Aline.

Die avond zit ik de hele tijd achter mijn computer. Ik bekijk de profielen van alle mogelijke mensen die ik ooit zelfs nog maar gezien kan hebben, en krijg een heleboel lieve berichtjes van mensen van wie ok het bestaan zelfs al vergeten was.

Dean had gelijk. Het internet ís verslavend.

Tegen middernacht scheur ik toch, met enige tegenzin, mijn ogen van het scherm. Ik kruip in bed, maar kan de slaap maar niet vatten. Ik dwing mezelf te blijven liggen, en de moed niet op te geven en terug naar de computer te lopen. Natuurlijk, als je jezelf dwingt om te slapen, lukt dat niet.

Nog een uur lig ik zo, starend naar het plafond. Dan besluit ik dat het geen nut heeft, en zet mijn muziek aan. Het gaat me absoluut niet in slaap helpen, maar het zal me meer kalmeren dan het scherm van die verdomde computer.

De volgende morgen wordt ik wakker met een enorme hoofdpijn. Een beetje overdreven, zou je denken, maar ik ben veel slaap gewoon. Middernacht haal ik met nieuwjaar al niet eens, en nu heb ik het gewoon gedaan terwijl ik me blindstaarde op een lichtgevend scherm.

Met een enorme moeite sleep ik mezelf uit bed, onder de douche.

Het koude water laat me dan wel even wakker schrikken, echt minder moe wordt ik er niet van. Vanavond geen interner na acht uur, hou ik mezelf voor.

De rest van de dag gaat in een waas voorbij, en voor ik het besef is het al middag.

"Je ziet er echt moe uit," constateert Laetitia bezorgd.

Ik haal mijn schouders op. "Slecht geslapen."

Aan de andere kant van de tafel zie ik Dean grinniken.

De rest knikt begrijpend. Meteen neemt Orphee het woord over en begint over een 'freaking cute' jurkje dat ze gisteren heeft gezien en dat we zeker eens in een of andere winkel binnen moeten morgen. Het gespreksonderwerp maakt me niet helemaal minder slaperig, vooral waarschijnlijk omdat ik niet zo'n shoptype ben, en algauw lig ik bijna te slapen aan tafel.

Keith, die naast me zit, wat ik tot mijn grote verbijstering nog niet eens gemerkt heb, tikt me zachtjes aan.

"Je bent het zeker nog niet gewoon, hé? Tot zo laat op blijven?" grinnikt hij.

Ik voel de vlinders in mijn buik opvliegen en brom maar wat, bang dat ik zou gaan stotteren als ik iets zou zeggen.

Keith grinnikt nog eens. "En hoe is de eerste ervaring met het internet?"

Ik zet me rechter om een beetje fatsoenlijk te kunnen antwoorden, maar dan valt mijn blik op Lynn, die zich ziedend van woede tussen de vele tafeltjes op de speelplaats een weg naar ons toe baant.

Met een kop zo rood als een tomaat staat ze een beetje te huigen aan de kop van de tafel. Ze heeft nu iedereens onverdeelde aandacht.

"Jij!" briest ze, recht in mijn ogen kijkend. "Vind je het al niet goed genoeg dat je Tessa van 't school hebt weggepest? Moet je mij nu ook zwart maken voor iedereen?"

Ik frons mijn wenkbrauwen.

"Ik heb je wel door, hoor, kleine etterbuil. Verschuil je maar achter die grote vriendjes van je. Enkele jaren geleden piepte je wel anders, hoor!"

"Wil je misschien ook eens uitleggen waarover dit gaat?" vraagt Jack gespeeld beleefd.

"Jij moet ook al niet beginnen, Jack. Ik heb het over dit hier. Dit!" Ze duwt haar gsm onder zijn neus.

Jack knikt begrijpend. "Ik snap eigenlijk nog steeds niet wat Liv hiermee te maken heeft. Maar ik zo je ten zeerste aanraden om zo'n dingen niet over jezelf te schrijven, je komt nogal zielig uit deze status."

Dáár ging het dus over.

Even staart Lynn verbijsterd van mij naar Jack, dan wordt haar gezicht weer rood en pafferig.

"Nee, Jack! Dit heb ik niet geschreven! Dat heeft zij daar gedaan!"

Ze wijst met haar gsm naar mij. Ik doe mijn mond open om er iets van te zeggen, maar Keith is me voor.

"Het spijt me, Lynn, maar hier staat toch wel echt jouw naam. Hoe zou Liv dit gedaan kunnen hebben? En deze status is nog van voor Liv facebook had, en vraag maar aan Dean, Liv begreep daar niks van tot hij het haar uitlegde."

Dean knikt instemmend.

Even kijkt Lynn verward. "Heeft Dean jouw facebook geïnstalleerd?"

Maar ook dit keer herstelt ze zich. "Eerst pest je Tessa uit school, en dan pik je ook nog eens haar vriendje in!" roept ze zo duidelijk dat iedereen het kan horen.

Woedend komt ook Orphee zich moeien. "Het spijt me, teef, maar de laatste keer dat ik het checkte, was ik nog steeds de vriendin van Dean, en niet dat zielig geval van je."

Lynn's mond valt open van verontwaardiging. "Zielig geval van me? Tessa is wel vermist, hé! Een beetje respect graag!"

"Wel nog meer redenen dat ze een zielig geval is!"

Bij elk woord krimp ik meer en meer in elkaar. Dit wordt me teveel. Keith legt geruststellend zijn hand op mijn rug.

"Het enige zielige geval hier ben jij! Samen met jullie allemaal! Jullie zijn allemaal waardeloze, zielige gevallen!"

"O, kon je niets originelers verzinnen, trut?"

Ondertussen is onze ruzie ook ontdekt door de leerkrachten.

"Wat is hier aan de hand meisjes?" komt Meneer Vantijden tussenbeide.

Lynn en Orphee antwoorden tegelijkertijd.

"Lynn beschuldigt ons van dingen die we niet gedaan hebben!"

"Orphee heeft Tessa beledigd!"

"Wel, als het hierbij blijft, en jullie elkaar nu vergeven, zal ik het door de vingers zien."

Met duidelijke tegenzin steekt Lynn haar hand uit. Orphee aarzelt langer.

Met een zuur gezicht schudden ze elkaars handen. Aan de blik op Lynn's gezicht kan ik afleiden dat ze proberen elkaars vingers te breken.

"Goed zo meisjes. Er is geen mooier gebaar dan vriendschap. En over Tessa hoeft je je geen zorgen te maken, Lynn. Ik ben er zeker van dat ze vroeg of laat wel weer opduikt. Zo zijn pubers nu eenmaal." en met die woorden loopt hij op zijn gemak weg.

Lynn kijkt hem ongelovig na. Haar lippen vormen het woord 'pubers' en ze schudt heftig met haar hoofd. Nog geen seconde later heeft ze haar zure masker alweer op, en maakt ze aanstalten om weg te lopen.

"En toch zit jij erachter. En ik zal het bewijzen ook," snauwt ze giftig, en dan draait ze zich om en verdwijnt in de mensenmassa.

Als versteend staar ik haar na.