Ik trapte zo hard ik kon. Ik wou weg, ver weg. Zo ver als ik maar kon. Na een tijdje fietsen herkende ik de straten zelfs niet meer. Maar dat maakte niet uit, ik bleef doorrijden. Toen ik op een T-kruispunt kwam kon ik oftewel naar een bos, oftewel naar een woonwijk.

Ik sloeg linksaf naar het bos, de koelte van de bomen kwam me al tegemoet. Ik kreeg het beetje koud, maar probeerde die gedachte weg te denken. Na een tijdje hoorde ik stemmen in de verte, ik keek rond maar zag niemand. Waarschijnlijk had ik het me weer verbeeld.

Mijn mama zegt ook al dat ik dingen zie en hoor die er niet zijn. Ik ben 's nachts eens gillend wakker geworden, omdat ik dacht dat er iemand mijn kamer in kwam. Natuurlijk was dat niet zo, maar de volgende nachten deed ik geen oog dicht.

Ik sloeg bij de volgende dreef rechtsaf, en hoorde opnieuw stemmen, ik kon duidelijk 3 stemmen horen. Iemand was boos, maar waarom kon ik niet verstaan. Ik stapte af mijn fiets en ging zo verder, proberend om zo weinig mogelijk lawaai te maken.

Achter de volgende boom zag ik ze staan. Één iemand met zijn rug naar mij, de andere twee herkende ik niet. 'Was dat nu echt nodig?' 'Je hebt al genoeg problemen veroorzaakt!' 'Ik kon niet anders! Ze wist veel te veel! Anders zou ze alles verklappen aan die idiote vriendin van haar!' 'Je had maar beter moeten opletten!' 'Zie dat je dit oplost!'

Één van de mannen keek naar mij. Hij schrok, ik nog meer. Snel stapte ik terug op mijn fiets, en trapte zo hard ik kon de andere richting uit. 'Halt! Blijf staan!!' Riep de man, hij schoot zelfs. Mijn hart bonkte in mijn keel, ik was nog nooit zo bang. Bij de kruising ging ik naar links, ik keek achter me en de man bleef staan.

Opgelucht ging ik iets trager trappen, nadenkend over wat ze zeiden: 'Ze wist te veel', 'Die idiote vriendin van haar'. Zou het over mij gaan? Na een tijdje fietsen zag ik de uitgang van het bos, een man knikte vriendelijk naar mij. Ik probeerde te lachen, maar het ging niet.