Het was chaos in het dorp. Er was meer bloed dan Alannah dacht dat er in een lichaam zat en een angstaanjagende hoeveelheid lichamen. Het waren dorpelingen, geloofde Alannah. Niet dat ze de mensen kende of emotionele waarde aan ze hechtte, daar had Sil voor gezorgd toen ze Alannah sinds haar vijfde jaar afgesloten had laten opgroeien.

'Wat een gigantische rotzooi' fluisterde Sil toen ze door het lege dorp stapte. Maandanser ontweek kundig alle lijken met zijn hoeven en daar was Alannah hem dankbaar voor.

'Wat denk je dat er aan de hand is?' vroeg Alannah aan Sil. Het was heel erg stil in het dorp en Alannah deed haar best niet over te geven en tegelijkertijd maakte ze zich zorgen om haar moeder. Als iedereen in het dorp afgeslacht was door iets, waarschijnlijk mensen, was Floralie er waarschijnlijk ook niet meer.

'Ik denk dat de baron op zoek was naar Floralie en de dorpelingen niet zo veel zin hadden om hem te vertellen waar ze was' antwoordde Sil. Haar toon was luchtig, maar Alannah gokte dat dat alleen maar zo was om Alannah gerust te stellen.

'Zijn we dan te laat voor Floralie?' vroeg Alannah angstig.

'Geen idee, er is maar een manier om daarachter te komen, en dat is door naar de boerderij te rijden en zelf te kijken' antwoordde Sil. Ze zette Maandanser tot een iets actievere stap aan richting de boerderij waar ze de afgelopen jaren gewoond had.

Wat daar aan de hand was, was een nog grotere chaos dan wat zich had afgespeeld in het dorp. Hier stond een grote wachters eenheid van de baron, een stuk of twintig man voor zover Alannah dat kon inschatten, en op een gigantisch zwart paard zat de baron zelf. Maar dat was niet datgene dat Alannah's aandacht trok. Het enige wat ze zag was haar moeder bloedend op de grond.

Floralie bewoog nog, ze was dus nog in leven. Maar aan de hoeveelheid bloed rond haar buik maakte Alannah op dat ze daar een grote en misschien wel fatale wond had. Dat werd versterkt door een wachter met een bebloed zwaard die voor de vrouw stond. Aan weerszijden van hem stonden ook nog twee wachters, beiden gewapend met een zweep die rood was gekleurd van het bloed.

Alannah deed meteen haar mond open om te schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Haar keel zat dicht van de hoeveelheid bloed die ze had gezien en van de gruwel die zich voor haar thuis afspeelde. Sil trok aan de teugels van Maandanser zodat het paar stil stond.

Het geluid, of eigenlijk het ontbreken van geluid van paardenhoeven, deed de baron omkijken. Tegelijkertijd maakte Alannah van de mogelijkheid van het stilstaande paard gebruik om op de grond te springen en naar haar moeder te rennen terwijl Pluisje haar op de voet volgde.

Alannah had echter geen rekening gehouden met de wachters van de baron die haar stomweg de toegang tot haar moeder versperde.

Terwijl een van de wachters haar pols stevig vastgegrepen had, moest ze ook nog eens toekijken hoe de twee wachters met zweep haar moeder ook nog eens aanpakten met die wapens. Alannah gilde weer, dit keer met geluid.

'Zo, dus jij bent dat onderkruipseltje met een magisch krachtdier dat zich niet bij de magiërs wil aansluiten, maar ook niet bij mij in dienst is gekomen' zei de baron tegen Alannah toen ze uitgegild was. Alannah keek hem zwijgend aan, het was geen vraag alleen maar een constatering.

'Houd haar nog maar even vast, we moeten natuurlijk niet hebben dat ze die lieve moeder van haar weer geneest terwijl ze net stervende is' zei de baron tegen zijn wachter die Alannahs pols in zijn greep had. Alannah keek naar haar moeder en zag dat Floralie inderdaad niet bewoog. Ze keek nog wel levend uit haar ogen, maar haar hele gezicht was bleek en ze maakte geen enkel geluid. Zelfs niet toen de twee zwepen alweer op haar neerkwamen. Er kwam zelfs maar amper reactie van de rest van haar lichaam.

'Wat moet je van ons, Deacon?' vroeg Sil uitdagend aan de baron op zijn zwarte strijdros. Dat ze hem niet met zijn titel van baron aansprak deed Alannah denken aan de geschiedenis van de baron. Ze herinnerde ze zich dat Deacon pas net tot baron benoemd was, waarmee hij het van zijn oude vader had overgenomen. Hij was pas net achttien jaar, misschien weigerde Sil daarom om hem met zijn titel aan te spreken.

'Baron Deacon, voor jou' corrigeerde de baron Sil als eerste, voordat hij antwoord gaf. 'Maar ik kom hier eigenlijk om een voortvluchtige magiër op te pakken en te berechten' antwoordde hij op Sils vraag.

'En hoe heeft deze voortvluchtige magiër de wet dan overtreden?' vroeg Sil. Een slimme vraag waarmee ze kon voorkomen dat de baron Alannah alleen maar wilde berechten omdat hij dat leuk vond. Maar tot grote teleurstelling van Sil wees hij zelfverzekerd naar zijn administrateur naast hem.

'Alannah Baransdochter wordt ervan verdacht een voortvluchtige magiër te zijn die haar krachten heeft ingezet tegen onschuldige burgers, twee magiërs en hun krachtdieren heeft gedood en een dorp in vlammen op heeft laten gaan, waarbij nog eens honderden gewone burgers omkwamen' vertelde de man, die op een stuk kleiner en voskleurig paard zat. Daar leek Sil even over na te moeten denken. Dit waren allemaal goede beschuldigingen.

'En waarvoor zou je dan haar moeder moeten vermoorden?' vroeg Sil. 'Ik weet niet veel van rechtspraak, maar dat lijkt me nu niet erg logisch' voegde ze toe toen het aan de kant van de baron stil bleef. Het bleef echter nog langer stil en Sil kreeg het idee dat baron Deacon tijd aan het rekken was zodat Floralie haar laatste adem al geweest was voordat Alannah en Sil iets konden doen.

'Nu dat zo hardop wordt uitgesproken is dat de grootste onzin ooit. Ik zal mijn mannen straffen voor het dodelijk verwonden van deze onschuldige vrouw' zei de baron langzaam. Sil hield haar oog op Floralies borstkas, die nog altijd heel zwak en langzaam op en neer ging. Maar de baron gaf hen nog geen toestemming om Floralie proberen te genezen.

'Geef je ons toestemming haar te verzorgen?' vroeg Sil dringend. Floralie hing op het randje van de dood en zou nog enkele minuten hebben voordat ze het loodje zou leggen. Sil wist niet heel veel van krachtdieren, maar ze was er bijna zeker van dat Alannah haar moeder uit die kritieke toestand kon helpen.

'Ik geef jullie toestemming haar te verzorgen totdat ze is overleden of buiten levensgevaar is. Daarna pak ik de voortvluchtige magiër alsnog op' zei de baron langzaam. Alannah was meteen naar haar moeder toe gerend toen de eerste woorden klonken. Sil sprong ook van Maandanser af en liep naar haar zus toe.

'Alannah' klonk de fluisterende en zwakke stem van Floralie. Alannahs ogen sprongen vol met tranen bij het horen van de stem van haar moeder. Ze kon nog praten, ze leefde nog, er was hoop. Silvine kreeg ook tranen in haar ogen en glimlachte vreugdeloos naar haar zusje. De sluipmoordenaar wist dat Floralie het niet zou halen.

'Kan je de pijn laten stoppen, Alannah?' vroeg Floralie. De zin kwam er langzaam en moeizaam uit. De dood had zijn poort al geopend en het enige wat nog moest gebeuren was dat Floralies hart moest stoppen met kloppen zodat ze het rijk van de doden kon betreden.

'Nee mama, nee, ga nog niet' fluisterde Alannah met een gebroken stem. 'Ik heb je nodig, ik ga je genezen' fluisterde ze. Haar stem piepte en de tranen gleden over haar wangen. Sil zag dat ook Alannah wist dat Floralies laatste uren geslagen hadden, maar ze wilde het nog niet toegeven.

'Laat Pluisje zijn stof over haar uitspreiden' fluisterde Sil. Ook haar deed het pijn, om haar zusje te verliezen. Maar Ze wist dat het een verloren zaak was. Al vanaf het moment dat ze hier aankwamen was het een verloren zaak.

'Ik kan toch mijn eigen moeder niet vermoorden?' vroeg Alannah aan Sil.

'Nee, dat kan niet. Maar jij vermoord haar niet' antwoordde Silvine. 'Ze gaat sowieso dood. Jij kan kiezen om dat met pijn van haar wonden te laten gebeuren of pijnloos door Pluisjes stof' ging ze door. 'We hebben niemand horen gillen van pijn toen Pluisje zijn stof gebruikte, ik geloof erin dat dat pijnloos en snel is' sloot ze na een korte stilte af.

Er stroomde nog meer tranen in haar ogen en tegen beter weten in probeerde het meisje die uit haar ogen te knipperen, maar het waren er te veel. Ze was in strijd met zichzelf, met het idee dat ze op het punt stond haar eigen moeder te vermoorden. Maar ze overtuigde zichzelf dat het geen moord was. Als zij het nu niet deed, zou het vol pijn binnen een uur gebeuren. Met het gevoel alsof er een ijzeren hand om haar hart klemde zocht ze naar de band met Pluisje en vroeg ze hem te komen. De vogel kwam vanachter Maandanser aanlopen en Alannah klemde haar ogen dicht om het niet te moeten zien terwijl ze hem de opdracht gaf zijn stof over Floralie uit te spreiden.

Toen ze haar ogen weer opendeed zag ze dat haar moeder haar ogen gesloten had en met een glimlach op haar mond was gestorven. Het leek alsof ze sliep, behalve dan dat haar hele lichaam onder het bloed zat. Naast Alannah zat Sil, die ook een gezicht vol tranen had en Floralies hand vasthield en daar zachtjes met haar duim over heen en weer veegde.

'Ik ben vrij zeker dat de vrouw nu dood is, heer' klonk ineens een stem. Het was de stem van de administrateur van de baron. Alannah keek om en veegde tevergeefs de tranen uit haar gezicht.

'Mooi zo' antwoordde de baron, waarna hij zich tot zijn wachters wendde. 'Pak dan dat meisje en die vogel op, mannen' zei hij. Alannah zette grote ogen op en sprong overeind, maar er was geen enkele uitweg. Geen enkele mogelijkheid op ontsnappen.

'Nee!' gilde Alannah toen ze stevig werd vastgegrepen door twee sterke mannen en twee anderen Pluisje vastgrepen. Ze gilde nog harder toen Pluisje spartelend naar de baron gedragen werd en die hem vastpakte zodat hij zijn nek kon omdraaien.

'Stop!' riep Sil toen ze zag wat de baron van plan was. Er was haar net op tijd een plan te binnen geschoten. Of tenminste, ze hoopte dat het op tijd was.

'Te laat' zei de baron met een blik naar Sil en direct daarna draaide hij Pluisjes kop om. De vogel slaakte nog een enkele noodkreet, waarna de baron hem dood op de grond liet vallen. Alannah gilde nog harder bij de dood van haar krachtdier. Tranen waarvan ze niet wist dat ze die nog over had stroomde over haar wangen. Het verlies van Pluisje had een gat in haar hart achtergelaten en dat zou niemand meer kunnen dichten.

'Maar ga nu graag door met wat je wilde zeggen' zei de baron. Hij negeerde Alannahs gegil volledig en liep nu naar Sil toe. Die moest even nadenken of ze haar plan nog wilde doorzetten. Het was risicovol en ze kon Pluisje er niet meer mee redden. Maar Alannah kon ze nog wel redden, en dat had ze Floralie gezworen.

'Was dat alles? Was waar jullie Alannah daarnet voor aanklaagden alles?' vroeg Sil aan hem, maar ook aan zijn administrateur. Die laatste keek op zijn lijstje om te kijken of hij echt alles genoemd had, maar knikte toen naar zijn heer.

'Ja, dat was alles. Genoeg om haar op mijn landhuis te laten berechten' antwoordde de baron, die duidelijk geen idee had waar Sil naartoe wilde.

'Dat is niets' zei Sil met een glimlach. 'Als jullie een echte misdadiger willen hebben moet je maar even in dat leuke boekje van je zoeken naar Silvine Carraigsdochter, beter bekend als Vie' voegde ze toe. De administrateur zocht zich rot in zijn boekje tot hij blijkbaar de juiste pagina had gevonden.

'Silvine Carraigsdochter wordt verdacht van zeker dertig moorden, verdacht van medewerking aan nog vijftig andere moorden en is een onbevestigde verdachte van nog eens 46 moorden die nog in onderzoek zijn. Ze wordt verdacht van medewerking bij de massamoorden in het woestijngebied. Ook staan er verdenkingen voor het kopen en verhandelen van slaven en voor medewerking aan vele rooftochten langs de westkust' las de administrateur voor.

'En wat wilde je met deze informatie voorstellen?' vroeg de baron aan Sil nadat hij alle beschuldigingen in zich had opgenomen.

'Allereerst' begon Sil. 'Wil ik een toevoeging doen. Silvine was ook zeer nauw betrokken bij de band van de oude magiërs academie, waar zeker honderd scholieren omkwamen' zei Sil. 'Daarna wil ik voorstellen dat in plaats van Alannah Silvine Carraigsdochter oppakken en berechten' sloot ze af met een glimlach.

'Dat lijkt me een goed voorstel als jij me inderdaad de tip die naar haar leid kan geven' zei de baron met eenzelfde vreugdeloze glimlach als Sil. Die van Sil werd echter alleen maar groter toen de baron die woorden uitsprak.

'Ze staat recht voor je' zei Sil zachtjes. De baron trok een van zijn wenkbrauwen op en zijn glimlach verdween. Het duurde even voordat hij het doorhad.

'Pak haar op en laat dat meisje gaan' beval de baron en direct lieten de twee mannen Alannah los en grepen twee anderen naar Sils armen. Die deed niet de moeite om tegen te stribbelen. Ze had Alannah weten te beschermen en dat zou ze in ieder geval met haar vrijheid betalen, maar dat deed ze graag om het meisje veilig te stellen. Ze zou haar leven voor Alannah geven.

'Bind de gevangene stevig vast, we moeten niet hebben dat ze weet te ontsnappen voordat we haar berecht hebben' beval de baron en meteen gingen er zeker een stuk of vijf mannen aan de slag om Sil vast te binden. Haar handen werden vastgeketend en in ijzeren handschoenen gestoken zodat ze die niet meer kon bewegen. Haar enkels werden vastgeketend en ook om haar hals en middel kwam een ijzeren riem. Alannah stond als bevroren toe te kijken hoe ze haar tante daarna in een gevangenwagen stopten en die op slot draaiden.

'Dan gaan we op mijn landhuis maar eens even kijken wat de straf wordt, maar ik denk dat je er met levenslang nog goed vanaf komt. Executie heeft mijn persoonlijke voorkeur' zei de baron door de tralies heen naar Sil. Alannah zakte huilend op de grond toen ze dat hoorde. Ze besefte dat ze alles verloren had.