Het gemaskerd bal ging door. Ondanks de vele bedreigingen aan baron Deacons adres. Alannah had hem niet meer gesproken sinds het akkefietje in de bibliotheek de week daarvoor, maar de andere meisjes spraken erover dat hij zijn macht wilde uitstralen en zich niet bij de eerste de beste bedreiging wilde opsluiten in zijn landhuis.

Maar omdat de meisjes vrij nerveus werden van het feit dat ze ontvoerd of vermoord konden worden, had Alannah aangeboden ze korte zelfverdedigingslessen te geven. De absolute basis, hoewel velen die eigenlijk al wel kenden. Iedereen wist dat er iets zou gaan gebeuren op het bal, en daar kon je maar beter op voorbereid zijn.

Ook had Alannah een jurk laten maken speciaal voor het gemaskerd bal. Eentje om haar macht uit te stralen tegenover de baron. Eerst wilde ze in het kleurenschema van haar oude krachtdier Pluisje gaan, maar dat leek Alannah te veel een directe uitdaging. Dus was ze samen met haar dienstmeisjes uitgekomen op het koninklijke rood met goud. De jurk was een model als voor een koningin en toen Alannah hem had gepast voelde ze zich er ook eentje. Daarnaast waren in het model verschillende plekken voor dolken aangebracht, verborgen voor het oog en stiekeme mannenhanden, maar elk binnen handbereik van Alannah.

Terwijl de avond viel op de dag van het bal, begonnen Alannahs dienstmeisjes met het klaarmaken van hun vrouwe voor het bal. Alannah was al in bad geweest en nu waren de dienstmeisjes haar haren aan het opsteken. De shampoo die ze gebruikt hadden had Alannahs haren nog net een tintje donkerder gemaakt, waardoor het nu zwart leek. Op haar huid zat een poeder dat die juist lichter maakte.

De jurk ging allemaal van onderen aan, waardoor Alannahs haar en make-up niet door de war kwamen te zitten. Alannah ging weer netjes rechtop staan en voelde zich helemaal een koningin. Niet dat ze die positie ooit zou kunnen bekleden, het hoogste wat ze ooit gekomen was is hoer van de baron.

Alannah bevestigde zelf haar dolken en daarna kwam Vive met de laatste twee onderdelen die nodig waren. Haar rood met gouden masker en een gouden diadeem met rode edelstenen en een klein houten hertengewei. Een hert, dat was wat Alannah moest voorstellen. Hoewel dat eigenlijk alleen te merken was in die hoorntjes op haar diadeem.

'Volgens mij bent u klaar voor het bal, vrouwe' zei Vive toen de diadeem op Alannahs hoofd stond. Alannah glimlachte naar het meisje en draaide even rond voor de spiegel. Op sommige plekken trok ze een beetje aan de rokken zodat een dolk weer goed verstopt werd of omdat ze het beter vond liggen.

'Ik ben klaar' zei Alannah toen ze alles gecontroleerd had. Hedin ging haar voor richting de deur. Zij had het nette uniform van de dienstmeisjes aan en zou haar begeleiden tijdens het bal. Ook Hedin had in haar uniform dolken zitten, omdat zelfs dienstmeisjes niet veilig zouden zijn wanneer er een aanslag kwam.

De balzaal was al redelijk gevuld toen Alannah daar aankwam. Niet alleen gevuld met mensen, maar ook met de gespannen sfeer die er hing. De spanning was tastbaar, nu al. Iedereen wist dat er iets ging gebeuren, er zouden maar een paar mensen zijn die ook wisten wat er zou gebeuren, waar het zou gebeuren en wanneer het zou gebeuren.

Alannah sloot zich aan bij Gaia en Arwen die bij het buffet stonden. Ze wist niet zo goed wat ze anders aanmoest. Allereerst had ze nog nooit een bal bijgewoond en ten tweede werd ook Alannah nerveus van de gespannen sfeer. Ze wist dat ze zou weten wat te doen als het moment daar was, maar op het moment wist ze helemaal niets.

De klok in de zaal sloeg tien keer, de tijd dat het bal zou gaan beginnen. Terwijl de tiende slag nog door de ruimte klonk zette het orkest een vrolijk deuntje in en even later zette enkele dansparen hun eerste dans in. Alannah zag dat de baron nog op zijn podium zat. Blijkbaar was hij in ieder geval niet van plan de eerste dans te dansen.

Alannah werd afgeleid uit haar gedachten toen er een drietal jongens op haar, Gaia en Arwen af kwamen lopen. Alle drie vroegen ze een van de meisjes ten dans en aangezien Gaia en Arwen er allebei mee instemde, besloot Alannah ook de dans aan te gaan met de jongen die voor haar stond.

Alannah kon best redelijk dansen, was ze achter gekomen, en deze jongen was van haar niveau. Hij was ook best knap en Alannah verwachtte dat hij van een adellijke familie kwam. Hij was in het rood, net als Alannah, alleen moest hij een vos voorstellen. Zijn masker had een puntige snuit en twee vossen rode oren. Het paste goed bij zijn rossige haar en groene ogen.

Alannah keek hem zwijgend aan terwijl ze zich door de balzaal liet leiden. Ze wist niets tegen de jongen te zeggen en hij blijkbaar ook niet tegen haar, want ook hij zweeg. Het was wel rustgevend, alleen de klanken van de muziek waarop Alannah zich bewoog en een jongen die haar door de zaal leidde, waardoor zij zelf gewoon helemaal kon ontspannen. Behalve dan dat ze nog steeds aan het dansen was, en haar voeten moest blijven bewegen.

Maar in de pauze tussen het eerste en tweede lied voelde Alannah de spanning weer. Ze keek om zich heen, naar de balkons die hoog boven de dansvloer hingen, maar ze zag niets. Waarschijnlijker zou het gevaar ook vanaf de dansvloer komen. Terwijl de vossenjongen afscheid nam van Alannah controleerde ze al haar geheime dolken.

Een nieuwe jongen bood zich aan en Alannah accepteerde zijn dans. Ze moest goed blijven opletten, zoals iedereen. Maar ze moest ook zorgen dat ze niet overal spoken zag. Nuchter blijven, opletten en doen alsof er niets aan de hand was. Meebewegen met de massa, in actie komen wanneer er actie was.

Het duurde langer dan Alannah verwacht had. Al die tijd kroop de spanning zich op in haar. Nummer na nummer danste ze met een andere jongen. Ze raakte de tel kwijt en had geen idee meer hoe hun kostuums eruit zagen. De baron had zich nog steeds amper bewogen. Blijkbaar was hij niet van plan te dansen met zijn hoeren of andere vrouwen.

Maar dat was niet Deacons plan geweest. Ineens zag Alannah alle vrouwen naar een bepaald punt in de zaal rennen en legde haar hand al op haar dolk, maar toen ontdekte ze dat de baron zijn plekje op het podium verlaten had en de dansvloer betrad. Die vrouwen drongen zich aan als danspartner.

Het volgende lied werd ingezet en de baron maakte zijn keuze. Het was Kloe geworden, een van de meisjes uit de harem. De rest van de vrouwen keken de twee jaloers na terwijl een deel een andere danspartner zocht en het andere deel mokkend bij het buffet ging staan. Een nieuwe jongen bood zich aan Alannah aan en die liet zich door hem meeslepen op het deuntje dat het orkest nu speelde.

Blijkbaar was de baron op de dansvloer precies wat sommigen in de zaal hadden gewild. Prompt stopte het orkest met spelen en als een directe reactie daarop liet Alannah de jongen met wie ze aan het dansen was geweest los. Iedereen leek in verwarring, hoewel Alannah wist dat veel van hen dit hadden zien aankomen.

Doordat de aanvallers zich op de vloer bevonden, was er een kort moment niet te zien wie de daders waren. Maar toen Alannah Kloe huilend op de grond zag zakken, er rood bloed op haar lichtblauwe jurk druppelde en er iemand met een rood glinsterend mes naast stond, maakte ze de connectie.

Al snel zag ze meer messen flitsen. Allemaal mannen gekostumeerd als beren. In bruine of zwarte mantels, maar allemaal met hetzelfde zwarte masker. Alannah zag enkele van hen op haar afkomen en greep meteen naar twee dolken in haar jurk. Ze mocht dan wel mooi zijn, maar ze was ook een meisje dat kon vechten.

Terwijl vrouwen gillend in het rond rende, de baron en de meisjes uit de harem het doelwit werden van de beermannen en de wachters langs de muren om versterking vroegen, stond Alannah klaar met twee dolken in de verdediging. Het was chaos in de zaal, maar Alannah sloot zich daarvoor af.

Ze had niemand om haar rugdekking te geven, dus was haar beste kans om een weg naar de muur te vechten zodat ze die als rugdekking kon gebruiken. Gelukkig waren de mannen niet beter bewapend dan Alannah zelf, hun messen waren alleen net een slag langer dan die van Alannah, maar niet zo veel langer dat hun wapens hun in het voordeel brachten. Hun aantal deed dat wel. Alannah was in haar eentje, de mannen waren met vier.

'Leg je wapens neer en wij zullen je niets aandoen. Doe dat niet en wij zullen het gevecht met je aangaan' zei een van de mannen streng. Alannah zweeg, maar maakte ook geen aanstalten om haar wapens te laten vallen. 'Je krijgt drie seconden. Drie, twee, een' zei de man, die duidelijk had verwacht dat Alannah haar wapens gewoon meteen zou laten vallen.

'Nul' maakte Alannah af en direct sloeg ze toe op de man die gesproken had. Het leverde hem een snee op in zijn zwaard- en mesarm. Alannah wist dat ze door deze eerste slag uit te delen meteen een punt had verdiend tegenover de mannen. Helaas hadden zij door hun aantal ook al een paar punten voor op Alannah.

Er volgde een gevecht waarin Alannah gedoemd was om te verliezen. De mannen waren stuk voor stuk beter dan Alannah. Ze waren eerder van Silvines niveau, Alannahs tante die haar alles had geleerd dat ze wist. Alannah was kansloos, zeker tegen vier van hen. Maar opgeven kende ze ook niet. Ze moest echter de baron nog vermoorden en dat kon ze niet als deze mannen haar hier weghaalden.

'Je gaat het niet van ons winnen, meisje' zei een van de mannen. Alannah wist dat ze vastgelopen was, ondanks dat ze al even de marmeren muur als steun tegen haar rug voelde. Ze bloedde uit meerdere wonden en was al zeker twee dolken kwijtgeraakt. Ze wist dat elk van de mannen haar nu de genadeslag zou kunnen geven, maar blijkbaar waren ze het er nog niet over eens wie dat mocht doen.

Alannah deed weer een uithaal met haar dolk naar de man die zojuist tegen haar gesproken had. Dit keer hield ze de dolk niet vast, maar gooide ze hem richting de borstkas van de man. Ze had daar een zwakke plek gezien, die de dolk raakte en hij viel op de grond. Het was een kleine overwinning dat ze nu nog maar drie aanvallers tegenover zich had staan, waarvan eentje zo ernstig gewond dat hij niet meer voor onrust zou zorgen.

Nu was het tussen de twee mannen voor Alannah om uit te maken wie haar de genadeklap zou toedelen. Uit hun gezichten op te maken, wilden ze daar een wedstrijd van maken. Ze wilde allebei degene zijn die dat irritante meisje dood maakte. Haastig zocht Alannah naar een tweede dolk in haar rokken, maar ze had ze allemaal al gebruikt. Met een enkele dolk tegen twee mannen kon ze niet zo veel.

Gelukkig leek haar redding vanaf boven te komen. Een donkere figuur liet zich vanaf het balkon aan een touw naar beneden zakken. Alannah haalde al opgelucht adem, tot ze de mantel en het berenmasker van de man zag. Een derde, nog niet gewonde, aanvaller had zich bij het groepje aangesloten.

Met een soepele beweging maakte hij zichzelf van het touw los en liep hij naar de nog steeds geschrokken Alannah. Die merkte het amper toen de man haar dolk uit haar hand sloeg en haar vastgreep. Een arm om haar nek en zijn andere hand rond haar polsen. Toen de man Alannah aankeek, verbijsterde dat het meisje nog meer.

Ze keek recht in Silvines ogen.