'Ik heb iets voor je.'

Laurel keek op van haar cursus. Dahlia had een brede glimlach op haar gezicht. Ze hield haar cadeau voorzichtig achter haar rug en probeerde zich Laurels reactie in te beelden.

'Het is niet eens mijn verjaardag!'

Dahlia haalde haar schouders op. Laurel probeerde nieuwsgierig over Dahlia's schouders te gluren, maar Dahlia draaide mee en blokkeerde haar zicht.

'Zomaar. Als bedankje omdat je het met mij, en vooral Olivia, uithoudt. En omdat ik tegenwoordig mijn tijd vaker hier doorbreng dan in de hotelkamer die ik nog steeds betaal.'

Laurels wenkbrauw schoot de lucht in.

'Dat had je helemaal niet moeten doen, Dahlia.'

Dahlia glimlachte weer en ging over Laurels cursus hangen. Laurel protesteerde zachtjes, maar stopte zodra Dahlia haar wenkbrauwen optrok.

'Wil je weten wat het is?'

Laurel knikte en schoof haar boek aan de kant. Dahlia beet op haar lip en keek toe hoe Laurel haar handen in elkaar vlocht. Dahlia schudde speels haar hoofd.

'Ogen dicht.'

Laurel draaide met haar ogen, maar volgde Dahlia's instructies. Ze strekte haar handen uit en wachtte geduldig af.

Dahlia plaatste het cadeau in Laurels handen en leunde tevreden tegen het aanrecht. Laurel deed haar ogen open en keek verwonderd naar het shirt dat in haar handen lag.

'Heb je me een T-shirt gekocht?'

Laurel glimlachte breed en opende haar ogen. Dahlia knikte.

'Mijn tournee-shirts zijn aangekomen. Ik dacht meteen aan jou. Is het te veel?'

Laurel spreidde de T-shirt uit. Dahlia's naam stond verticaal en in donkerrode drukletters op het witte shirt gedrukt. Ernaast stonden enkele bloemen -dahlia's natuurlijk, zoals haar moeder uitdrukkelijk geëist had- in dezelfde rode tint getekend. Laurel glimlachte en nam Dahlia's hand.

'Dank je. Ik vind het geweldig!'

Dahlia glimlachte breed en gaf een kneepje in Laurels hand. Het was alles wat Laurel nodig had om nog breder te glimlachen.

'Ik had je gigantische verzameling slaapshirts al gezien, dus ik dacht dat je deze misschien ook wel wilde.'

Laurel knikte en legde het T-shirt voor zich.

'Dit wordt misschien wel mijn nieuwe favoriet.'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Zo meteen verwacht je nog dat ik je mijn nummer één fan noem.'

Laurel knipperde onschuldig met haar ogen en glimlachte breed.

'Ben ik dat dan niet, Dahlia Roberts?'

Dahlia schudde glimlachend met haar hoofd en probeerde te negeren welk effect die glimlach op haar had.

Dahlia roerde verveeld in haar afgekoelde thee. Laurel had haar een uur eerder alleen achtergelaten in het appartement met de belofte snel terug te zijn. De blondine had echter niets meer van zich laten horen en had geweigerd te zeggen waar ze naartoe ging. Dahlia had erop gestaan dat ze met Laurel mee kon gaan, maar daar had Laurel geen oren naar gehad.

'Dahlia! Wat doe jij hier?'

Dahlia keek geschrokken op en keek in het rode gezicht van Pamela.

'Ik... Eumh.'

Dahlia voelde zich plots een indringer in het appartement en staarde met grote ogen naar Laurels tante.

'Waar is Laurel?'

Pamela zette haar winkelzakken op het aanrecht. De oudere brunette keek haar vriendelijk aan. Dahlia glimlachte ongemakkelijk en haalde haar schouders op.

'Ik heb geen idee... Ze is een uur geleden vertrokken.'

Pamela maakte een 'oh'-geluid en bukte zich voorover over haar winkelwaar.

'Ik kan wel gaan! Het is niet mijn bedoeling om...'

Pamela kwam met een ruk weer overeind en schudde fel met haar hoofd. Het pak bloem in haar hand verloor een deel van zijn inhoud door haar wilde gebaren.

'Nee, Dahlia, natuurlijk niet! Je bent hier altijd welkom, dat weet je toch?'

Dahlia keek naar haar handen, niet in staat om te antwoorden. Pamela's oprechtheid deed een glimlach op haar gezicht verschijnen. Laurels tante had zo zeker geklonken, dat Dahlia niet anders kon dan haar geloven. Dahlia had zich nog nooit ergens zo op haar gemak gevoeld.

'Zo, nu dat van de baan is...'

Pamela zette het pak bloem neer voor Dahlia's neus.

'Eerste kastje links van de koelkast.'

Dahlia wilde protesteren, maar Pamela's opgetrokken wenkbrauwen en brede lach dempten haar protesten in haar keel.

'Prima. Maar enkel omdat Laurel nog niet terug is.'

Pamela draaide goedlachs met haar ogen. Laurels tante nam zelf ook iets uit haar zak en plaatste het op het aanrecht.

'Je hebt geluk dat ik je mag, Dahlia, anders had ik zo'n toon niet getolereerd.'

Dahlia voelde haar glimlach breder worden terwijl ze van haar stoel schoof. Ze mocht dan wel geen idee hebben waar Laurel uithing, maar op één ding kon ze wel rekenen: Pamela en zij konden prima met elkaar opschieten. Het enige wat Dahlia nu restte, was om het niet te verknoeien.

'Wat doe je eigenlijk van werk, Pamela?'

Pamela zwaaide met haar hand terwijl ze Dahlia een doosje pasta overhandigde.

'Pam. Noem me Pam.'

Dahlia knikte en probeerde te ontdekken waar ze de pasta kwijt kon.

'Ik ben een spoedarts. Deze kast.'

Ze knipoogde en bukte zich weer over haar winkeltas, die ondertussen bijna leeg was.

'Ik ben begonnen met nachtdiensten sinds Laurel hier woont.'

Dahlia veerde overeind. Laurel woonde dus nog niet haar hele leven bij Pam. Was er iets met haar ouders gebeurd? Dahlia beet op haar lip om haar vragen binnen te houden. Ze kende Pam amper en de vragen leken te persoonlijk. Daarnaast waren ze duidelijk voor Laurel bedoeld en niet voor Laurels tante.

'Ze heeft geluk dat ze jou heeft.'

Dahlia beet op haar lip en sloot voorzichtig het kastje achter zich. Pamela haalde haar schouders op en zwaaide het weg.

'Het is eerder omgekeerd. Iedereen die Laurel in zijn leven heeft, mag zich gelukkig prijzen.'

Dahlia knikte. Ze kende Laurel nog maar amper een maand, maar ze wist nu al dat Pamela meer dan gelijk had.

'Dahlia! Je bent er nog.'

Dahlia keek op van haar gsm. Laurels blonde krullen staken alle kanten uit en het zag ernaar uit dat ze gerend had.

'Je had me toch gevraagd om te wachten?'

De zon was ondertussen al bijna helemaal onder, met de lichte schemer die ingezet was. Pamela was alweer vertrokken, waardoor Dahlia terug alleen in het appartement was geweest. Laurel knikte en glimlachte breed.

'Ik had niet verwacht dat je er na al die tijd nog zou zijn. Het duurde iets langer dan ik verwacht had.'

Dahlia's wenkbrauwen schoten omhoog. Laurel draaide speels met haar ogen en raakte kort haar bril aan.

'Oké, goed, ik was de tijd uit het oog verloren.'

Dahlia schudde haar hoofd en stak haar telefoon in haar achterzak terwijl ze van haar stoel schoof.

'Typisch. Goed, het wordt maar eens tijd om te gaan. Zie ik je morgen?'

Laurels ogen werden groot.

'Je gaat me niet eens vragen wat ik gedaan heb?'

Dahlia fronste. Ze had nog nooit gevraagd hoe iemand haar tijd doorgebracht had. Ze had ook nog nooit eerder een relatie gehad natuurlijk, maar dan nog. Ze had zo'n banale vraag zelfs nog nooit aan Robyn gesteld. Dahlia ging weer zitten en vlocht haar vingers in elkaar.

'Prima. Vertel me eens, ms. Crawford. Hoe heb je je namiddag doorgebracht terwijl ik boodschappen uitgeladen heb met je tante?'

Laurel leek een beetje te schrikken, maar herpakte zich al snel.

'Ik heb taart gekocht.'

Dahlia staarde met grote ogen naar de doos die Laurel haar presenteerde.

'Taart?'

'Omdat we één maand samen zijn. Tegen de tijd dat ik de perfecte taart gekozen had, was ik al twee uur verder en...'

Bij 'samen' maakte ze aanhalingstekens met haar vingers. Laurel glunderde breed en zette de taart op het aanrecht. Dahlia staarde verbaasd naar de zoetigheid die voor haar neus verscheen. Laurel had taart gekocht? Dahlia had er niet eens bij stilgestaan dat er exact een maand gepasseerd was sinds ze hun contract opgesteld hadden. Hemel, ze was nog slechter in dit soort dingen dan ze zelf gedacht had.

'Oh nee. Lust je geen taart? We kunnen ook iets anders gaan halen!'

Dahlia schudde haar hoofd en keek naar de vorken in Laurels hand.

'Het is gewoon... Olivia...'

Laurels gezicht betrok en ze legde de vorken naast de taart neer. Dahlia beet op haar lip en kreeg al meteen spijt dat ze het gezegd had. Ze had al zo lang geen taart meer gegeten dat ze zich amper kon herinneren hoe het proefde. Ze legde glimlachend haar hand op die van Laurel en knikte.

'Als we het haar niet vertellen, komt ze het nooit te weten. Daarnaast, je hebt al die moeite gedaan dus hoe zou ik je ooit kunnen weigeren?'

Laurels mondhoeken schoten weer omhoog terwijl ze het deksel omhoogduwde. Er verscheen een chocoladetaart in beeld. Het speeksel liep in Dahlia's mond.

'Veel succes.'

Laurel overhandigde Dahlia een vork en richtte haar eigen vork op de zijkant van de taart. Dahlia's ogen werden wijd.

'Wat doe je?'

Laurel glimlachte breed.

'Taart eten. Hadden we dat niet net afgesproken?'

Dahlia's glimlach verdween van haar gezicht en ze keek vol horror toe hoe Laurel haar vork in de taart plantte.

'Je... Je snijdt hem niet in stukjes?'

Laurels wenkbrauwen vlogen uitdagend de lucht in.

'Is dat een probleem voor je, wereldster?'

Dahlia's mond viel open en ze schudde haar hoofd. Wat Laurel wilde, kon ze krijgen.

Een half uur en heel wat chocoladetaart verder, zag Laurels aanrecht eruit alsof er oorlog gewoed had. Dahlia had meer taart op Laurel gesmeerd -en omgekeerd- dan effectief gegeten. Het was zonde van het heerlijke cadeau, maar Dahlia kon zich niet herinneren dat ze ooit zo hard gelachen had. Laurel was nog steeds aan het giechelen terwijl Dahlia taart uit haar haren probeerde krijgen.

'Ik denk dat dit de ideale gelegenheid is om een foto voor Instagram te maken.'

Dahlia's mond viel open in valse schok.

'Waag het niet, Laurel.'

Laurel liet zich echter niet tegenhouden en had haar telefoon al tevoorschijn gehaald voor Dahlia verder kon protesteren.

'We kunnen niet allemaal zo'n perfect georganiseerde Insta hebben als jou, ms. Roberts.'

Dahlia draaide met haar ogen en schudde nog een stukje taart uit haar haren.

'Dat wil niet zeggen dat de wereld moet zien hoe verschrikkelijk ik er momenteel uitzie.'

Laurel leunde met haar ellebogen op het keukentablet en richtte haar gsm.

'Ik zou net denken dat het er heerlijk uitziet.'

Dahlia's blik sprong omhoog. Wat bedoelde ze daar nu weer mee?

'De taart. Omdat er taart in je haar zit?'

Er verscheen een dieprode blos op Laurels wangen. Dahlia knikte, niet in staat om te antwoorden. Natuurlijk was dat wat ze bedoeld had.

Laurel richtte zich op haar gsm en typte enkele dingen, alvorens haar scherm weer naar Dahlia te richten. Ze wilde bijna met haar hoofd schudden om de barst in Laurels scherm, maar hield zich in.

Eén maand. X

Dahlia draaide met haar ogen bij het onderschrift van de foto en verwijderde het.

'Dat kan beter, Laurel.'

Laurel protesteerde, maar Dahlia begon te typen voor ze de kans kreeg om haar gsm weer terug te nemen.

Op de beste partner in crime die ik me kon inbeelden x

Dahlia plaatste het bericht voor ze zich kon bedenken en nam haar eigen telefoon.

Volgende maand smeer ik fruittaart in je gezicht. Happy one-month ❤️

Ze wist zeker dat haar moeder gek zou worden door haar opmerking, maar het kon haar weinig schelen. Laurels lach en de stukjes taart in haar haren waren op dit moment het enige dat ertoe deden.

L: Heb je zin om naar de beste koffiezaak ter wereld te gaan?

Dahlia keek twijfelend naar het berichtje. De taart van enkele dagen stond nog vers in haar geheugen gegrift. Dahlia had zich zo vrij gevoeld toen ze ervan gegeten had, maar zoiets opnieuw doen, leek plots ondenkbaar. Ze beet op haar liep en wilde beginnen typen, toen er een nieuw berichtje binnenkwam.

L: Ze hebben er ook een supergroot aanbod in thee 😉

Er verscheen een glimlach op Dahlia's gezicht die zich niet liet inperken. Laurel had het onthouden. Dahlia knikte in zichzelf en stuurde terug.

D: Ik kom je ophalen. Ben er over een kwartiertje

Ze wachtte Laurels antwoord niet meer af en nam haar autosleutels. Vandaag was beter gestart dan Dahlia had kunnen vermoeden.

De koffiezaak was kleiner dan Dahlia verwachtte. Geen enkele stoel was hetzelfde en de muren waren versierd met slogans over koffie. Er heerste een gezellige drukte en er waren nog amper tafeltjes vrij.

'Wil je anders al een tafeltje kiezen? Dan zal ik voor ons bestellen.'

Dahlia knikte afgeleid terwijl ze de koffiezaak in zich opnam.

'Welke thee wil je? Wil je iets om te eten?'

Dahlia richtte haar blik op Laurel, die haar glimlachend aankeek.

'Kies maar. Ik vertrouw je wel.'

Laurel draaide met haar ogen en zwaaide Dahlia weg.

Dahlia vond een tafeltje tegen een muur. Ze ging met haar rug naar het raam zitten en keek op de kaart die voor zich lag.

'Excuseer me?'

Dahlia beet op haar lip en keek op. Er stond een jongen van ongeveer haar leeftijd voor haar neus. Hij wierp haar een zenuwachtige blik toe.

'Dahlia? Zou ik je handtekening mogen?'

Dahlia deed moeite om te glimlachen en knikte.

'Natuurlijk. Wat is je naam?'

Ze probeerde onopvallend over zijn schouder naar Laurel te kijken. Laurel leek zich van geen kwaad bewust te zijn en stond vrolijk met de barista te praten.

'Alsjeblieft.'

De jongen knikte en ademde uit.

'Je bent zo'n geweldige zangeres, je hebt geen idee! Ik heb al je concerten gezien! Ik kom binnenkort ook naar je Europa-tour.'

Dahlia knikte en bedankte hem in een poging om hem af te wimpelen. Ze was stom geweest. Natuurlijk zouden mensen haar hier herkennen.

'Mag ik misschien een foto met je?'

Dahlia wierp een korte blik naar Laurel en zag dat de blondine aan het afrekenen was. Dahlia voelde haar mondhoeken naar beneden zakken, maar knikte toch. Haar moeder zou haar vermoorden als ze nee zei. De jongen boog zich naast haar, schouders tegen de hare en glimlachte breed. Dahlia deed moeite om haar glimlach even breed te laten zijn, maar het bereikte haar ogen niet. Haar fan leek het echter niet te merken.

'Dank je!'

Dahlia knikte nog een laatste keer, waarop de jongen zich eindelijk omdraaide. Enkele mensen wierpen haar ondertussen nieuwsgierige blikken toe. Dahlia verstopte haar gezicht achter de kaart en wenste uit de grond van haar hart dat niemand anders haar herkend had.

'Alsjeblieft! Een kamillethee en een brownie.'

Dahlia glimlachte naar het bordje met het lekkers. Laurel wierp haar een vragende blik toe.

'Is er iets interessants te zien op die kaart?'

Ze trok de kaart uit Dahlia's handen en stopte hem terug in de houder. Dahlia schrok en schudde haar haren voor haar gezicht.

'Ik...'

Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Ze had geen zin om het uit te leggen aan Laurel en haar goede humeur te verpesten.

'Hoeveel moet ik je?'

Laurel schudde haar hoofd en zwaaide met haar hand.

'Ik trakteer. Dit is een date, weet je wel?'

Dahlia zweeg even, niet in staat om te antwoorden. Het was zo'n klein, stom gebaar, maar het verwarmde Dahlia.

'Daarnaast, volgens de contracten moet je me snel genoeg weer op date nemen, dus je hebt nog kansen genoeg om het goed te maken.'

Dahlia knikte, niet in staat om de teleurstelling te negeren. Natuurlijk. Het was Laurels beurt voor een date en ze maakte haar deel van de schuld waar. Dahlia glimlachte, maar ze voelde dat het haar ogen niet bereikte.

'Zullen we dan maar een foto nemen?'

Laurel keek haar verward aan. Dahlia kon het echter niet meer opbrengen om enthousiast te klinken. Haar ochtend was net zo geëindigd zoals ze verwacht had en ze had het enkel aan zichzelf te danken. Laurel maakte haar deel van de belofte waar. Niet meer. Waarom voelde Dahlia zich dan zo slecht? Ze slikte en schudde haar hoofd. Het was stom van haar om zo'n hoge verwachtingen te hebben. Ze was oud en wijs genoeg om beter te weten dat mensen niet zomaar in haar buurt bleven. Had ze na al die jaren roem dan echt niets geleerd?