'Hoi, dit is Laurel! Ik eumh... Ik ben er even niet! Bel me later terug. Of... Of spreek iets in na de biep!'

Dahlia glimlachte bij het horen van Laurels chaos. Het was zo eigen aan de blondine, dat het Dahlia niet verbaasde dat Laurels voicemail zo ingesproken was. Dahlia schudde haar hoofd en schraapte haar keel.

'Laurel? Dahlia hier. Kan je me even terugbellen als je dit hoort? Ik heb een ideetje om op date te gaan.'

Dahlia tuitte haar lippen terwijl ze naar het computerscherm voor haar neus staarde.

'Wel, eumh, tot snel dan maar?'

Ze kromp in elkaar door haar ongemakkelijkheid en drukte haar telefoon uit. Bellen was niet haar sterkste kant, zoveel was duidelijk. Al helemaal niet als er niemand antwoordde. Ze draaide met haar ogen en maande zichzelf aan om zich niet zo aan te stellen.

Ze scrolde naar beneden in het artikel op haar computer en negeerde de tekst bij Robyns foto. Wat haar meer interesseerde, was wat er over Laurel en haar geschreven werd. De prijsuitreiking was het eerste grote evenement waarop Laurel verschenen was. Dahlia wilde weten wat de wereld te zeggen had over de blondine. Het kon bijna niet anders dat ze even lovend waren als Dahlia. Ze kwam eindelijk terecht bij de foto die ze zocht en viel even stil bij het beeld. Laurel keek glunderend in de camera, trots en prachtig in haar jurk. Wat Dahlia echter opviel, was de manier waarop zij breed lachend naar Laurel staarde. Als een verliefde puber. Hemel, wat had haar bezield? Het was niet eens alsof ze... Alsof ze verliefd was op Laurel. Het was niet alsof Dahlia zich perfect kon inbeelden hoe Laurel lachte. Of dat ze wist hoe Laurels haren naar appels en munt roken. En al helemaal niet dat ze nog altijd dacht aan hoe het gevoeld had om naast Laurel te slapen, na de prijsuitreiking. Absoluut niet. Dit was en bleef een zakelijke overeenkomst. Dahlia schudde gefrustreerd haar hoofd en sloot het artikel, niet meer in staat om verder te lezen.

'Niet lachen, maar ik denk dat het al tien jaar geleden is sinds ik dit voor het laatst gedaan heb.'

Dahlia wierp Laurel een blik van ongeloof toe.

'Meen je dat?'

Laurel knikte en haalde haar schouders op. Ze zette een wankele stap vooruit en verloor bijna haar evenwicht.

'Ik zou elke week op een schaatsbaan staan als ik het niet zo druk had.'

Laurels wenkbrauwen schoten omhoog.

'Wel wel, wie had dat ooit gedacht? Dahlia Roberts, superster en schaatstalent.'

Dahlia draaide met haar ogen en schaatste vlot weg van de kant.

'Misschien is er wel meer over me te ontdekken dan het internet weet te vertellen, ms. Crawford.'

Een lichte blos kleurde Laurels wangen.

'Dat is niet eerlijk! Het is niet dat je zoveel over jezelf vertelt...'

Laurel duwde zich weg van de kant. Dahlia probeerde niet te lachen met de manier waarop de blondine haar benen wijd uit elkaar zette en haar armen om zich heen zwaaide. Ze schaatste naar Laurel en bood haar haar arm aan.

'Wat wil je weten dan?'

Het voelde vreemd om die vraag te stellen. Het voelde alsof de hele wereld alles al dacht te weten. Elk beetje informatie dat Dahlia voor zichzelf had willen houden, had zijn weg op een of andere manier toch naar buiten weten te vinden. Er bestond geen twijfel over dat Olivia daar voor iets tussen zat. Toch had Dahlia het gevoel dat ze Laurel al meer verteld had dan wie dan ook. Dat de blondine daaraan twijfelde, verbaasde Dahlia. Laurel legde haar hand om Dahlia's bovenarm. Dahlia schrok van de plotse instabiliteit die de blondine met zich meebracht en wiebelde even mee met Laurel. De ogen van Laurel werden groot bij de onverwachte beweging, maar ze herpakte zich snel.

'Wel, ik weet dankzij je Wikipedia-pagina dat je twee jaar jonger bent dan ik.'

Dus Laurel was drieëntwintig? Dahlia had er niet eens bij stilgestaan dat Laurel ouder kon zijn. Ze leek zo los en jeugdig dat het soms leek alsof ze jonger was dan Dahlia.

'Ze beschrijven je oogkleur ook als groen, maar ik vind het meer hazelnoot.'

'Iemand heeft mijn oogkleur op mijn Wikipedia vermeld? En wat in hemelsnaam is hazelnoot?'

Laurel giechelde en haalde haar schouders op, een beweging die haar weer deed wankelen. Dahlia stabiliseerde haar, wat haar een dankbaar kneepje opleverde.

'Mensen hebben het ook over je lengte. En je weet wel, bruin vanbinnen met een groene rand?'

Als ze niet beter wist, dan zou ze denken dat Laurel haar ogen bestudeerd had. Het deed haar hart een beetje sneller kloppen, maar Laurel leek het niet op te merken.

'Al denk ik dat ze in je grootte een kleine overschatting gemaakt hebben. Je bent kleiner in het echt.'

Dahlia draaide met haar ogen. Dit was precies de reden waarom ze ver wegbleef van haar eigen pagina's. Ze had de opmerking al vaker gekregen, maar vele fans leken niet te beseffen wat voor hakken ze droeg wanneer ze op het podium stond. Daarnaast was Laurel ook niet van de grootsten. Ze was veruit een halve kop groter dan Dahlia, dus veel had Laurel niet te oordelen over Dahlia's lengte.

'Het verbaasde me ook hoeveel fanfictie er over je bestaat.'

'Hemel, Laurel, heb je die gelezen dan?'

Laurel kleurde rood en Dahlia kon de lach die aan haar keel ontsnapte niet tegenhouden.

'Wel dus! Hoe kan je me nog normaal in de ogen kijken als je zo'n dingen over me gelezen hebt?'

Laurel draaide met haar ogen.

'Ik hou toevallig van fanfics, oké? Veroordeel me niet!'

Laurels schaats kwam vast te zitten en ze helde gevaarlijk voorover. Dahlia hield haar net op het laatste nippertje overeind. Dahlia kwam niet meer bij van het lachen.

'Mij prima dat je van fanfictie houdt, maar hemel, dat je ze over mij leest...'

Ze schoot weer in de lach en dit keer lachte Laurel mee. Dahlia kreeg tranen in haar ogen van plezier en ze schudde haar hoofd.

'Ik ben er vrij zeker van dat je al alles over mij weet nadat je zo'n dingen gelezen hebt.'

Laurel schudde lachend haar hoofd.

'Hé, ze zijn niet allemaal zo erg getint als je denkt hoor. Sommigen zijn ook erg mooi.'

'Weet ik. Maar ik weet ook dat de meeste die ik moet signeren nogal...'

Dahlia beet op haar lip, zich plots erg bewust van Laurels hand op haar arm, en ze schudde haar hoofd.

'Het is al goed. Kan je me gewoon beloven dat we het er nooit meer over hebben?'

Laurel knikte plechtig en raakte snel haar bril aan. De blos op haar wangen zat er nog en Dahlia wilde plots meer dan ooit weten wat er in haar omging.

'Hé, Dahlia?'

Dahlia keek omhoog en knikte.

'Mag ik nog steeds vragen wat ik wil?'

Dahlia wilde antwoorden, maar het gezoem van haar gsm onderbrak haar. Ze keek weg van Laurel en staarde naar het scherm. Robyn Evans. Dahlia slikte. Dit was waar ze zo lang op gewacht had. Ze voelde echter Laurels hand zachtjes om haar arm en schudde haar hoofd. Dahlia keek met een brede glimlach op naar Laurel en knikte.

'Altijd.'

Het gezoem van haar gsm doofde in haar jaszak. Dahlia lette er niet meer op, verdwaald in Laurels glimlach.

'Je wilde me spreken?'

Dahlia sloot verveeld de deur van Olivia's kantoor achter zich en kruiste haar armen voor haar borst.

'Dahlia! Ga even zitten, ik ben zo klaar.'

Haar moeder richtte zich weer op haar computerscherm en typte verder. Dahlia draaide met haar ogen en liet zich in een van de wit-leren fauteuils vallen. Ze scrolde verveeld door haar Instagram en reageerde een hartje op Laurels foto van hun schaatsdate. Olivia schraapte haar keel.

'Ik wilde het even met je hebben over Laurel.'

Dahlia's wenkbrauw schoot omhoog. Ze kreeg een onbehaaglijk gevoel door haar moeders toon en zette zich een beetje rechter in haar stoel.

'Wat is er met Laurel?'

Olivia vouwde haar handen samen en keek kort naar buiten, alsof ze over iets moest nadenken. Dahlia zuchtte ongeduldig.

'Komt er nog wat van, Olivia? Ik heb niet de hele dag.'

Olivia zuchtte en keek weer voor zich.

'Ik denk dat Laurel een slechte invloed op je is. Ik ben aan het overwegen om de contractduur te verkorten.'

'Wat?'

Dahlia veerde overeind en fronste.

'Waar komt dit nu weer vandaan? Eerst stond je erop om ons te laten daten en nu wil je het stopzetten? Was jij niet degene die zei dat ze mijn imago zou redden?'

Olivia stond kalm recht en knikte.

'Ik ben me bewust van wat ik gezegd heb, Dahlia.'

Dahlia keek haar moeder verward aan. Wat wilde ze dan bereiken?

'Ik ben me er echter ook bewust van dat in de korte tijd dat je met Laurel omgaat, je je slechter aan je regels houdt dan ooit. Je eet taart, je vergeet te trainen, je drinkt koffie... Het zijn maar enkele van de dingen die Laurel veroorzaakt.'

Dahlia draaide met haar ogen en schudde verontwaardigd haar hoofd. Ze wilde bijna zeggen dat haar moeder fout zat, maar ze bedacht zich. Het deed er niet toe, want Olivia zou haar toch niet geloven.

'Meen je dit?'

Olivia's gezicht was echter doodserieus. Dahlia liet zich weer in de stoel vallen, zonder moeite te doen om rechtop te zitten.

'Wat als ik niet bereid ben om er eerder mee te stoppen?'

Olivia haalde diep adem.

'Als ik niet beter wist, zou ik denken dat je om haar geeft.'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Wij Robertsen geven enkel om onszelf en onze roem toch? Laurel doet het goed bij de meeste van mijn fans, dat hoef ik je niet te vertellen.'

Olivia knikte.

'Als ik het nu uit zou maken, zou mijn Europa-tour alsnog in het gedrang komen. Dan wordt Laurel gewoon het laatste slachtoffer in mijn rijtje veroveringen.'

Dahlia probeerde niet in elkaar te krimpen bij hoe oppervlakkig ze klonk. Ze wilde niet toegeven aan het imago dat de magazines van haar gevormd hadden, zeker omdat slutshaming van vrouwen zo passé was. Maar diep vanbinnen wist ze ook dat ze haar moeders mening niet zomaar zou kunnen veranderen. Dahlia was echter evenmin bereid om op te geven. Haar moeder zuchtte en keek haar even verveeld aan, maar Dahlia staarde onverbiddelijk terug. Ze was niet van plan om Olivia te laten winnen. Niet dit keer. 

'Prima. Ik zal het voorlopig hierbij laten, op voorwaarde dat je je beter inzet. We zouden niet willen dat je niet meer in je kleren past tegen dat je tournee eraan komt, is het niet?'

Dahlia kromp in elkaar bij Olivia's steek, maar ze knikte toch.

'Was dat alles?'

Olivia was alweer druk in de weer met haar computerscherm en reageerde amper op haar vraag. Dahlia stond opgelucht recht, tevreden dat ze Laurel nog even voor haar kon houden. Ze was bijna bij de deur toen haar moeders stem weer klonk.

'Dahlia, lieverd?'

Dahlia bleef staan en wapende zich voor wat er komen zou. Haar moeder noemde haar nooit lieverd.

'Ga niet met haar naar bed, wil je? We weten allebei hoe gecompliceerd zoiets het maakt voor jou.'

Dahlia beet op haar lip om haar woede in bedwang te houden. Het lukte haar niet.

Ze belandde uiteindelijk weer in Cassandra's. Dahlia had geen idee wat het was met die verdomde bar, maar het leek bijna alsof Cassandra's een magnetisch effect op haar had.

'Dahlia! Ben je op zoek naar Laurel?'

Madeline leunde op de toonbank en glimlachte breed. Haar zwarte haren hingen los rond haar gezicht. Het viel Dahlia nu pas op dat Laurels vriendin een piercing in haar neus had. Het stond haar wel.

'Is ze hier?'

Madeline schudde haar hoofd en wierp een blik op een blond meisje die Dahlia nog nooit eerder gezien had.

'Nee, ze is van shift gewisseld. Als je morgen terugkomt, dan heb je wel de juiste blondine voor je.'

Ze knipoogde en trommelde met haar vingers op de bar. Dahlia probeerde haar teleurstelling de kop in te drukken. Misschien was het wel beter zo. Na de verwijten die haar moeder net naar Dahlia's hoofd gegooid had, wist Dahlia niet of ze Laurel nog wel fatsoenlijk onder ogen kon komen.

'Wat kan ik je aanbieden? Wodka? Of doe je het iets rustiger aan vanavond?'

Dahlia draaide met haar ogen om Madelines opmerking, maar besefte dat de bartender wel gelijk had. Hoe vaak was ze hier al wel niet beland wanneer ze zich slecht voelde?

'Doe maar bruiswater.'

Madelines wenkbrauwen gingen omhoog, maar ze maakte geen verdere opmerking. Dahlia nam haar telefoon, maar kwam al snel tot de conclusie dat Laurel haar niet gestuurd had. Was ze aan het studeren? Dahlia beet op haar lip. Misschien moest ze zelf een berichtje sturen? Ze schudde haar hoofd. Nee, het laatste wat ze wilde, was bezitterig overkomen. Ze waren geen koppel, dus ze moesten zich ook niet zo gedragen. Dahlia staarde naar het lege scherm van haar gsm, zich afvragend waarom ze de contracten dan niet verbroken had.

'Vertel eens, waarom ben je hier op een woensdagavond?'

Madeline had haar handen onder haar gezicht gevouwen en keek haar vragend aan. Haar ogen stonden helder en doordringend. Het beviel Dahlia niets.

'Ik had zin in overprijsd bruiswater.'

Madeline draaide met haar ogen.

'Ha, heel erg grappig. Er zijn genoeg bars waar je dat kan krijgen.'

Dahlia boog voorover om van haar rietje te drinken, maar Madelines blik bleef op haar gericht. Dahlia schudde verontwaardigd haar hoofd.

'Heb je geen andere klanten die je kan lastigvallen?'

Madeline trok een wenkbrauw op.

'Het is het midden van de week. Buiten jou en de acteur die al een half uur uitgeteld op zijn tafeltje hangt, is er letterlijk niemand hier.'

Ze richtte kort haar blik op de man die een eind verderop inderdaad lag te slapen. De blonde bartender was het tafeltje naast het zijne aan het poetsen en gunde hem ook een korte blik.

'Kijk, Dahlia, je komt hier nu al lang genoeg. Ik weet dat er maar twee redenen zijn waarom je hier komt: omdat je Laurel wil zien of omdat er iets mis is.'

Dahlia focuste zich weer op het rietje van haar drankje. Ze voelde zich ongemakkelijk worden. Ze kende Madeline niet, en Madeline kende haar niet.

'Je had geen idee dat Laurel hier niet was, dus dat doet me vermoeden dat jullie ruzie gehad hebben. Ik ben Laurels vriendin, weet je. Ik wil niet dat er haar iets overkomt.'

Ah, dus dat was het. Madeline was helemaal niet bezorgd om Dahlia, ze was bezorgd om Laurel. Dahlia's gedachten draaiden overuren. Moest ze meegaan in Madelines verhaal en zeggen dat ze ruzie hadden? Of moest ze duidelijk maken dat alles prima was tussen hen, maar daarmee aan het licht brengen dat ze andere problemen had? Dahlia slikte, niet bereid om te kiezen. Beide ideeën stonden haar tegen.

'Ik ook niet.'

Het gaf Madeline geen verklaring voor wat er gaande was, maar het was wel de waarheid. Laurel was momenteel het enige goede wat er aan de hand was in Dahlia's leven. Het laatste wat ze wilde, was Laurel kwetsen.

'Prima.'

Madeline kwam weer overeind, ook al leek ze niet helemaal tevreden met het antwoord.

'Ik meen het, Madeline. Ik wil haar niet kwetsen.'

Madeline knikte, dit keer meer overtuigd van Dahlia's antwoord.

'Goed zo. Wil dit zeggen dat je me nog steeds niet gaat vertellen wat er aan de hand is?'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Daarvoor moet je me eerst dronken voeren.'

Madeline lachte, een warm geluid in de stille bar. Het deed de acteur kort opkijken, waardoor die vaag iets murmelde. Dahlia zwaaide zijn richting in en glimlachte.

'Pas op, zo meteen maak je hem nog wakker.'

Madeline draaide nu ook met haar ogen en zwaaide met de vaatdoek in haar hand.

'We kunnen niet allemaal het geluk hebben om als prinsessen behandeld te worden. Sommigen onder ons hebben een bar overeind te houden.'

Dahlia lachte en Madeline viel haar bij. Dahlia voelde zich een stuk lichter dan toen ze Cassandra's binnengekomen was. Haar moeder zou haar niet kleinkrijgen, hoe hard ze ook zou proberen. Het besef deed haar nog een beetje breder glimlachen.