10 jaar geleden:

'Renske ga je mee naar de bakker?' Vraagt mijn moeder terwijl ze mijn kamer inloopt. 'Alleen als ik iets lekkers mag,' antwoord ik.

Mijn moeder zucht een keer voordat ze zegt dat het oké is. Juichend sta ik op en ren ik naar beneden.

Daar aangekomen doe ik mijn schoenen en jas aan. Ik wacht op mijn moeder en vertrek daarna samen met haar naar de bakkerij.

'Ik wil donuts en muffins en, en nog veel meer,' zeg ik vrolijk terwijl ik mijn moeder volg naar binnen.

Als ik binnen ben kijk ik wat om me heen. Dit mensen, en alle andere wezens op aarde, noemen ze de donut hemel.

Mijn moeder gaat in de rij staan terwijl ik wat om me heen kijk. 'Renske, kom je?' Hoor ik mijn moeder opeens zeggen. Ik kijk op en knik vervolgens naar mijn moeder.

Huppelend loop ik naar mijn moeder, althans dat was de bedoeling. Ik loop namelijk tegen iemand aan. 'Sorry!' Roep ik geschrokken terwijl ik het kwade en verdrietige meisje aankijk.

'Mijn donut,' piept ze terwijl ze naar de donut kijkt die nu op de vloer ligt. 'Sorry, sorry, sorry, sorry. Het was niet de bedoeling,' zeg ik.

'Lenoortje, wat is er?' Hoor ik iemand zeggen. Het meisje draait zich om naar de vrouw. 'Mijn donut viel,' zegt ze. De vrouw glimlacht zwak naar het meisje. 'Zullen we een nieuwe kopen?' Vraagt ze aan het meisje. Het meisje knikt en huppelt achter de vrouw, die waarschijnlijk haar moeder is, aan.

Ik loop snel naar mijn moeder toe, omdat ik weet dat ze stond te wachten en omdat ik in de middle of nowhere stond.

Het heden:

Ik slenter wat door de straten heen opweg naar de bakker. Mijn moeder vond het namelijk een goed plan om mij het te laten doen.

Nou ik kan je zeggen, de laatste keer dat ik daar ben geweest was tien jaar geleden en toen zorgde ik ervoor dat er een donut viel van iemand anders.

Sindsdien ben ik nooit meer naar de bakker geweest en liet ik het anderen halen.

Als we in de pauzes van school naar de bakker gingen, bleef ik altijd veilig buiten de bakkerij staan, omdat het me niks zou gaan verbazen dat ik weer tegen iemand aanloop.

Ik open de deur en pak mijn mobiel. Ik weet nog van die tien jaar geleden dat het hier altijd enorm druk is, dus om mijn tijd te doden ga ik gewoon mijn social media enzovoort checken.

'Volgende,' hoor ik iemand zeggen. Ik kijk op van mijn mobiel en zie dat ik aan de beurt ben. Ja mensen, ik let altijd enorm erg goed op. Niet dus...

Ik doe mijn mobiel in mijn jaszak en noem de dingen op die ik van mijn moeder moest kopen. Oh en nog zo'n tien extra donuts, want ik houd van donuts. Mijn moeder moet mij dankbaar zijn dat ik dit voor haar haal, dus dan mag ik ook wel donuts hebben. Beste zelf bedachte deal ooit.

Na een paar minuten wachten krijg ik het eten. Ik betaal de vrouw en verlaat de rij.

Mijn mobiel gaat opeens af. Terwijl ik hem probeer te pakken loop ik tegen iemand aan. 'Niet alweer,' mompel ik geërgerd terwijl ik naar het meisje kijk waar ik tegen aan liep.

'Sorry, het spijt me, ik ben gewoon niet zo handig,' zeg ik. Het meisje die haar aandacht op de grond had gevestigd, omdat haar donut viel, kijkt mij nu aan.

Haar ogen vergroten zich tot reuze tomaten voordat al haar woede zo poef uitbarst net zoals een vulkaan.

'Kijk uit waar je loopt. Je hebt mijn donut vermoord,' roept ze terwijl ze me aankijkt. Het meisje zucht. 'Kom ik hier eindelijk weer na tien jaar, gebeurd het nog een keer,' voegt ze er nog aan toe.

Nu is het mijn beurt om haar met grote ogen aan te staren. 'Dat meen je niet,' mompel ik terwijl ik me besef dat dit precies hetzelfde meisje is als tien jaar geleden.

En ja mensen, dit kan alleen mij overkomen. Wat een feest!