Laat het maar

Lauren spendeerde de nacht bij Jamie en samen verdwenen ze in een wereld van verlangens naar deze zorgeloze dagen in de vorm van liefde. Lauren had hem verteld hoe trots ze op hem was en hoeveel ze van hem hield. Hoe ze zich had verbaasd over het muzikale talent wat zich schuil hield in dit kleine dorp.

Jamie had geknikt en was te moe geweest om haar te vertellen hoe sommige jongens van de band een muziek carrière hadden en dat zelfs Dundee hier af en toe zijn geld mee had verdiend in zijn tienerjaren. Het was niet uit het niets dat ze dit deden.

Ze bedreven de liefde onder de blauwe stralen van de maan die binnen drongen en zich een weg baanden door de gesloten gordijnen. Om het liefdesspel te aanschouwen wat zich voordeed op de oude bank in het grote witte huis. Waar nog nooit méér liefde had geleefd dan nu.

Uitgeput was Jamie in haar armen in slaap gevallen en Lauren had hem bekeken. Zijn rechte neus en de donkere gelaatstrekken die zijn blik altijd duister deed lijken. Zijn smalle lippen, omringd door het kleine baardje die voor eens korter was dan andere dagen. Het baardje die zijn strakke kaaklijn bedekte en tot aan zijn oren naar boven kroop en zich uiteindelijk aansloot bij zijn ruige bos haar. Ze bestudeerde de fijne lijnen in zijn gezicht totdat ze zichzelf ook verloor in een tevreden nachtrust.

De volgende ochtend was Jamie al verdwenen toen ze wakker werd. Ze hoorde geluiden van buiten komen en wist dat hij daar bezig was. Ze trok Jamies shirt aan die ze over de bankleuning vond en liep naar buiten. Ze wreef even in haar ogen toen ze de deur opende en keek even naar hem.

Met alle kracht die hij had kloofde hij het hout in tweeën en smeet ze in een kar die verderop stond. Door de kracht die Jamie zette zwaaide de bijl in het hout en spleet het hout doormidden, als scheuren in de aarde die ontstonden door droogte. Ze besloot hem niet te storen en ging op de schommelstoel zitten en staarde naar hem vanaf de veranda. Het kleed wat altijd over de stoel hing, trok ze om zich heen en genoot van het uitzicht. Ze genoot van Jamie die bezig was in de ochtendzon. Het gouden licht wat de zon over de bergtoppen scheen en de hele vallei verlichte en achterliet in momenten van warmte. De zon prikkelde op haar huid en de zomer was inmiddels aangebroken. Bomen waren gaan bloeien, de wildbloemen op de bergen waren opgekomen en lieten geuren van vrijheid achter wanneer ze de bergen bezocht. Een heerlijke geur die gepaard ging met de prachtige kleuren die de bergen bekleedde met een zee van blijdschap.

'He,' zei hij zacht en drukte een zoen op haar voorhoofd. Ze glimlachte en werd warm vanbinnen, 'Blijf maar zitten ik haal wel thee en koffie.'

Even later kwam Jamie terug met twee dampende koppen en gaf één aan Lauren en ging naast haar zitten. Hij keek haar aan en glimlachte, ze glimlachte terug en had geen idee waar ze dit lieve gebaar aan te danken had. Ze kon haar niet herinneren dat hij stopte met werk om een kopje thee met haar te drinken. Tevreden nam ze een slokje van haar hete thee en keek hem aan.

'Wat ga je vandaag doen?'

'Als ik klaar ben met het hout ga ik de bergen in, de schapen moeten verweid worden.'

'Ik wil wel meehelpen.'

Jamie keek haar verbaasd aan en knikte, 'Oké, leuk.'

Ze lachte om zijn reactie, hij klonk niet enthousiast en toch wist ze dat hij dat zeker was. Die ochtend ruimde ze het huis op terwijl Jamie het hout verder opruimde. Ze had geen idee wat het werk met de schapen precies in zal houden maar dat zal hij vast niet erg vinden.

Die middag reden ze samen de bergen in. Lauren voelde zich inmiddels op haar gemak op het paard en volgde Jamie over de kleine paadjes die zichtbaar waren tussen de struiken. Het gevoel van de vrijheid overspoelde haar weer en ze was gelukkig. Het werk met de schapen stelde niet veel voor, ze jaagde te paard de schapen door het open hek. Het paard luisterde naar haar als ze de goede aanwijzingen gaf en het was leuk werk.

Jamie had haar verteld dat wanneer de schapen aan het eind van de herfst weer terug moesten naar de stallen, ze de hele dag onderweg waren. Het was een lange rit en duurde minimaal dertien uur. Ze huiverde al bij het idee om zolang op het paard te zitten. Toch klonk Jamie vol vreugde wanneer hij over die tochten vertelde. Alsof het een groot feest was waar veel mensen bij waren en de saamhorigheid nog sterker was dan normaal. Twee keer in het jaar gebeurde dat. In de lente, om de schapen op de hoogvlakte te krijgen en in de herfst om de schapen weer thuis te halen. Jamie deed het altijd met Dundee en de groep schapen was daarom enorm, het waren er bijna tweeduizend. Ze kon het haar voorstellen hoe de jongens in de bergen aan het werk gingen en te paard de schapen bij elkaar hielden om in een grote groep aan te komen op de plek van bestemming. Ze had de sfeer geproefd bij het scheren in het voorjaar en was er van overtuigd dat er in die dagen dezelfde gemoedelijke sfeer zal hangen.

Op de terugweg vroeg Jamie over het project, wat er nu zal gebeuren. Het project zal gerealiseerd worden en al binnen een jaar. Lauren werd zenuwachtig van zijn vragen en had het oppervlakkig gehouden. Het deed haar pijn om hem te vertellen over de plannen, de plannen op het land waar nu de schapen liepen. De plannen die zijn bedrijf kapot zouden maken. Ook wist ze dat ze nog nooit verteld had over wat de plannen waren van John en hoe het in elkaar stak. Het gemene spel wat er werd gespeeld, achter de ruggen van de dorpelingen om. Nog nooit had zij hem verteld waar ze nou ruzie over had met John, die avond dat Jamie in het ziekenhuis belandde.

Wanneer Jamie naar de plannen vroeg, leek het haast een ondervraging te zijn en het gevoel dat ze eerlijk antwoord moest geven bekroop haar. Kon ze dat wel?

Het was toen Jamie zelf begon over die dag dat hij in het ziekenhuis belande dat Lauren volledig dichtklapte. Ze liep rood aan en had geen idee meer wat ze moest zeggen.

'Lau, wat is er nou?' vroeg hij. Hij liet zijn paard naast de hare lopen en keek haar vragend aan. Ze zag er bezorgd uit en haar blik stond niet meer open zoals altijd. Lauren schudde haar hoofd en keek hem kort aan. Ze waren inmiddels aangekomen bij het huis van Lauren en ze stopten allebei.

'Laat het maar Jamie, er komt hier een park en daar kan jij niks aan doen.'

Met die woorden stapte ze af en veegde een verdwaalde traan weg van haar wang terwijl ze naar het huis toe liep. Jamie liet ze verslagen achter, in de war en geslagen met de waarheid.