Waar doe je het voor?

Ze spendeerde sommige eenzame avonden met Dundee. Hij wist nooit goed wat hij moest zeggen, zij ook niet. De avonden gingen langzaam voorbij en ze keken saaie tv-programma's of praatten over Jamie. Dat was het enige wat in hen om leek te gaan. Het was Dundee die al zijn moed had verzameld en zich had begeven op het gebied van over gevoelens praatten. Zijn woorden raakten haar, harder dan de eenzaamheid die ze de afgelopen weken ervoer.

'Hij hield echt van je.'

Haar onderlip begon te trillen en ze keek op om zijn vochtige ogen te ontmoeten. Hij vond dit net zo moeilijk als haar. Het had hen allebei keihard geraakt. Ze snikte en schudde haar hoofd.

'Hij hield ook van jou.' Fluisterde ze en keek onbewogen naar hem. Ze voelde zich zo verlaten in een wereld vol mensen, niet wetend hoe ze verder moest nu ze eindelijk had gedacht dat haar bestemming te hebben gevonden. Dundee leunde naar voren en haalde trillend adem. Zijn armen omhelsden haar en hij drukte haar voorzichtig tegen hem aan. Alsof ze zijn kostbaarste en meest kwetsbare bezit was dat hij had. Geen van beiden zei iets en de stilte van dan ook genoeg. De ondragelijke woorden van verdriet die iedereen uitsprak deden niet veel goeds. Het was stilte wat hen rust gaf.

Op een avond parkeerde ze haar auto bij Dundees uit en fronste. Er klonken harde geluiden uit de schuur en de woorden die in de lucht werden gelanceerd, waren geen nette woorden. Ze liep richting de schuur en zag Dundee. Ze stond stil in de deuropening en fronste. Dundee sleepte alle balken bij elkaar en legde ze neer op de kar.

Ze was vorige week met hem naar het ziekenhuis gegaan, de breuk genas niet goed. Dit had ongetwijfeld te maken met het feit dat hij vrijwel alles deed. En als dit niet zal veranderen, zal er een operatie nodig zijn. Lauren had aandachtig geluisterd terwijl Dundee nors voor zich uitkeek alsof het hem helemaal niks deed.

'Dundee, je moet rustig aan doen.' Zei ze zacht, hij schrok van haar woorden en ging stug door.

'Ik moet helemaal niks. Ik kan niet rustiger aan doen, dit moet hier weg voor vrijdag anders ben ik het kwijt. En jij,' hij liet een balk vallen op de grond en wees naar haar, 'jij zal dat moeten begrijpen!'

'Maar je schouder Dundee, de dokter...'

'Die dokter kan mij verdomd weinig schelen. Dit is alles wat ik nog heb en ik probeer alles hier op tijd weg te krijgen. Ik heb geen geld om een nieuw huis te kopen straks, geen geld om opnieuw te beginnen. Dit hout en alles wat hier staat, is het enige waar ik nog iets mee kan verdienen en jij houd je daar buiten!'

'Dundee, stop.' Commandeerde ze hem. De balk in zijn handen liet hij met een enorm kabaal op de grond vallen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar Lauren was hem voor.

'Als dit alles is, waar doe je het dan voor? Je kan bij mij wonen, op Jamies plek totdat je weet wat je gaat doen.' Zei ze zacht. Dundee schudde zijn hoofd. Zijn lip begon te trillen en hij staarde naar de grond.

'Ik kan niet verder zonder Jamie.' Hij knipperde zijn tranen weg en haalde trillend adem. Jamie, het verdriet alleen al wat op de schouders van zijn naam lag.

Op een vroege ochtend zag ze in de verte het gestalte van een andere ruiter. Het paard hield halt en de ruiter stapte af. Zijn handelingen zorgden voor een kloppend geluid dat door de bergen echode. Ze fronste en had geen idee wat hij aan het doen was. Het zal Dundee vast zijn, er waren hier niet veel andere mensen. Ze reed op een rustig tempo naar hem toe en stapte af. Haar ogen bleven gevestigd op hetgeen wat hij had gemaakt. Een houten kruis met zijn naam erop. Oud verweerd hout, zo bewerkt dat het voor altijd zal blijven staan.

'Hier is hij gevonden.' Klonk zijn diepe stem. Lauren slikte de tranen weg en knikte.

'Het is mooi.'

Dundee liet een zuur glimlachje zien en hij keek haar even aan. Ze zag er droevig uit, de donkere kringen onder haar ogen lieten haar ouder lijken dan ze werkelijk was en haar haar was niet zo verzorgd als voorheen. Het viel hem op dat ze was afgevallen. Het verdriet deed haar niet goed wist hij en ook hij wist daar alles van. Hij deed een paar stappen achteruit en liet zich zakken op de grond. Lauren volgde hem en ging naast hem zitten. Samen keken ze in stilte naar het kruis. Het was prachtig om hem hier te herdenken en op deze manier nooit te vergeten.

'Ik mis hem.' Zei Dundee zacht. Lauren knikte.

'Het is zo anders, hij was de eerste die ooit mijn hart echt had gestolen en ik dacht dat ik oud met hem zal worden. We hadden kinderen moeten krijgen en nog lang moeten leven. Waarom is dit gebeurd?'

Dundee haalde zijn schouders op en keek haar aan, hij was verbaasd over hoe open ze over Jamie kon praatten. En hij wou dat hij dat kon, zomaar zijn hart kon luchten om de druk van zijn ziel af te halen.

'Het was teveel voor zijn hart. Go Green, het onderhoud van mijn boerderij erbij, de kerk. Soms kan het niet meer.'

Lauren knikte en had er nog niet zo rationeel naar gekeken. Ze had God vervloekt voor zijn verlies en de hele wereld bij elkaar gescholden. Nu Dundee haar er op een wetenschappelijke manier naar liet kijken was het anders. Het was het leven en soms duurde het leven nou eenmaal niet lang. Soms was het genoeg en teveel.

Ze pakte voorzichtig zijn hand en kneep erin.

'Je was de beste vriend die hij had kunnen hebben.'

Dundee knikte en bleef naar het kruis staren. Hij pinkte een eenzame traan weg en vertelde meer verhalen over Jamie die ze nooit had gehoord. Over de avonturen die waren gebonden met de natuur van Heart Mountain. Gewoven in hun harten, zo sterk dat het voor altijd stand zal houden.