Even een bedankmomentje (Hoofdstuk 1 + 2)

Thank you g4ysimp voor het bedenken van de Dragoblins en ook de mensen die op mijn berichtje hebben gereageerd over hoe ze zouden reageren als ✨?.?.? ✨gebeurde.

—–————————————–————————————–————————————–——————————

Erze zuchtte en keek op de klok. Het was al voorbij zeven uur, maar toch was zijn zus nog altijd aan het slapen. Hij klopte op de deur. Geen reactie. Hij zuchtte nog eens. Wat had hij toch een vreselijk luie zus. Hij deed de deur open, knipte het licht aan en trok genadeloos het deken van zijn zus. Het meisje krulde zich slaperig op en trok het deken terug naar zich toe. 'Ugh, geef me nog tien minuutjes.' Ze was gisteren laat gaan slapen omdat ze memes aan het bekijken was en was hierdoor de tijd uit het oog verloor. Dit zorgde ervoor dat ze pas om twee uur in slaap gevallen was en nu dus niet uit haar bed raakte.

Hij bukte voorover en fluisterde in haar oor: 'Azrel Quers, als je niet nu meteen opstaat, zal je er spijt van krijgen.' Direct sprong Azrel op en sprintte naar de badkamer. Nog geen vijf minuten later was ze helemaal aangekleed beneden aan het ontbijten. Ze droeg een losse jeans met een oversized wit T-shirt met een draak op en haar haren zaten in een rommelige hoge staart. In haar rechterhand had ze haar gsm en in haar linkerhand had ze een lepel. Voor haar stond een kommetje met cornflakes die ze haastig op aan het eten was.

Erze ging tegenover haar zitten en staarde naar zijn zus. Azrel keek omhoog om nog wat melk te pakken en schrok zich rot toen ze merkte wat haar broer deed. 'Wat moet je?' Vroeg ze kort. Erze stond recht en ging achter haar staan. 'Je staart is rommelig, laat me hem voor je opnieuw doen.' Hij haalde het elastiek uit haar zwarte haren en maakte een nieuwe staart. Tevreden keek hij ernaar en knikte. 'Veel beter.'

Met de camera van haar telefoon bekeek ze zichzelf. Ze moest toegeven dat het er veel beter uitzag dan de staart die ze gemaakt had, maar 'bedankt' kon ze niet over haar lippen krijgen.

Snel at ze de rest haar cornflakes op en pakte haar rugzak. Ze keek op haar gsm. Het was vier voor half acht. Ze had nog veertien minuten voordat de bus zou komen. 'Ugh, dat gaat nipt worden.' Voordat ze naar buiten liep, werd ze tegengehouden door haar broer. 'Je wiskundeboek ligt nog op tafel. Als ik jou was, zou ik hem maar gaan halen.'

'Goddamnit.' Azrel schopte haar schoenen uit en stormde boos naar binnen. Ze had een hekel aan wiskunde. Niet omdat het moeilijk was of omdat het vreselijk saai was, nee, haar haat voor wiskunde kwam door haar leerkracht; meneer Altère. Hij had de vreselijke hobby om haar aan te duiden op de momenten waar hij er zeker van was dat ze niet aan het opletten was of wanneer ze er niks van snapte. Ze huiverde toen ze terugdacht aan die ene keer dat hij veel te dicht kwam, helemaal over haar heen gebogen stond en zijn handen op haar been had gelegd. Hij had vieze woorden in haar oor gefluisterd en ze kon zijn smerige heette rokersadem in haar nek voelen. Ze was niet zijn eerste slachtoffer. Een kennis van Azrel, Meji, had erger meegemaakt. Meneer Altère had haar een keer na de les bij zich geroepen om een 'slechte toets te bespreken' en had haar op verschillende plekken aangeraakt. Hij had haar rok omhoog getrokken en had geprobeerd om haar te kussen. Gelukkig voor Meji, kon ze zich verzetten. Ze was de klas uitgestormd en meteen naar huis gelopen. Ze had een klacht ingediend, maar niemand nam het serieus omdat meneer Altère een goede reputatie had en nooit "ongepast gedrag zou vertonen". Kortom, hij was een rotmens die in de cel behoorde. 'Focus Zel. Niet aan die vettige man denken.' Ze probeerde zichzelf op te beuren door aan vrolijke dingen te denken. 'Draken. Draken. Eten. Draken. Eten. Eten. Draken!'

Toen ze eindelijk de nare gedachten van zich af had gezet, pakte ze het boek, deed vlug haar schoenen terug aan en ging naar buiten. Haar broer zat al in de auto. 'Als je niet te laat wilt zijn, stap dan in.' Verbaasd keek ze hem aan. 'Woahh. Dat zie je niet elke dag gebeuren.'

Het was stil in de auto. De radio stond uit. Beiden keken blank voor zich uit. Erze vroeg zich af wanneer zijn zus zich terug normaal rond hem zou gedragen. Er was een tijd geweest dat hij en Azrel close waren, maar de dood van hun ouders had hier verandering in gebracht. Azrel gedroeg zich anders. Ze sloot zichzelf op in en liet niemand meer binnen. Zelfs haar vrienden hield ze op een afstandje. Hij snapte het, maar toch deed het pijn dat ze haar eigen broer niet binnen liet.

Buiten regende het. Wolken zorgden ervoor dat het licht geblokkeerd werd. In de auto bleef het echter stil. Beide bleven voor zich uit staren, net alsof ze zombies waren. Althans, totdat dat gebeurde. Toen heel de wereld veranderde, zombies een realiteit werden en hij verdween.

Het was 1 april maar ik kan je verzekeren, wat hier gebeurde was geen grap. Dit was het nieuwe nu, het nieuwe Bahumei. Dit was vanaf nu de planeet waar de mensheid het niet meer voor het zeggen had.