Weer die koude wind: het blies in haar gezicht tijdens het fietsen. Lars en Roby fietsten naast haar, naar school, waar ze erg tegenop had gezien. Dinsdagochtend. Het was nu al een paar dagen geleden sinds ze waren aangekomen in het dorp en ze haar haar had geknipt. Een paar dagen geleden sinds ze had besloten om aan te kloppen nadat ze naar buiten was gegaan. Een paar dagen sinds ze de teleurstelling in haar moeders ogen had moeten aanzien. Verrassend genoeg was Lisa de Wit niet al te lang zichtbaar boos geworden, Lars had zijn zus namelijk gestopt. Dat was een nogal grote opluchting geweest, hoewel het Cameo nog steeds verteerde. Ze wist dat wat ze had gedaan niet in het voordeel van de relatie tussen haar en haar moeder werkte. Ze beet op haar lip. Als ze had gekund was ze alleen met Roby naar school gefietst, echter had haar oom erop gestaan om mee te fietsen om de weg te wijzen. irritant. Nou ja, het had erger gekund. Lars was aardig, hij deed zijn best. Anders dan wat zij zelf deed. Met haar handen klemde ze het handvat van de fiets stevig vast. Het was een oude, rammelende fiets. Nog van haar moeder geweest en het afgelopen weekend opgeknapt zodat ze erop naar school kon gaan. Nu ze voor de eerste keer echt in het dorp was in het zonlicht, kon ze pas goed zien hoe groot het dorp wel niet was. Niet veel groter dan normale dorpjes, maar de huizen stonden dicht op elkaar. Misschien leek het nu ook groter door de vele activiteit die plaatsvond nu ze dichter bij school kwam en het drukker werd op straat.

"Lisa en ik hebben er nog op gezeten," begon Lars. "Er is wel heel erg veel veranderd sinds

toen. Maak je geen zorgen, er komen ook kinderen van andere dorpen die hier in de buurt

liggen en niet te vergeten is het een gebouw voor de basisschool en het voortgezet onderwijs

in één. Daarom lijkt het erg druk, in het weekend zul je zien dat er geen mens naar buiten

komt."

Cameo keek opzij. Haar oom zat voorovergebogen op zijn fiets, die veel te klein voor hem was. Ze zweeg, aangezien ze geen zin had om het gesprek voort te zetten. En zelfs als ze daar wel behoefte aan had, wist ze niet wat te zeggen. Roby daarentegen begon gelijk vragen te stellen. Cameo nam niet de moeite om te luisteren. Ze wendde haar blik weer naar voren en focuste zich op de weg. Het had die nacht weer gevroren, waardoor haar oren pijn deden van de kou.

Aangekomen bij de poort van de school en toen Lars zich weer terug naar het huis gekeerd was, stond Cameo stil. Roby rende al vrolijk, vol verwachting het plein op. Zijzelf kon zich daar niet toe brengen. Het was onbekend terrein, ze voelde zich er niet veilig. Langs haar heen fietsen en liepen kinderen, jong en oud. Ze was er nog niet klaar voor om haar nieuwe leven binnen te lopen. Iedereen praatte zo hard. Alles was te veel om te verwerken. Nieuwe school. Ze staarde naar de stenen tegens onder haar en weer naar het schoolgebouw. Beangstigend. Het was een groot gebouw, dat wel. Vergeleken met de rest van het dorp zag het er modern uit. Haar knieën knikten. Hoe langer ze hier stond hoe meer ze ernaar verlangde om rechtsomkeert te maken en terug naar het huis te gaan. Echter wist ze dat ze zich daar ook niet op haar gemak voelde. Met haar hand ging ze voorzichtig naar de plukjes van haar haar. Het zag er slecht en rommelig uit. Elk moment dat ze aan haar geknipte krullen dacht voelde ze enkel en alleen spijt. Op het moment zelf had ze vooral opluchting gevoeld, maar ze wist dat het niet voor een goede indruk zou zorgen als ze met zo'n slecht geknipt kapsel kwam opdagen. Dit was een frisse start, een frisse staart waarvoor ze haar best moest doen. In haar gedachten herhaalde Cameo die zin, terwijl ze zich langzaam over het plein voortbewoog. Ze had geen sociale contacten nodig, als ze maar niet als een sukkel overkwam. Ze was er namelijk overduidelijk een. Ze haalde diep adem en liep verder. Zoveel kinderen, zoveel vreugde en geluk, zoveel gelach. Iedereen leek zo blij. Cameo trok de capuchon van haar trui over haar hoofd, om zich af te sluiten van de wereld. Om niet te hoeven denken aan alles. Het universum had vast 'geweldige' plannen met haar leven, om die zo stom mogelijk te maken. Ze balde haar vuisten. Ze was nu aangekomen bij de deur van het schoolgebouw. Één stap. De laatste, voordat ze alles achter zich liet. De hoeveelste keer was dit al wel niet dat ze dat had gezegd? Alles achter haar laten, dat ging niet zo lekker. Cameo haalde adem, de frisse lucht verstikte haar. Toch stapte ze naar binnen. Ze zag er waarschijnlijk debiel uit, zoals ze zich in haar trui verschool en langzaam liep, twijfelend bij elke beweging die ze maakte. Cameo wenste dat ze er niet om gaf hoe anderen, de kinderen waar ze voor een tijd opgescheept zou zitten, haar zagen, maar dat deed ze wel. Liegen tegen zichzelf kon ze niet, ze maakte zich nu eenmaal zorgen over wat mensen over haar dachten. Alles voelde verkeerd en ze zakte dieper in haar trui weg. Cameo stopte met lopen toen ze zich realiseerde wat ze was vergeten. Het was dom van haar, dat zeker. Ze herinnerde zich niet in welk lokaal ze moest zijn. Hoe kon ze dat nou niet weten? De paniek nam snel toe. Het greep haar longen vast. Snel kalmeerde zichzelf. Niet zo stressen, zei ze in gedachten. Er was geen reden toe. Cameo haalde haar hand door haar haren en dacht na over wat ze kon doen. Het was al laat. Stress. Over enkele minuten startte de les en ze wist niet waar ze moest zijn. Uit haar ooghoek zag ze Chriss. Hoop wold in haar op, ze herinnerde dat hij had gezegd dat hij ook in de vierde klas zat. Toen ze zeker wist dat ze normaal kon praten, zonder een bevende klank in haar stem te hebben stapte Cameo naar hem toe.

Hij droeg nu een blauwe bril. iets wat hij zaterdag niet had gedaan. Samen liepen ze naar lokaal zestien voor wiskunde, waar ze na een kort gesprek achter was gekomen. Ergens was het fijn dat ze in dezelfde klas zaten, nu kende ze tenminste al iemand en waren het niet alleen vreemden.

"Hoe gaat het met Bella?" vroeg Cameo. Ze was oprecht geïnteresseerd in de moederhond en haar puppies. Ze draaide haar hoofd zodat ze zijn gezicht kon zien. Lucas schonk haar een glimlach toe.

"Goed, de pups zaten 's morgens vroeg al mama's melk te drinken."

Chris had zijn hand in zijn zakken gestoken en veranderde van koers, naar de trappen. Ze hield niet van trappen. Er was niets mis met haar conditie hoor, trappen hadden gewoon iets tegen haar.

Ze waren er. Cameo bestudeerde de deur. Groen, met een papiertje waar het nummer zestien op was geschreven. Het papiertje zat vastgeplakt met een velletje plakband, dat alleen de bovenkant van het papiertje aan de deur vastgemaakt was, waardoor het papiertje wapperde toen Chris de deur opentrok. Cameo stond achter hem. De kinderen die al binnen zaten en naar de docent luisterden draaiden hun hoofden naar de twee laatkomers. Met hun blikken sneden ze in haar wezen. Ze slikte. Hun gezichtsuitdrukkingen, zo nieuwsgierig. Ze wist zeker dat ze al haar gebreken konden zien. Ze verroerde zich niet. De docent, een vrouw van middelbare leeftijd, trok diers wenkbrauw op.

"Goedemorgen mevrouw." Chris grijnsde. De vrouw vooraan de klas schonk hem een vernietigende blik toe. Als blikken konden doden, was de jongen nu een hoopje as geweest.

"Christian Derksen, neem plaats en verstoor de klas niet." Iets in de stem van de docente klonk spottend, alsof ze die zin al vaker tegen Chris had gezegd. Hij snoof en stapte op zijn dooie gemak naar een van de stoelen vooraan de klas, die toevallig voor het bureau van de leerkracht stond. Als de docent de plaatsen zelf had gekozen was Chris zeker niet diers favoriete leerling.

Ze zat achter in het klaslokaal te luisteren naar de docente, die de stof van de paragraaf die de klas de les ervoor hadden gemaakt besprak. Machtsfuncties en functievoorschriften waren niet de moeilijkste stof, Cameo had er wel vertrouwen in dat ze goed kon aanhaken met deze lesstof. Naast haar zat een ander meisje die duidelijk niet zat op te letten. Het meisje gooide propjes papier naar enkele jongens aan de andere kant van de klas.

"Vorige les hebben we de voorkennis van hoofdstuk zes besproken, heeft iemand nog vragen?"

Cameo stoorde zich aan de stem van de vrouw. Zo luid. Ze keek rond en zag dat maar een paar kinderen hun hand omhoog hielden. Ze luisterde naar de stemmen, de vragen en de docente die hen, de kinderen hielp. Cameo verschoof even op haar plaats. Het was een iets te grote stoel, waardoor haar voeten de vloer net niet raakten.Tussenstappen waren stom. Onnodig. Waarom alles uitschrijven als je het in een keer kon doen? Als het antwoord toch goed was. Ze stak haar vinger op, gaf het antwoord van de vraag die de docent stelde. Het was te makkelijk. De leerkracht was vast blij met haar, zo'n hoogbegaafd kind dat een minder frustrerend geval was dan de rest van de klas. Cameo blies haar adem uit. Ze hield van wiskunde, zolang het maar geen toets was. De tussenstappen, ook op haar school thuis had ze daar altijd al moeite mee gehad. Toetsen gingen niet altijd even lekker. Toetsen, waar alles te streng werd nagekeken. Het antwoord was toch goed? Maar nee, goed was niet goed genoeg in wiskunde. Alle berekeningen moeten perfect. Ze vroeg zich af welk systeem deze school gebruikte, ook vier punten voor elke som waarvan er drie aan de berekening werden toegekend en maar liefst één voor het antwoord? Wiskunde was niet haar lievelingsvak. Bij lange na niet. Hoeveel de constantheid en regels, zonder uitzonderingen, haar aanspraken. Het paste niet bij haar. Cameo zat maar half naar de docent te luisteren.

Pauze. Tijd ging snel, te snel. Cameo liep de trap weer op. Langs haar heen liepen anderen. Ze was niet snel en nam ook niet de moeite om sneller te gaan. Ze moest haar flessen met water vullen, omdat ze die de lessen ervoor had gedronken, dus een plekje in de kantine zou ze sowieso niet vinden. Haar tas woog zwaar op haar schouders. Het duurde even voordat ze zich op de begane grond bevond. En toen ook nog een tijdje voordat ze wist waar het toilet was. Het was zo druk in de hal. Het voelde opluchting dat ze daar nu niet meer was. Even ergens alleen. Nou ja, alleen tot iemand naar de wc moest. Ze haalde haar neus op, door de geur van sigaretten en rook die hier rondhing. Dat kinderen op school rookten was grofweg acosicaal. Nu mocht zij lekker in de stank rondlopen. Het was een aardig grote toiletruimte. Zes hokjes rechts en naast de wasbakken ook nog twee. Ze haalde haar tas van haar rug en steunde met haar rug tegen de muur van de ruimte om haar flessen uit haar tas te halen. Toen ze onhandig met beiden flessen in haar handen stond en van de eerste de dop eraf wilde draaien schoot die uit haar handen. De les viel op de tegels en rolde een eind van haar vandaan. Cameo bukte zich en hoorde de deur van de toiletten open gegaan. Ze pakte de fles op en draaide zich om. Ze verwachtte een onbekende, omdat ze nog niemand van het vrouwelijke geslacht bij naam kende en met nog geen van hen had gepraat. Verbaasd was ze dan ook toen ze het meisje dat ze enkele nachten geleden had gezien toen ze naar buiten ging, aantrof bij de wasbakken.