Er wordt gekeken. Twee paar kille ogen staart voor zich uit. Geconcentreerd op het doelwit met geen sprankje van emoties in de lichaamshouding te bekennen. Geen boosheid, geen verdriet of medelijden: helemaal niets. De daad dat nog moet komen heeft geen bepaalde betekenis. Niet voor de bestuurder. Het is slechts een opdracht dat moet worden uitgevoerd. Slechts een hulpmiddel om de boodschap door te laten dringen.

Bovendien is de bestuurder erop getraind. Zowel fysiek als mentaal. Het is uitermate belangrijk dat er geen waarde wordt gehecht aan mensen en er geen aandacht gaat naar alle soorten emoties. Loyaal zijn aan de missie is het enige wat telt. Dat en dat alleen. Verder niets.

Voor de laatste keer wordt de hele omgeving in de buurt waargenomen. De pikzwarte lucht met hier en daar een fonkelde ster dat tevoorschijn is gekomen, de gedeeltes van de verlaten straat dat beschenen wordt door de zwakke lichten van lantaarnpalen, de handen die zich om het stuur vastklemmen en de sterke geur van nieuw leer en pepermunt. Het kleine sleuteltje bungelt rustig heen en weer en de bestuurder heeft zijn voet boven het gaspedaal geplaatst. Alles is klaar voor gebruik. Een draaibeweging met de sleutel en een druk in het gaspedaal is het enige wat nog in de weg staat tussen nu en straks.

Het slachtoffer zet een eerste stap op de weg. Alarmbellen gaan door de bestuurder heen. Een diepe teug adem wordt naar binnen gezogen. Het lichaam wordt aangespannen en ogen knijpen zich samen voor een scherp beeld.

'Nu.'

53 uur eerder

Na een heerlijke avondmaaltijd ben ik met een goed gevoel de fiets op gestapt. Zoals afgesproken zijn Anouk, Lexi, Caleb en ik halverwege de route verzameld en samen fietsen we verder naar de voetbalvelden waar Josh nu aan het trainen is. De hele dag hebben we moeten aanhoren dat Anouk en Josh vandaag precies 7 maanden samen zijn en ze heel erg veel van elkaar houden. Nou is dat natuurlijk super lief en romantisch, maar er komt een moment dat we genoeg van het kleffe gedoe hebben gezien.

Het is zeven uur 's avonds en nog geen halfuur geleden heeft Anouk gesmeekt of we met haar mee wilde gaan naar Josh 's training. Hij zou na de training een verrassing voor haar hebben en wilde niet verklappen wat ze zouden gaan doen. Ik heb getwijfeld maar ben uiteindelijk toch mee gegaan.

'Oke ben ik de enige die niet begrijpt wat er nou zo romantisch is aan een voetbaltraining?' zegt Lola opeens en onderbreekt hiermee Anouks enthousiaste gepraat.

'Het gaat niet om de voetbaltraining. Het gaat om wat we daarna gaan doen,' antwoordt Anouk vlug met een iets wat verdedigende toon in haar stem.

De laatste vijf minuten hebben Lola en Anouk flink gekibbeld over de vraag of Josh romantisch is of niet en ik ben dan ook erg opgelucht als we eindelijk bij de voetbalvelden zijn. Josh 's voetbalvereniging is vrij populair in de omgeving hier en het is dan ook niet gek dat alle velden vanavond bezet zijn. Grote groepen jongens in verschillende leeftijdscategorieën sprinten van de ene naar de andere plek en meerdere ballen worden heen en weer geschoten.

De grote, witte lichten die in de buitenste hoeken staan en de felgele shirts die iedereen draagt geven een duidelijk beeld van de omgeving. Daarbij maakt de buitenlucht dat ondertussen schemerig is geworden het nog lichter. Tijdens het lopen naar het juiste voetbalveld merk ik dat Anouk gespannen is. Ik kan zien dat ze het probeert te verbergen maar het is overduidelijk. Haar gezichtsuitdrukking verraadt dat ze zenuwachtig is. Bovendien blijft ze constant kijken of ze er nog wel goed uitziet, ook al hebben we haar meerdere malen verteld dat ze prachtig is.

Ze gelooft het niet. Iets wat ik niet begrijp. Ze is werkelijk waar een van de mooiste meisjes die ik ken. Haar rode lokken lijken van nature een soort glans te hebben en speciaal voor vandaag heeft ze het heel precies ingevlochten tot een lange vissengraat dat ver over haar schouders komt. Haar bruine ogen worden heel mooi benadrukt door het zwarte lijntje eyeliner en het dunne laagje mascara die ze op haar wimpers heeft gesmeerd. Haar lippen hebben een lichtrode gloed en haar huid is zonder make-up altijd al perfect geweest. Ik ben zeker niet ontevreden met mijn uiterlijk maar vergelijken met haar stel ik niets voor.

De herfstavond is niet bepaald warm en ik heb dan ook een lekker warm vest aangedaan. De jongens lopen daarentegen met bezwete lichamen in korte shirts en broekjes. In stilte blijven we aan de zijlijn staan en het wordt algauw duidelijk dat de training net is afgelopen. Voor de laatste keer wordt er met veel kracht tegen de bal getrapt en niet lang daarna klinkt het scherpe geluid van een fluitje, gevolgd door het gebrul van de gespierde coach.

'Einde training jongens!'

Licht buitenadem zie ik Josh onze kant opkomen. Zijn haar zit flink door de war en zijn voorhoofd is net als bij de meeste bezweet, wat op een of andere manier bij jongens niet uit lijkt te maken. Zonder enige duidelijke verklaring kunnen jongens er na uren trainen nog steeds aantrekkelijk uitzien voor meisjes.

Ik kan nog net horen hoe Josh en wat andere jongens discussiëren over een bepaalde voetbaltechniek. Als de groep doorheeft dat wij voor hem komen lopen de meeste verder richting de kleedkamers. Sommige groeten ons en enkele wagen het een flirterige opmerking naar Lola, Lexi en mij te roepen. We schenken er geen aandacht aan. Drie jongens blijven geïnteresseerd naast Josh staan.

'Dit zijn Chris, Sebastiaan en Isaac,' zegt Josh met een duidelijk goed humeur en wenkt daarbij naar de jongens die naast hem staan. Een voor een stellen we onszelf voor. Josh heeft ondertussen alleen maar aandacht gekregen voor Anouk en het is duidelijk dat hij zijn ogen niet van haar af kan houden. In mijn geval moet ik moeite doen om de jongens niet aan te staren. Mijn onbewuste meisjesinstinct kan niet ontkennen dat ze een voor een erg aantrekkelijk zijn en een beetje verbaasd om zo opeens drie knappe jongens tegen te komen observeer ik ze.

De eerste jongen is Chris. Hij is overduidelijk de langste van de groep. Zijn blonde krullen geven hem iets liefs en zijn ogen zijn van die welbekende blauwe ogen waarin je voor eeuwen in kan blijven staren. Van die typische diepblauwe ogen.

Naast hem staat Sebastiaan. Een middellange jongen met vrij gespierde armen en kort bruin stekeltjeshaar. De beginnende baardharen op zijn kin geven hem iets volwassens.

Ten slotte is er Isaac. Van de drie is hij degene die me het meest aanspreekt. Hij heeft dezelfde kleur zwarte haren als Mike en donkere ogen, al zijn die van Isaac groen in plaats van bruin. Zijn lichaamshouding heeft hier en daar mysterieuze trekjes en zijn periode van de baard in de keel is duidelijk al achter de rug. Zijn uitstraling doet me een beetje aan Mike denken. Het feit dat zowel Mike als Isaac het soort type is waar ik een zwakte voor heb blijft een slechte eigenschap van mij. In andere tijden had ik zeker een poging gedaan om Isaac beter te leren kennen, maar nu niet.

Ik kan gelijk zien dat het een interessante jongen is maar nu ik moeder ben is alles wat lastiger geworden. Ik heb meer verantwoordelijkheden. Ik kan me niet meer zo gemakkelijk laten gaan als vroeger. Bovendien ben ik veel te in de war om ook maar serieus aan jongens te denken, al helemaal nu Mike weer aanwezig is.

Voor de zoveelste keer vandaag slaat Josh zijn armen om Anouk heen en drukt daarbij zijn lippen op die van haar. Wat ongemakkelijk staan we erbij en uiteindelijk is het Sebastiaan die overdreven begint te hoesten. Met een glimlach laten ze elkaar los.

'Klaar voor de verassing?' vraagt Josh waarbij Anouk enthousiast knikt. Hij houdt haar hand vast en kijkt ons vervolgens aan. 'Niet iedereen hoeft mee maar zouden er een paar mee kunnen gaan? Het is maar voor even, daarna kunnen jullie allemaal weg gaan.'

We zijn veel te nieuwsgierig geworden naar de verrassing en met z'n allen, ook de drie jongens die we net hebben ontmoet, volgen we Josh. Tegen mijn verwachting in loopt hij verder van de in –en uitgang af, richting de velden helemaal achterin.

'Ligt het aan mij of hebben we zojuist drie belachelijk knappe jongens ontmoet?' fluistert Lola gevaarlijk hard in mijn oor. Ik lach om haar reactie en bang dat ze het hebben gehoord kijk ik hun kant op. Gelukkig, ze hebben niks in de gaten.

'Zou die Chris een vriendin hebben?' vraagt Lexi vervolgens en mengt zich in het gesprek. Met onze armen over elkaar heengeslagen proberen we onopvallend naar de jongens te staren. Zo zacht als maar mogelijk is fluisteren we overleggend over allerlei mogelijkheden en zonder het te hebben gemerkt staat Caleb opeens naast ons.

'Mocht het niet de bedoeling zijn: er is vanaf tien meter afstand te horen dat jullie denken dat Chris model is, Isaac een vriendin heeft en Sebastiaan elke week naar de sportschool gaat om zulke armen te krijgen.'

Geschrokken draaien we ons om en zien nu de brede grijnzen van de jongens.

Ze hebben alles gehoord.

Ik kan wel door de grond zakken van schaamte en tegelijkertijd voel ik de sterke neiging om in lachen uit te barsten. Ten slotte is het Lola die veel te luid begint te giechelen tot Lexi en ik met haar meedoen. Caleb schudt zijn hoofd en kan uiteindelijk zijn lach ook niet onderdrukken.

Na een stukje te hebben gelopen komen we uit bij het enige voetbalveld waar geen kunstgras is gebruikt met daarachter een grote houten schuur van minstens tien meter lang. De meeste jongens zijn er vandoor en de overige groepen die nog wel aan het trainen zijn bevinden zich ver weg van deze plek. Er zitten goeie herinneringen aan de schuur vast. Ik kan me nog goed herinneren dat we hier met de hele vriendengroep voor urenlang waren toen het keihard begon te regenen. Er stonden een heleboel rekken met voetballen en doeltjes in de schuur maar de ruimte is zo groot dat er meer dan genoeg ruimte is voor meerdere personen.

Het is verlaten en stil. De avond geeft een mysterieuze sfeer. 'Wat in hemelsnaam moet je met deze oude schuur Josh?' vraagt Lola. Vlak voor de deur - zonder slot - blijft hij staan en met een ondeugende glimlach houdt hij zijn handen voor Anouks ogen.

'Klaar?' vraagt hij haar. Ze knikt. Benieuwd komen we achter hen staan en tegelijkertijd kijken we naar de deur die langzaam open gaat.

Totaal overrompeld slaat Anouk haar handen voor haar mond en met grote ogen loopt ze naar binnen. Op de lege vloer ligt een kleed met eromheen allerlei kaarsjes, op de achtergrond klinkt het geluid van rustgevende muziek waar Anouk vaak naar luistert en in het midden ligt een grote bos bloemen met daarnaast een klein pakje met een strik. Het is zo romantisch en tegelijkertijd erg ongeloofwaardig. Het is een typisch plaatje uit een romantische film en nooit maar dan ook nooit had ik verwacht dat Josh zoiets zou doen. Ik heb me duidelijk vergist.

'Gek! Wat flik je me nou?' roept ze verbaasd.

We lachen om haar reactie. Ze geeft Josh niet de kans te antwoorden en gewillig begint ze hem te zoenen. Ze hebben totaal geen aandacht meer voor ons en net iets te wild gaan ze op in het moment. Isaac en Chris beginnen te fluiten terwijl andere zich lachend op de achtergrond begeven. Het is duidelijk dat wij hier niet meer nodig zijn en vlug maakt Lexi aanstalten de deur te sluiten.

'Kan er iemand in de buurt van de schuur blijven voor het geval er mensen naar binnen proberen te komen?' vraagt Josh nog snel. Caleb en ik offeren ons op en net voor de deur wordt gesloten wensen we het stelletje veel plezier, gevolgd door een veel betekende knipoog. Een voor vertrekt de rest naar huis terwijl Caleb en ik op het grasveld gaan zitten. Chris, Sebastiaan en Isaac blijven ons nog even gezelschap houden en rennen om de tijd te doden wat rond met een voetbal die ze zelf hadden meegenomen.

Belangstellend kijken we hoe ze vliegensvlug langs elkaar heen rennen en de bal behendig in bezit houden. Het enthousiasme en geroep wanneer ze scoren is fantastisch om te zien. Ondanks dat ik in de kou op een grasveld zit op donderdagavond voel ik een enorm vrolijk gevoel door me heen gaan. Het is een avond waarbij er geen problemen zijn die me bezig houden, de liefde van Anouk en Josh is om blij van te worden, het enthousiasme van de drie knappe jongens is vermakend en Calebs aanwezigheid is meer dan genoeg om de komende tijd mee door te brengen.

De band die ik met hem heb is zo sterk dat het bijna voelt als familie. Ik voel me voor 100% op me gemak bij hem en andersom. Hij heeft me zijn linkeroortje gegeven terwijl hij de rechter draagt en samen luisteren we naar een paar liedjes die hij op zijn telefoon heeft staan. Hij heeft zijn arm om me heengeslagen en met een glimlach op mijn gezicht leg ik mijn hoofd op zijn schouder.

Het getril van mijn telefoon onderbreekt het moment en vlug controleer ik het berichtje dat zojuist is binnengekomen. Als ik zie van wie het is voel ik me nog gelukkiger.

Hallo schoonheid, zin om morgen de dag samen door te brengen met ons engeltje? - Mike

Ik glimlach.

Hoe moeilijk je leven soms ook is: een gelukkig moment maakt alles weer goed.