Werkelijk overal waar ik kijk wordt de ruimte gevuld met iets prachtigs van de natuur, beschenen door helder licht dat afwisselt met donkere schaduw. Tientallen bomen hebben zich her en der verspreid en zijn door de jaren heen volgroeid tot een belangrijk onderdeel van het bos. De wortels zitten stevig verstrengeld in de zachte grond die is overdekt met hopen bladeren. Het totale plaatje heeft een verlichte gloed gekregen in de bloedrode kleur van herfst, wat zich vermengt met oranje en geel.

Het is schitterend.

Tijdens het lopen heeft Mike me behoorlijk nieuwsgierig gemaakt. Hij bleef maar zeggen hoe speciaal de plek is en dat het lange lopen het zeker waard zou zijn. Het zou een herinnering worden om nooit te vergeten. Nooit. Elke stap dichterbij de bestemming voelde als een extra lading zenuwen die mijn aderen door stroomde. De spanning gierden door mijn lichaam heen. Allerlei scenario's kwamen in me op. Dat het zo'n mooie plek blijkt te zijn heb ik nooit durven hopen.

Hij is zijn belofte nagekomen. Het is hier zonder enige twijfel speciaal. Overrompeld heb ik mijn pas ingehouden en met grote ogen blijf ik om me heen staren. Het is prachtig. Het is zelfs zo mooi dat het haast niet te geloven is dat het echt is. Het lijkt eerder een droom. Een stukje fantasie. Een magisch sprookjesbos met alleen het allermooiste en puurste aanwezig.

Met Mike aan mijn zij geef ik toe aan de omgeving en terwijl ik diep inadem kijk, ruik en voel ik de natuur. De warme kleuren van de herfst die elk stukje en plekje heeft bedekt, als een gloed of een deken. De frisse geur van gras en de koele wind die de afgevallen bladeren voor urenlang laat dansen. Een voor een elementen, stukjes van het totale beeld. Als puzzelstukjes vallen ze perfect in elkaar. Het is de plek waar natuur de baas is. Een plek waar de stilte zo kalmerend is dat zelfs de grootste problemen worden vergeten. Een plek waarin wordt gerealiseerd hoe dankbaar we moeten zijn met het leven, de wereld en de schoonheid van de natuur.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Mike glimlachen. Verwonderd kijk ik hem aan, niet wetend wat ik moet zeggen. De hele weg is er gepraat en nu houden we beide onze lippen stijf op elkaar. Er wordt geen woord gesproken. Het is bijna alsof we teveel respect hebben voor deze plek om de stilte te verstoren. Toch voeren we een gesprek. Niet met geluid, niet met onze stemmen. Het is niet te horen. We spreken met onze ogen. Het gesprek is niet met klanken. Het is voelbaar. Ik kan het voelen. Intens en diep.

Mijn blik verraadt dat ik niet begrijp hoe hij deze plek ooit heeft gevonden, zijn ogen en opgekrulde mondhoeken onthullen dat hij van mijn reactie geniet. Een plotselinge aanraking schudt me zachtjes uit de trans waar ik vanaf het eerste moment in ben geraakt. Langzaam kijk ik omlaag en voel hoe Mike zijn vingers met de mijne verstrengelt. Vragend kijkt hij me aan. Wanneer ik toestem zet hij een paar passen naar voren. Met een verbazingwekkend kalme hartslag volg ik zijn voetstappen, benieuwd waar hij me heen brengt.

Net wanneer ik denk dat het niet beter wordt krijg ik ongelijk. Verbluft kijk ik voor me uit. Met open mond kijk ik van hem naar het glinsterende water en de golven die schitteren in het zonlicht. Mijn vingers glijden over de rand van de brug waar we op zijn gaan staan. Met gesloten ogen voel ik voorzichtig aan het zachte hout, alsof ik moet oppassen dat het niet breekt in mijn handen. Op de achtergrond hoor ik het rustgevende geluid van water.

'Hoe in hemelsnaam heb je zo'n mooie plek gevonden?' mompel ik verward. Achter me hoor ik zacht gegrinnik. Zonder antwoord te geven sluit hij zijn armen om mijn middel. Er ontstaat onmiddellijk een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Zijn aanraking is fijn, maar zo zenuwslopend. Het kost me meer moeite om adem te halen. Tegelijkertijd is er niets fijners dan zijn omhelzing, het gevoel veilig te zijn en niet alleen te zijn.

Ik hoor hem ademen. Gespannen luister ik naar zijn woorden, naar zijn stem die een hese rand heeft gekregen.

'Zie je dat?'

Gehoorzaam kijk ik naar voren. De rand van de brug over.

'We zitten middenin het bos. Deze plek waar wij nu op staan heeft zichzelf gevormd tot het diepste punt van het bos. De plek waar de schaduw het donkerst is. De plek waar eenzaamheid heerst in de verdovende stilte en de nachten het koudst zijn.'

Een ijzige huivering rolt over mijn rug. Nare beelden uit mijn nachtmerries over Charissa schieten door mijn hoofd. Onmiddellijk volgt alle ellende. Als een sneltrein flitst het voorbij. Ik bijt op mijn lip en krimp onbewust ineen. Mike heeft het in de gaten.

'Maar kijk,' zegt hij vlug en houdt me daarbij nog meer vast dan voorheen. Ik voel zijn oprechte poging me gerust te stellen en zijn aangename lichaamswarmte. Hij wenkt nogmaals naar voren.

'Er is een manier gevonden het leven hier voort te brengen. Ondanks de duisternis is er een oplossing gevonden. De zon heeft een deel van haar lichtstralen en warmte afgegeven. Er is balans tussen licht en duisternis. Het is de schoonheid van de natuur.'

Verslagen laat ik mijn hoofd zakken. Met een diepe frons begin ik te mompelen.

'Ik begrijp het niet. Waarom vertel je me dit?'

Hij laat me los. Voor ik het weet staat hij naast me. Ik voel zijn vingers op mijn kin. Zacht maar dwingend brengt hij mijn hoofd omhoog totdat ik geen andere keus heb dan hem aan te kijken. Zijn ogen doen er alles aan om mijn aandacht vast te houden. Zijn stem heeft een harde toon gekregen op een manier dat zegt hoe serieus hij is.

'Omdat lieve schoonheid, ik wil dat je iets begrijpt: hoe hard het ook wordt geprobeerd, zonnestralen bereiken niet altijd de plek. Ook al is juist die plek datgene die het licht en warmte het meest nodig heeft. Soms ontvangen de bomen hier niet genoeg licht. Soms is er te weinig om van te leven. Geen licht, geen warmte en geen water. Dat is nou eenmaal de prijs die wordt geëist wanneer je in het diepste gedeelte van de schaduw bent. Het belangrijkste is dat je dan doorzet en onthoud dat er een moment komt wanneer het niet meer donker is, of koud en hopeloos. Soms moet je doorvechten om de slechte dagen te doorstaan schoonheid. Ik wil dat je dat weet en blijft onthouden.'

'Denk je dat ik het niet aankan? Het ongeluk met Charissa, het feit dat het monster dat het haar aan heeft gedaan vrij rondloopt en...'

Ik kijk hem aan.

Hij knikt. 'Het is oke. Je kan het zeggen schoonheid.'

'Jij,' maak ik mijn zin af. Hij schrikt er niet van.

'Het is niet dat ik niet blij ben dat je er weer bent,' mompel ik in de poging mijn gevoelens in woorden te verklaren. 'Maar het is zoveel. Jouw aanwezig doet zoveel. Je gooit mijn hele leven overhoop. Ik weet dat elke tiener zijn eigen problemen heeft tijdens het opgroeien maar wat ik meemaak, dat is niet wat een tiener hoort mee te maken. Terwijl andere klagen over de hoeveelheid huiswerk moet ik uitzoeken hoe ik naar school kan en tegelijkertijd een goeie moeder kan zijn. En wat ik moet doen om Serena de vader te geven die ze verdient. En hoe ik hem in mijn leven moet laten zonder mezelf opnieuw te verliezen.'

'Je verdient al het geluk van de wereld. Ik weet dat ik je verwar en dat spijt me. Ik ben egoïstisch door je voor mezelf te willen maar geloof me als ik zeg dat ik er alles aan zal doen om je gelukkig te zien. Schoonheid ik zal vechten voor je glimlach, steunen bij de tranen en bovenal beschermen tegen alles en iedereen. Hoor je me? Ik zal je altijd beschermen. Altijd.'

Ik ben betoverd. Zijn blik; zijn aanraking; zijn woorden; het is teveel. Hij is alles wat voor hevige pijn en verdriet zorgt en tegelijkertijd is het onvermijdelijk dat ik hem nodig heb in mijn leven. Ik heb hem nodig om te vechten tegen de nachtmerries. Ik heb hem nodig om angst te vervormen tot controle. Ik heb hem nodig om sterk te zijn, om te leren leven met hevige emoties en wat misschien wel het meest angstaanjagende is: ik heb hem nodig omdat ik simpelweg gevallen ben voor mijn zwakte die nooit is verdwenen en ik voor hem voel. Ik hield van hem in de tijd dat hij er was, verdween en nu.

Ik hou van hem.

Niet om zijn woorden die zeggen hoeveel ik voor hem beteken, niet doordat hij de vader is van Serena of zijn duistere uitstraling die zoveel vragen opbrengt. Misschien dat het meespeelt, maar de echte reden dat ik van hem hou is dat hij de enige is die me het gevoel geeft dat ik iemand zo erg kan haten; gewoon omdat ik ondanks alles van hem hou.