Het is zaterdagochtend. De klok geeft de tijd aan van 10:13 uur. De heersende stilte in huize Lente is zachtjes doorbroken door de standaard goedemorgen begroetingen, het stromende water van de douche en de radio in de woonkamer. De vaste routine is van start gegaan. Terwijl mam zich als eerste heeft opgefrist en vervolgens druk heen en weer was in de keuken, heeft pap alle ramen in het huis opengezet voor frisse lucht. Ook de bedden zijn opgemaakt, inclusief die van Charissa. Ze mag binnenkort weer naar huis. Een goed nieuwtje wat alleen maar vrolijkheid en een goed humeur kan bezorgen.

We zitten met z'n vieren aan de eettafel te ontbijten: mam, pap, Serena en ik. Met mijn lieve dochtertje op schoot probeer ik een hap te nemen van mijn broodje pindakaas, wat tot nu toe nog niet helemaal lukt. Serena is in een onrustige bui. Ze heeft duidelijk geen zin in haar flesje en laat dat dan ook duidelijk weten door met haar benen heen en weer te trappelen. Wanneer ik tien minuten later nog steeds mijn broodje pindakaas meer heb geroken dan gegeten, neemt mam de kleine rebel met een lach van me over.

'Ze lijkt op haar moeder. Als ze het ergens niet mee eens is, laat ze het merken ook.' Zegt mam en schenkt me daarbij een geamuseerd lachje. Ik glimlach en neem opgelucht een hap van mijn ontbijt. Ik merk meteen dat ik veel teveel pindakaas op mijn brood heb gesmeerd. Gadver. 

'Dus, ik heb begrepen van je moeder dat jij en Serena's vader plannen hebben gemaakt voor vandaag,' klinkt paps zakelijke stem opeens. Het irriteert me dat hij niet gewoon Mike zegt, maar ik ga er verstandig gedacht niet op in.

'Ja, dat klopt.'

Hij knikt, neemt een slok van zijn zwarte koffie en schraapt vervolgens zijn keel. Zijn ogen staan neutraal en ergens toch een beetje prikkelbaar. Het is duidelijk dat hij zijn woede voor Mike nog lang niet is kwijtgeraakt. Iets wat ik allang heb gedaan, voor zover dat mogelijk is.

'En wat zijn de plannen precies?'

'Niets bijzonders. Mike wilde laten zien dat hij een goede vader voor Serena kan zijn en ik heb hem aan die belofte gehouden. Ik ga naar het winkelcentrum het een en ander voor Serena halen. Mike gaat mee.'

Pap knikt bedenkelijk. 'Ah, op die manier. Je laat hem zien wat het inhoudt om een ouder te zijn.'

'Zoiets,' mompel ik.

'Mooi. Hopelijk dringt het tot hem door dat ouder zijn meer betekent dan af en toe een bezoekje brengen en knuffelberen achterlaten.'

'Maarten zo is het wel genoeg,' zegt mam en houdt daarbij haar ogen op Serena gericht. De net nog vrolijke sfeer is in een klap omgeslagen in iets naars. Voor ik pap de kans geef het nog ongemakkelijker te maken dan het inmiddels al is geworden, sta ik op en schuif de stoel naar achteren. 

'Ik ben klaar. Ik poets nog even m'n tanden en dan gaan Serena en ik ervandoor.' Ik heb me al omgedraaid richting de gang, tot paps stem me abrupt tegenhoudt. 

'Wow wacht jij eens even.'

Met het gevoel te worden aangevallen kijk ik hem fel aan. 'Wat?' 

'Je neemt Serena mee?'

'Ja. Is dat een probleem?'

Een paar tellen is het stil. 'Nee,' klinkt het uiteindelijk. 'Niet zolang je haar niet uit het oog verliest. Je moet goed op haar letten.' 

'En wanneer zou ik dat niet doen?' Ik begin mijn geduld nu echt te verliezen. 'Pap waar slaat dit op? Het is toch niks nieuws dat ik met Serena de deur uit ga? Ze is mijn dochter, ik zal altijd op haar letten. En voor je over Mike begint: hij is haar vader. Hij geeft om haar. Hij zou nooit iets raars doen.' 

Het gesprek is beëindigd. Paps woorden laten weten dat hij Mike nog steeds niet volledig heeft geaccepteerd, het zwijgen van mam geeft aan dat ze het ergens wel met haar man eens is maar het niet aankan om tegen haar dochter in te gaan, en ik... Ik ben mooi niet van plan om Mike uit het leven van Serena te houden. 

Integendeel: ik heb lang op een dag als deze gewacht. 

Na een halfuurtje opfrissen en klaarmaken sta ik buiten. Mike staat zoals afgesproken bij het lage poortje van de voortuin te wachten. Hij heeft zoals gewoonlijk een bijna opgerookte sigaret tussen zijn vingers geklemd. Vlak voor ik hem groet werp ik hem een vlugge blik van top tot teen. Als een echte detective begin ik hem zo vlug als maar kan te scannen: sneakers, zwarte spijkerbroek, wit t-shirt, open zwarte jas, zwarte haarlokken die van nature perfect vallen en bruine ogen die ontzettend veel kunnen bereiken. 

Ja meid, het is duidelijk dat Mike er weer goed uitziet vandaag. Af en toe blijft zijn uiterlijk me verbazen. Hij is niet zomaar aantrekkelijk, nee, hij is echt bespottelijk knap. Hij zou zo uit een modeblad voor mannen kunnen stappen, maar dan in een eigen gemaakte, mysterieuze stijl.

Net wanneer ik de deur achter me sluit blaast hij een walm aan rook uit. Als hij merkt dat ik er ben verschijnt er een lieve grijns op zijn gezicht. Automatisch gooit hij de peuk op de grond, komt op me afstappen en groet me op de manier die alleen hij mag gebruiken. 

'Goedemorgen schoonheid.'

Ik lach. Het is bijna niet denkbaar dat de afgelopen dagen een groot drama is geweest. Vandaag voelt totaal anders. Absoluut het tegenovergestelde. Of het Mike is of mijn geweten weet ik niet, maar iets probeert mijn aandacht op succesvolle wijze van het "stalkerprobleem" weg te houden.

'Goedemorgen Mike,' antwoord ik vrolijk. 

Ik buig me voorover de kinderwagen. Serena kijkt me met haar nieuwsgierige ogen aan. 'Kijk eens wie daar is,' zeg ik met een gemaakt kinderstemmetje en wijs daarbij naar Mike. Hij grijnst en komt naast me staan. De manier waarop hij naar Serena kijkt is onbeschrijfelijk lief.

'Dag engeltje,' zegt hij zachtjes. Haar ogen gaan van mij, naar Mike en weer terug. Ze is volledig ingepakt voor de kou. Boven haar hoofd bungelt een speeltje.

Na even zo te hebben gestaan lopen we zoals afgesproken richting het winkelcentrum. Daar aangekomen merken we gelijk hoe druk het is. Het is allang tien uur geweest en elke winkel is inmiddels geopend. Links en rechts is er een stroming aan mensen. De rode kortingsborden en de aangeklede poppen uit de etalages vragen om aandacht. Sommige mensen reageren erop, andere lopen door. Terwijl Mike en ik er met de kinderwagen tussen lopen klinkt er het geluid van geroezemoes en verschillende soorten muziek uit de winkels.

Tussen de menigte staan een aantal jongens in felblauwe shirts hun flyers uit te delen. Wanneer een van de jongens met een overdreven glimlach op me af wilt lopen komt Mike ongevraagd de weg blokkeren. Hij slaat een arm om me heen en vuurt een waarschuwende blik richting de jongen. Zonder twijfel past hij zijn weg aan en voor ik besef wat er allemaal gebeurt heeft hij de flyer al aan iemand anders gegeven.

Ik weet niet wat ik van Mike's actie moet denken. Lief? Omdat hij waarschijnlijk weet dat ik niet zo makkelijk ben in reclame weigeren? Of overbodig? Ik vind het te onbelangrijk om er over te beginnen.

Voor de HEMA blijven we staan. We zijn de winkel nog niet eens in of het ruikt er al naar de welbekende rookworsten. Mike trekt zijn wenkbrauwen op. 'Wat moeten we hier?'

Ik glimlach. 'Hier hebben ze hele leuke babykleertjes.'

Voorzichtig duw ik de kinderwagen naar voren. Mike achtervolgt me. De winkel voelt als een vertrouwde omgeving. Sinds Serena's geboorte ben ik hier vaak met mam geweest voor allerlei leuke en handige spulletjes. Mike daarentegen kijkt om zich heen alsof hij zich op verboden terrein bevindt.

Halverwege de winkel blijf ik staan. 'Mike wil jij kijken voor luiers? Als je het niet kan vinden moet je vragen naar flanellen luiers oké? Die zijn speciaal voor pasgeborenen. 3 pakken zijn wel voldoende.' 

Verwachtingsvol kijk ik hem aan. De blik die hij me nu geeft is onbetaalbaar. Alsof ik hem heb gevraagd een jurk aan te trekken. Hij heeft zich sowieso nog nooit met het woord "luiers" beziggehouden. Ik moet hard op mijn lip bijten om niet in de lach te schieten.

'Eh, ja tuurlijk. Oké. Ik ben zo terug,' mompelt hij. Ik hou nog altijd mijn lach in als hij zich omdraait. Na twee stappen maken zijn voeten alweer een draaiing mijn kant op. Zijn gezicht staat verward.

'Wat waren het voor luiers?' 

Ik grinnik. 'Flanellen luiers.' 

'Is dat iets anders dan andere?'

'Ja Mike, daar zit een verschil in.' 

Hij knikt. 'Oh. Oké.' En voor ik de kans heb hem uit te lachen stapt hij zomaar een gangpad in. 

Het is een beetje gemeen om Mike iets te laten zoeken waarvan hij nog nooit gehoord heeft terwijl ik precies weet waar het ligt, maar ik kon het simpelweg niet laten. Mike heeft nadrukkelijk gezegd dat hij zijn rol als vader wilt bewijzen gisteren. Met hem gaan baby shoppen is een goed begin om zijn woorden om te zetten in daden. Daarbij zal hij het vroeger of later toch wel moeten leren. Er zal vast en zeker een dag komen waarin ik ziek ben en Mike mijn taken over moet nemen. Van die gedachte krullen mijn mondhoeken alweer omhoog. Het idee dat Mike in een kookshort het flesje voor Serena klaarmaakt is té grappig.

Terwijl ik de nieuwste babykleertjes aan het bekijken ben, valt mijn blik op een ontzettend schattig pakje. Nieuwsgierig vouw ik het uit elkaar. Het is lichtbruin en de stof is super zacht. De capuchon met berenoortjes maakt het helemaal af. De gedachte dat Serena in een berenpakje rondkruipt heeft me overtuigd. En dan heb ik de prijs nog niet eens bekeken. 

Met een brede lach kijk ik Serena aan. 'Moet je eens zien wat leuk!' Roep ik iets te enthousiast. Met grote ogen en open mond staart ze naar het kledingstuk dat ik wapperend in mijn handen hou. Voor ik nog meer kleertjes kan bekijken klinkt Mike's stem vanachter. 

'Sophie weet je zeker dat je drie pakken wilt? Het is fucking duur.' 

Ik kijk hem aan. Zoals gevraagd heeft hij drie pakken flanellen luiers in zijn handen. Zijn bruine ogen staan bijna bezorgd. Als hij ziet dat ik niet overtuigd ben begint hij verontwaardigd te roepen. '7 euro voor 3 witte doeken! Per stuk he! Dat is toch belachelijk of niet dan?'

Ik schiet in de lach. Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef. 'Zit je me nou uit te lachen?'

Nu begin ik al helemaal te schateren. 'Sorry, je ziet er gewoon heel grappig uit zo.' Een seconde hierna proest ik het weer uit. Er ontstaan pretlichtjes in zijn ogen. Met een ondeugende blik komt hij op me aflopen.

'Oh ja, heel sexy hoor, vooral met die luiers in je hand.' Zeg ik lachend. 

Hij grijnst, drukt een vlugge kus op mijn wang en legt de pakken in het mandje die ik naast de kinderwagen heb gezet. Onopzettelijk voel ik me verlegen worden. 

'Nee maar, kijk eens wie we daar hebben! Het ondeugende karaokemeisje.' De plotselinge stem maakt een einde aan het moment tussen Mike, mij en de luiers. Tegelijkertijd draaien Mike en ik ons om. Mijn ogen staan al net zo wantrouwend als die van hem. Het kost me slechts een seconde voor ik weet wie er voor ons staat. Een schok gaat door me heen. Flarden aan onderdrukte herinneringen schieten denkbeeldig voor mijn ogen.

...

Jason is het perfecte plaatje voor vanavond. Hij denkt niet veel na en hij doet niet moeilijk. Zijn uiterlijk is zeker niet verkeerd. Zijn manier van staan, praten en kijken bewijst dat hij ervaring heeft. Ik ben overduidelijk niet het eerste meisje die hij aanspreekt. Hij is niet op zoek naar ware liefde. Hij wilt gewoon iemand om een leuke avond mee door te brengen. Goed genoeg voor mij.  

Hij grijnst zijn tanden bloot.

'Ach meisje. Je bent zojuist de vrouw van mijn dromen geworden. Maar goed, je punt is gemaakt: geen liefde. Kom schatje. Je hebt me lang genoeg laten wachten.'

Hij opent zijn arm. Met een brede lach laat ik me omhelzen en samen verlaten we het café.

...

Shit, shit, shit. Onmiddellijk heb ik spijt dat ik de HEMA in ben gelopen. Als er iemand is die ik absoluut niet mag tegenkomen in het bijzijn van Mike, dan is het Jason wel. Hij is een onderdeel uit mijn foute dagen en net als de rest van die periode, moet hij ver achter me blijven.

'En jij bent?' Klinkt Mike's stem achterdochtig. De twee jongens kijken elkaar gevaarlijk aan. Ze voelen zich overduidelijk door elkaar bedreigd.

Hij steekt zijn hand uit. 'Jason, de droomman van je meisje hier.'

Wat zegt hij nou? "De droomman"? Waar slaat dat nou weer op.

Alarmbellen beginnen te rinkelen. Jason heeft er duidelijk zin in om de situatie erg ongemakkelijk voor mij te maken. Ik moet hem snel duidelijk maken dat ik hem niet de kans ga geven.

'Jason die avond was niks. Ik was dronken en dacht niet helder na. Ik was mezelf niet,' zeg ik vastbesloten. 

Wanneer Jason doorheeft dat Mike zijn hand niet gaat aannemen laat hij zijn arm zakken. Hij lacht en kijkt me vuil aan. Als hij de kinderwagen ziet stopt hij abrupt met lachen. Er is lichte verbazing in zijn ogen te zien, tot hij zich herpakt. 

'Nee maar, de verrassingen blijven zich opstapelen. Meisje alles wordt een stuk duidelijker nu. Ik vond het al zo raar dat je me eerst de hele avond zat op te geilen en vervolgens besloot je benen niet te openen, maar zo te zien heb je dat al voor iemand anders gedaan. Dat verklaart!'

Verbluft kijk ik hem aan. Waar haalt hij het lef vandaan zo tegen mij te praten? En misschien nog veel belangrijker: waar haalt hij het lef vandaan dit te zeggen terwijl Mike naast me staat? Als Jason niet snel zijn respectloze woorden voor zichzelf houdt gaat Mike hem gegarandeerd een dreun geven. Iets wat ik heel eerlijk gezegd wel zou waarderen, als we Serena niet bij ons hadden gehad.

'Als ik jou was zou ik een eindje gaan lopen Jason,' waarschuwt Mike hem. 'Voor er ongelukken gebeuren.'

'Man waarom neem je het voor haar op? Het is toch duidelijk dat ze een hoer is.'

In een flits staat Mike voor Jason. Zijn lichaam straalt een en al woede uit. Even ben ik bang dat ik de beveiliging van de winkel moet gaan roepen.

'Nu moet je echt gaan oppassen,' sist Mike. 

Jason is niet onder de indruk. Zijn ogen stralen een en al spot uit. 'Ah ik zie het al. Je bent zo'n jongen. Zo eentje die onder de plak zit bij een meisje. Kom op man waar is je stukje eigen respect?' 

Met ingehouden adem en een snel kloppend hart kijk ik toe. Het liefst verkoop ik Jason zelf een mep, trek ik Mike van hem vandaan en ga ik er zo snel mogelijk vandoor. Twijfelend steek ik mijn arm uit. Als ik mijn hand op Mike's schouder leg kijkt hij me aan. Zijn aangespannen lichaam lijkt iets te verzachten. Zijn felle ogen blijven.

Hij richt zich weer tot Jason. Ondanks de woede blijft zijn stem kalm. Dreigend, maar kalm. 'Zal ik jou eens vertellen wat voor een jongen ik ben?'

'Ik ben reuze benieuwd.' Kaatst Jason terug. 

Mike lacht. 'Ik ben de jongen die jou tot de laatste detail gaat onthouden, zodat ik zeker weet dat ik je zal herkennen als ik je ooit weer tegenkom óf in de buurt van haar zie. Laten we voor jouw veiligheid hopen dat dat moment nooit gaat komen.'

Zogenaamd geschrokken kijkt Jason hem aan. 'Oh nee, ga je me tot de "laatste detail" onthouden? Nu word ik wel heel erg bang hoor.' Hij lacht. 'Wat een gebluf.' 

Mike grijnst, slaat zijn armen over elkaar heen en kijkt Jason spottend aan. Hij schraapt zijn keel. Vragend kijk ik hem aan. Wat gaat hij zeggen?

'Je bent tussen de 1.85 en 1.90 lang, je hebt bruine ogen en donkerblond haar. Aan de overgang te zien heb je van nature bruin haar die je wanhopig blond probeert te krijgen. Je probeert het in model te krijgen met goedkope gel, er niks mee doen is geen optie. Daar ben je te onzeker voor. Diep vanbinnen ben je namelijk niet sociaal, maar contact met anderen is als een obsessie voor je dus doe je er alles aan om jezelf zelfverzekerd te laten lijken. Neem al die merken op en aan je als voorbeeld.'

Mijn ogen worden al net zo groot als die van Jason. Sinds wanneer is Mike een mensenexpert?

'Wat zit je nou te lullen. Een grote onzin dit,' zegt Jason. Het valt me op dat zijn stem een stuk minder zelfverzekerd klinkt dan voorheen. 

Mike gaat gewoon door. 'Je draagt een zilverkleurige Armani horloge om je linker pols, je geur van vandaag is de nieuwste Calvin Klein parfum en je Adidas schoenen zijn of net nieuw gekocht of ze worden elke dag gepoetst. Smetvrees misschien? De netheid van zowel je kleren als je haar en horloge, maken duidelijk dat je alles onder controle wilt hebben. Mensen zullen denken dat je er goed uit wilt zien voor meisjes maar jij en ik weten allebei dat je geaccepteerd wilt worden door iedereen. Je kunt het niet hebben als je geen aandacht krijgt.'

Nu is het Jason die zijn controle lijkt te verliezen. Dreigend steekt hij zijn vinger uit. 'Wie de fack denk je dat je-'

'Hoe voorspelbaar kan je het hebben: Jason heeft duidelijk agressieproblemen.' 

'Je lult bullshit.' 

Mike knijpt zijn ogen samen. 'Oh ja? Wat dacht je hiervan: het moment dat je je bedreigd voelt begin je over je knokkels te wrijven, iets wat je nu al meerdere keren hebt gedaan. Met andere woorden, je kan jezelf niet in bedwang houden. Je probeert jezelf groot te houden door een grote mond, in de hoop dat er meer op je gescheld wordt gelet dan je ogen. Aangezien je ogen verraden dat je het moeilijk vindt om me niet volledig in elkaar te rammen. De enige twee redenen dat je dat nu niet doet is dat je niet wilt dat ik gelijk krijg over het feit dat je agressieproblemen hebt, of je denkt dat je mij niet aan kan. Beide redenen zijn overigens correct Jason. Nou kan ik nog wel een uur langer doorpraten maar ik denk dat dit wel genoeg is.' 

Jason begint overdreven te lachen. 'Luister jongen, ik weet niet wat je gestudeerd hebt maar je leraar zal vast en zeker trots op je zijn. Goed voor jou. Je gaat het nog ver schoppen met je feitjes uit het schoolboek. Als het de bedoeling was dat ik hierdoor moest gaan janken of iets... Je bent triest dude. Met je bullshit. Jij, je bullshit en je slet.' 

Ik weet niet wat me bozer maakt: dat Jason me nu voor hoer en slet heeft uitgemaakt, of dat hij Mike onderuit probeert te halen. Wat een klootzak. 

'De enige die hier triest is zijn jij en je vuile bek. Nou moet je eens goed luisteren.' Mike buigt intimiderend naar voren. Zijn stem klinkt zwaar. 'Waag het niet haar ooit nog zo te noemen. De eerst volgende keer dat ik je zie of je haar lastigvalt, zal je spijt hebben dat we dit gesprek hebben gehad. Want of je het nou grappig vind of niet: als ik zo'n walgelijk iemand als jij tegenkom, kan je er maar beter vanuit gaan dat ik nooit meer zal vergeten hoe jij eruit ziet.'

Het is stil. Jason's gezicht is een en al razernij. Zijn vuisten zijn gebalkt, maar hij haalt niet uit. Tevreden met het resultaat pakt Mike mijn hand beet. Zijn gewelddadige blik vervormt tot een vriendelijke lach. 

'Kom je schoonheid? Gaan we afrekenen.'