Voor het eerst in zijn leven is er een moment gekomen dat hij het wilde vertellen. Heel even was de behoefte aan waarheid groter dan veiligheid. Heel even. Voor een tijd van welgeteld niet langer dan een halve seconde wilde hij het haar vertellen. De smekende toon in haar stem, de wanhoop in haar groene ogen en de breekbaarheid over haar lichaam werd hem bijna teveel. 

Mike heeft zichzelf net op tijd weten te herstellen. De gedachte Sophies leven nog onveiliger te maken dan het inmiddels is geworden houdt hem scherp. Het weerhoudt hem van de waarheid. Het is dé reden dat hij leeft met een geheim, een gebeurtenis uit zijn verleden wat hem heeft gemaakt tot hoe hij nu is. Iemand met taken. Iemand met verantwoordelijkheid. Een man die alleen kan handelen als hij niet hoeft na te denken over gevoelens van anderen. Emoties van mensen. Van haar. Van zijn schoonheid waar hij meer om geeft dan goed voor hem is.

Met gemengde gevoelens is hij van haar weggelopen. Zijn verstand zegt Sophie te overtuigen om niet naar de politie te gaan. Zijn hart vraagt Sophie hem te vertrouwen. Als ze ook maar een beetje vertrouwen in hem heeft, zal ze niet gaan. Hoe verward ze ook mag zijn. Hoeveel vragen ze ook mag hebben. Het is uiterst belangrijk dat hij dit regelt. Hij en niemand anders. Bovendien is er niemand die weet wat hij weet. Niemand die begrijpt waarom zijn meisje lastiggevallen wordt. Niemand die begrijpt waarom Charissa is aangereden. Niemand die begrijpt waarom zelfs zijn dochter wordt bedreigd.

Nadenkend over de problemen die hij moet oplossen gaat Mike de straten door. Het bos heeft hij inmiddels achter zich gelaten. De welbekende stad is ervoor in de plaats gekomen. Hoe verder hij loopt hoe smaller de wegen worden. De grote open straten met snel rijdende auto's op de weg en voetgangers op de stoep verdwijnen, smalle steegjes richting de verlaten achterbuurt komen ervoor in de plaats. Het is de schaduw van de verlichte stad.

Hoe dieper hij zichzelf naar deze plek brengt hoe ruwer hij zichzelf opstelt. Het zijn niet alleen de donkerkleurige kleding, de sigaret in zijn mondhoek of het kleine litteken in zijn nek wat verraadt dat hij bekend is met de buurt; ook zijn verharde blik en aanvallende houding maakt het meer dan duidelijk. Doelgericht loopt hij naar de gewenste plek. Met elke stap die hij zet gaan zijn ogen vluchtig heen en weer, oplettend op mogelijke bedreigingen in de buurt.

Aan het eind van een lange doodlopende steeg blijft hij staan. Rechts van hem staat een muur die minstens tien meter verder doorloopt. De dichtstbijzijnde huizen zijn weer meters van de stenen muur vandaan. Mike kan gerust zijn afspraak nakomen zonder bang te hoeven worden voor nieuwsgierige getuigen.

'Ik dacht dat je niet meer zou komen,' zegt de jongen tegenover hem. Mike gooit zwijgend zijn opgerookte sigaret op de grond en negeert daarmee de jongens uitspraak.

'Vincent,' zegt Mike uiteindelijk en doet daarbij geen moeite zijn irritatie te verbergen. 'Je weet dat ik me hou aan mijn afspraken. De eerst volgende keer dat je daar over twijfelt betekent het einde van jouw taak hier. Begrepen?'

Vincent is de strenge toon van Mike gewend. Zonder tegenspraak knikt hij, als teken dat hij het begrijpt.

'Mooi, dan kunnen we het nu over nuttige onderwerpen hebben. De klootzak die steeds meer problemen veroorzaakt bijvoorbeeld. Hoe langer jij erover doet om nuttige informatie te verzamelen en aan mij door te geven, hoe groter de kans wordt dat er mensen gewond raken. Mensen waar ik verantwoordelijk voor ben Vincent.'

'Nu we niet een maar twee taken hebben gaat het moeilijker. Ik heb niet zoveel mannen als normaal. Alexander, Marco en Remco zijn nog altijd op zoek naar nieuwe antwoorden voor-'

'Bespaar me je smoesjes Vincent!' Schreeuwt Mike. Zijn ogen staan fel. Zijn lichaam hard. De stijgende hartslag negeert hij. Intimiderend buigt hij voorover. De jongen die alles met hem heeft meegemaakt kijkt hem kalm aan. Ondanks zijn geschreeuw is er geen vleugje angst van Vincents gezicht af te lezen. En dat is precies hoe het hoort.

'Het vinden van Sophies stalker is alles behalve een andere taak. Jij, Alexander, Marco en Remco doen exact hetzelfde: het vinden van daders en antwoorden. Dus stop met jezelf zielig vinden, draai er niet omheen en noem wat je hebt.'

Vincent luistert. 'Sinds het afbranden van de brug heeft ze niks opvallends gevaarlijk gedaan. Niet in het openbaar. Ze heeft nog steeds dezelfde vriendengroep. Haar ruzie met Emily is opgelost.'

'Je hebt niks buiten het dagelijkse patroon kunnen vinden? Niks wat afwijkt?'

'Nee.'

'Met andere woorden?'

'Er zijn op dit moment nog geen verdachten.'

Mike weet niet wat hij van dit nieuws moet vinden. Het kan als goed beschouwt worden, geen verdachten betekent tenslotte dat het grote gevaar niet bij Sophie in de buurt is. Daarentegen kan het ook aan Vincents werk liggen. Bovendien heeft Sophie vandaag nog een bericht ontvangen. Eentje die tot nu toe het meest bedreigend is. Een gevoelige plek; zijn engeltje. 

Iets rustiger dan voorheen komt Mike in beweging. Zijn aanvallende houding richting Vincent laat hij zakken. De hoge druk werkt in dit geval alleen maar negatief. Als Mike wilt dat Vincent goed presteert moet hij hem laten focussen, niet opjagen. Bij het laten zien van Serena's foto doet Mike er dan ook alles aan om beheerst over te komen.

'Dit is het derde bericht die ze heeft ontvangen. Dit keer wordt er niet in het algemeen bedreigd. In tegenstelling tot die ervoor is deze doelgericht.'

'Charissa?'

Mike schudt zijn hoofd. 'Mijn dochter.'

Na Mike's uitspraak weet Vincent dat hij voorzichtig moet zijn. Als hij de foto wilt aanpakken om zowel de baby als het bericht beter te bekijken trekt Mike net ervoor zijn hand terug. Er rust een waarschuwende blik op zijn gezicht.

'Ik wil dat het goed tot je doordringt Vincent,' zegt hij gemeend. 'Dit is mijn dochter. Het is een gouden regel dat je deze foto voor jezelf houdt. Ik beveel het je. Zo min mogelijk mensen mogen weten dat ik haar vader ben. Duidelijk?'

'Duidelijk. Ik zal kijken wat ik ermee kan doen.'

Mike reikt zijn hand. De foto wordt aangepakt, bekeken en opgeborgen. Het is zonder nog meer woorden met elkaar uit te wisselen duidelijk dat de afspraak ten einde is. Zwijgzaam komt Vincent in beweging. Halverwege de steeg heeft hij zijn telefoon aan zijn oor. Nog geen minuut later is hij spoorloos verdwenen.  

Een nieuwe sigaret wordt opgestoken. Het is een van de velen vandaag. Mike inhaleert de rook diep in. Langzaam blaast hij weer uit. De lucht rondom hem wordt mistig en vervuild. Elke keer dat hij inhaleert weet hij dat zijn lichaam erdoor wordt beschadigd. Elke keer dat hij uitblaast kan hij zien wat voor gif hij zichzelf geeft. Maar het verandert niets. Het is net dat ene dingetje waar hij niet sterk genoeg voor is. Hij heeft dat geaccepteerd.

Zijn telefoon zoemt. Automatisch komt hij in beweging. Nog voor hij heeft opgenomen is hij alweer halverwege de verlaten steeg. Hij weet tenslotte dat hij alleen gebeld wordt wanneer hij nodig is.

'Mike Moore,' bromt hij.

Aan de andere kan van de lijn klinkt de bekende zware stem van Remco. 'Er zijn twee meldingen die je moet weten.'

'Ik wacht.'

'Allereerst hebben Alexander en Marco mogelijk iemand gevonden die de aanrijding van het zusje heeft gezien. Er is een kans dat de getuige gechanteerd is, of te ver weg stond en daarmee geen nuttige informatie heeft.'

'Het is de poging waard. Laat Alexander en Marco deze getuige vinden. En het tweede?'

'Er is een dode.'

Mike raakt er niet van onder de indruk. 'Wie?'

'Jordy, de jongen van twee zondagen terug.'

Mike weet precies wie Remco bedoelt. Jordy was de 18-jarige jongen die de jongens na meerdere aanwijzingen hadden gevonden. Er was hoop op nieuwe informatie maar op de zondagavond waarin hij Sophie had achtergelaten voor antwoorden, bleek Jordy slechts een afstandelijke connectie te zijn. Een hulpje die geen flauw idee had waar hij mee bezig was. 

'Waar lijkt het op?' Vraagt Mike.

'Zelfmoord.'

'En wat is het?'

'Absoluut geen zelfmoord,' zegt Remco overtuigend. 'Hij is waarschijnlijk betrapt voor verraad. Hij is stom genoeg geweest om te praten, of mensen hielden hem in de gaten op die zondagavond.'

'We gaan uit van het ergste,' concludeert Mike. 

'Moeten we een paar dagen afstand houden?'

'Nee. Elke dag dat we wachten is verspilt. Ik wil verdomme een normaal leven met mijn gezin, tot dit onopgelost is gaat dat niet.'

Er heerst stilte. Remco weet niet hoe hij hierop moet reageren. Uiteindelijk brengt hij het onderwerp terug naar Jordy. 

'Zou de jongen gepraat hebben? Hij was overduidelijk niet ervaren in zijn werk.'

Mike zucht. 'Hij had beter moeten weten Remco. Wie niet zwijgt ...eindigt dood.'