Er is zoveel wat ik leer. Zoveel dingen die ik ontdek. Goeie maar ook foute punten. Met mijn snel kloppende hart en elke adembenemende beweging voel ik het. Het komt allemaal. Het is een rit van de emotionele achtbaan. Er zijn pieken en er zijn dalen. Elke tiener maakt het mee en in dit geval zit ik vooraan de achtbaan waar de klap het hardst komt. 

Er is vriendschap, familie, geluk en liefde. Dit is het goede. Ook is er haat, verdriet, angst en pijn. We kennen het allemaal als het slechte. Beide zijn eng. Beide zijn om van te leren. Het zijn ontwikkelingen die ik de afgelopen jaren versterkt heb meegemaakt. Nu, hieraan denkend, voel ik me een buitengewone tiener.

Buitengewoon omdat ik een moeder ben. Buitengewoon omdat ik een stalker heb. En een tiener omdat ik verliefd ben. Een tiener omdat ik verliefd ben op Mike, de jongen die moeiteloos mijn hart heeft gestolen. Hij, de jongen die me alles geeft wat ik nodig heb. Het is stom, het is dom en alles behalve verstandig. Maar maakt dat uit? Nee. Waarom? Omdat ik een tiener ben. Omdat ik leer. Omdat ik leef.

Met gesloten ogen voel ik Mike's lippen op de mijne. Het voelt zo goed. Zo ontzettend goed. Hij krijgt het voor elkaar de meest ellendige momenten te veranderen in iets moois. Ik weet dat hij me gelukkig kan maken op een manier dat niemand anders kan. Hij herinnert me aan het feit dat liefde niet gemaakt is om makkelijk te zijn. Want ik weet dat het moeilijk gaat worden. Ik weet dat we hiervoor moeten vechten. Ja, we zullen er elke dag aan moeten werken. Maar dat maakt niet uit want ik wil hem. Hoe zwaar het ook is. 

Liefde is niet gemaakt om makkelijk te zijn: liefde hoort het waard te zijn om voor te vechten. Als je dat gevoel niet krijgt is het niet puur. En puur is het enige wat Mike bij me naar boven brengt. 

Ik sla mijn armen om zijn nek. Zijn ene hand ligt op mijn heup, zijn andere hand op mijn wang. Onze ogen zijn gesloten. Alles om ons heen is onbelangrijk. Wij zijn wat telt. Hij voor mij en ik voor hem. Wij voor elkaar. Er is geen ruimte voor andere gedachtes. Mijn hoofd wil alleen maar aan hem denken. Mijn hart wil alleen maar voor hem kloppen. En mijn lippen? Mijn lippen willen alleen maar de zijne. 

Ik wil alles van hem. Als hij dat nou eens zou begrijpen. Als hij nou eens zou zien hoe makkelijk hij me laat lachen van geluk of laat huilen uit verdriet. Als hij nou zou voelen hoe erg mijn lichaam vraagt naar zijn armen om me heen; sterk, beschermend en veilig. Met zijn stem die in mijn oor fluistert hoe mooi ik ben.

Als hij nou eens begrijpt dat ik alleen maar van hem weg ren omdat ik wil dat hij me achterna komt, om zo mijn hart opnieuw te veroveren. Als hij nou eens zou snappen dat al mijn haat voor hem alleen maar bestaat omdat ik meer van hem hou dan ik mentaal en fysiek aankan.

We kussen elkaar. Opnieuw. En opnieuw. Lang. En kort. We openen onze ogen. We raken elkaar aan. We glimlachen en we fluisteren. Mijn hart bonkt snel. Ik voel de adrenaline door mijn aderen stromen. We raken op in het moment en net als we kledingstukken dreigen te verliezen is het Mike die de controle terug probeert te krijgen. 

Licht buitenadem mompelt hij in mijn oor. 'Alles wat nu gebeurt moet jouw keuze zijn.'

Verlegen knik ik. Met zijn brandende blik naar me toe, is het moeilijk om zeker te klinken. 'Dat weet ik Mike.'

'Als je ook maar een beetje twijfel hebt...'

Ik leg mijn hand op zijn wang. Vastbesloten kijk ik hem aan. Ik wil dat hij de waarheid in mijn ogen ziet. 'Ik heb geen twijfels.' Zachtjes kus ik op zijn mond. 'Ik hou van je,' fluister ik. 

Mike kijkt me aan. Zijn blik is niet te beschrijven. In een flits komt hij in beweging. Ik schrik. De grond verdwijnt onder mijn voeten. Voor ik het in de gaten heb heeft hij me opgetild. Ik voel zijn aangespannen arm onder mijn benen en zijn hand achter mijn rug. Snel maar liefdevol buigt hij zich voorover. Opnieuw voel ik zijn lippen op de mijne drukken. Zonder enige twijfel beantwoord ik zijn kus. 

Al mijn aandacht gaat naar hem. Ver op de achtergrond hoor ik de deur die opengaat. Er is de strakke, nette slaapkamer waarvan ik een korte tijd geleden nog zo nieuwsgierig naar was. Nu niet. Het interesseert me niets. Ik kan alleen maar naar hem kijken. Hoe hij me vasthoudt, hoe zijn ogen glinsteren en hoe voorzichtig hij me behandeld. Ruw, maar zorgvuldig. 

Zachtjes laat hij me op het bed vallen. Ik voel de zachte lakens en het dikke kussen. Ik ruik de frisse geur van waspoeder. Het perfect opgemaakte bed ligt precies zoals je zou verwachten van een luxe hotel.

Hij komt over me heen liggen. Ik volg elke beweging die hij maakt. Mijn blik is niet van hem los te maken. Gedachten worden vervangen door emoties. Ik denk niks. Ik voel alles. Mijn ogen zijn gesloten. Ik hoor Mike ademen. Hij drukt zijn lippen op mijn mond. Ik kus hem terug. Hij verplaatst zich. Zachtjes kust hij in mijn nek. Vanaf mijn hals gaat hij langzaam naar beneden. Heel rustig laat hij een spoor van kusjes achter. Zijn handen gaan mee. Ik klem mijn vingers om de lakens. 

Ik kom overeind. Ik staar hem aan. Ik ben bang. Niet voor hem en niet voor mijn keuzes. Elke beslissing die ik nu maak is juist. Maar ik ben bang voor mezelf. Ik wil het goed doen. Alles. Elke beweging. Elke aanraking. Het moet perfect zijn. Onbeheerst, ondoordacht en ongecontroleerd; op een perfecte manier.

Hij wacht af. Kalm kijkt hij me aan. Hij heeft geen haast. Hij dwingt me niet om verder te gaan.

Ik kom dichterbij. Zachtjes kus ik op zijn mond. Mijn vingers gaan naar zijn shirt. Hij begrijpt het. Binnen enkele bewegingen heeft hij zijn shirt uitgetrokken. Aangetrokken door zijn bovenlichaam staar ik hem aan. Even was ik vergeten hoe goed hij eruit ziet. Met een bescheiden glimlach kijkt hij me aan. 

Ik bijt op mijn lip. Heel nerveus klem ik de stof van mijn shirt tussen mijn vingers. Langzaam en met gesloten ogen trek ik het kledingstuk uit. Onzeker om mezelf en hiermee bang hem teleur te stellen kijk ik naar beneden. Meteen voel ik hem dichterbij komen. Met zijn vingers bij mijn kin, dwingt hij me naar hem te kijken. 

Doordringend staart hij me aan. 'Je hebt niks om je voor te schamen.' Hij fluistert vlak voor mijn lippen. 'Je bent prachtig.'

Langzaam gebeurt het. Kledingstukken verschuiven en verdwijnen op de grond. We komen in beweging. De lakens verschuiven. Onze ogen gesloten. Mijn haren door zijn haar. Zijn lippen in mijn nek. Mijn huid die gloeit. Ik hoor zijn gefluister. We raken elkaar aan. Ik hoor het. Ik voel het. Ik zie het. Alles klopt.

Zo voelt het. Zo voelt het om verliefd te zijn. Het is dezelfde liefde die ik altijd al voor hem heb gevoeld maar nu is het sterker. Intenser. Zijn aanrakingen zijn heviger en zijn woorden betekenen nog meer dan voorheen. Mijn huid gloeit. Mijn hart klopt. De adrenaline stroomt door me heen. 

Ik wil bij hem zijn. Ik hou van hem. Het maakt me niet uit hoe moeilijk het wordt. Al maken we duizend ruzies op een dag; ik ruzie liever met hem dan dat ik liefheb met iemand anders. 

We kijken elkaar aan. We proberen elkaar af te lezen. Voor het eerst is Mike niet zeker.

'Weet-'

'Ja Mike.' Ik glimlach. 'Ik weet het zeker.'

Het laatste moment.

Zijn stem klinkt zwaar, schor en zelfs een beetje breekbaar. 'Ik hou van je.'

Hij komt in beweging. 

Tranen komen in mijn ogen. Tranen van geluk. 'Ik ook van jou Mike.'

En dan laat ik hem toe.