Vince zette een stap dichter naar haar toe. Zich afvragend waarom ze zich terug getrokken had. Bezorgd om haar blik die hij in haar ogen zag. De angst. Hij had het gevoeld, maar niet gemerkt. Hij had het kunnen weten maar deed het niet. Hij bleef doorgaan, doorzetten. Zijn handen op haar huid leggen. Verlangen had het overgenomen en nu kon hij niet meer terug. Locus stond voor hem, met knikkende knieën. Ze was stil. Binnen in haar voelde ze de angst stromen, de angst nog steeds gemengd met verlangen. Maar ook de onzekerheid en het verleden tolde door haar hoofd. "Locus?" hoorde ze de zachte stem van Vince weer. Dichterbij nu, alsof ze de adem van hem al op haar huid kon voelen. Waardoor de haren overeind begonnen te staan en haar kippenvel gaf. Haar de rillingen kreeg. Goeie rillingen, rillingen van verlangen maar ook van de angst. Locus bleef stil staan waar ze stond, niet in staat om nog een stap te zetten. Vast gelijmd aan de grond, wat haar deed stilstaan. Met haar ogen op de grond gericht, naar haar blote voeten die de houten vloer raakte. Na even voelde ze de zachte aanrakingen van Vince weer. Eerst zijn vingertoppen en dan zijn gehele hand, gevestigd in haar zij op haar trui. Locus bleef nog even naar beneden kijken maar na enkele tellen keek ze richting Vince, die een bezorgde blik in zijn ogen had. "Wat is er Locus?" vroeg Vince weer met zijn lage stem, waar de bezorgdheid goed in te horen was. Locus bleef echter nog even stil, niet durvend en wetend wat ze zou moeten zeggen. Niet willend dat hij medelijden zou hebben, als hij dat al niet had. 
"Ik...ik," kwam er enkel uit haar mond. Het klonk krakend en zacht, onzeker en bang. Ze wilde het wel zeggen, maar de angst hield het tegen. Vince merkte dat er iets was en legde een van zijn handen op Locus haar wang. Ze voelde de zachte huid, de vingertopjes die langzaam aan bewogen over haar wang heen. Het begon te tintelen van binnen, het verlangen die weer ontwaakt was. Haar concentratie was verdwenen, even dacht ze niet meer aan de angst of verleden. Ze dacht enkel aan Vince die haar zo zacht en fijn aanraakte. "Negen jaar geleden... Het begin van de ellende, zus die overleed, mam en pap kregen ruzie.. Mocht nooit meer het huis uit...Littekens letterlijk en figuurlijk achtergelaten.... Alles ontstaan door een ongeluk..," mompelde ze zacht, zonder dat ze het wist waren de woorden al over haar tong gerold. De angst keerde terug en hielde haar weer tegen. Geen glimlach, geen emotie. Enkel haar kille blik was nog aanwezig die naar beneden keek, naar haar blote voeten.  

Locus bleef stil naar beneden kijken, ze zweeg alsof haar geluid gestolen was. Ze geen woord meer kon zeggen en enkel kon voelen waar Vince zijn handen gevestigd had. Eentje op haar wang die zo zacht aanvoelde en de ander in haar zij, waar ze een zacht kneepje kon voelen. "Je hoeft niet bang te zijn Locus'je. Ik doe je niks," hoorde ze de lage zachte stem van Vince weer in haar oor. Zo rustig, zo geruststellend. Dat haar deed smelten van binnen. 
Weer voelde ze de handen van Vince bewegen, en dit keer bewoog ze niet. Locus bleef rustig staan, terwijl de angst gemengd met het verlangen door haar aderen bleef stromen. Die haar deed rillen, die haar kippenvel gaf. Beide handen lagen weer in haar zij, waar ze haar zachtjes vasthielden. Zijn hoofd had hij tegen Locus haar voorhoofd gelegd, terwijl Locus haar ogen had gesloten. Haar handen lagen op zijn borstkas waardoor ze zijn hart kon horen kloppen, waar ze zijn lichaamswarmte kon voelen. Waar ze zich veilig voelde, wat fijn overkwam. Weer voelde ze de handen op haar huid strijken. Vince zijn handen waren weer onder haar trui gekomen en even waren de rillingen goed hoorbaar. Even begon ze tegen Vince zijn borstkas te duwen, alsof ze weg wilde. Ze bang was voor hetgeen waar hij mee bezig was. Het niet wilde en wilde wegrennen zo hard ze maar kon. Weg van alles, alle aanrakingen en het verleden. "Rustig," hoorde ze Vince zijn stem laag en hees klinken. Het geluid was dicht bij haar oor, fluisterend alsof hij haar probeerde gerust te stellen. Wat hij ook deed. Het duurde even totdat Locus wat rustiger was geworden. De rillingen waren er nog steeds, ze was nog steeds gespannen. Maar nu liet ze het gebeuren. Ze bleef rustig staan tegen hem aan. 

Ze voelde de handen rustig over haar huid bewegen. Over haar rug naar haar schouders. Van beneden naar boven en weer terug. Alsof hij met zijn handen haar huid aan het verkennen was. Haar wilde voelen, elke plekje, elk stukje huid die er was. Hij bleef kalm met zijn handen over haar huid gaan. Locus vond het deels erg fijn, het deed haar rillen en verlangen. Het gaf haar een fijn gevoel die ze al tijden niet had gevoeld. Maar ergens voelde ze ook de angst en de onzekerheid in haar. Die ze probeerde te onderdrukken. Die haar glimlach nog steeds gevangen hielden, die haar nog steeds kil lieten zijn. 
Na even voelde ze zijn hand stil liggen, op haar linkerzij. Waar hij enkel met zijn duim wreef. Gevoelig dat het was waardoor Locus een kreun niet meer in kon houden. Geen een van genot. Een van pijn en deels irritatie. Ze legde haar handen weer goed tegen zijn borstkas en begon te duwen. Locus wilde vluchten, wegrennen en niet meer terug keren. Maar ergens in haar wilde ze ook nog steeds blijven. De tweestrijd die ze had maakte haar kapot, van binnen. "Locus rustig," hoorde ze weer de stem van Vince zacht zeggen. Maar ze bleef door duwen. De angst had gewonnen, de onzekerheid ook. Het verlangen zat vast, diep binnen in haar. Opgesloten, vast aan ketens die het niet los kreeg. Locus bleef duwen en duwen totdat ze los kwam. Oog in oog keken ze elkaar aan. Vince met een bezorgde en geschrokken blik, terwijl Locus de angst zelve was geworden. Ze trilde zacht en keek bang om haar heen, met haar armen rond om haar middel geslagen. Ze probeerde rustig te worden. Haar adem de baas te zijn, haar angst te bedwingen. Waarna haar kille blik weer verscheen. "Doe je dit vanwege medelijden of omdat je van me houd?" kwam zacht uit haar mond, een vraag waar ze al even mee zat. Die ze eindelijk had gezegd, met angst klinkend in haar stem.