"Nee," klonk als eerste na een lange stilte. Het klonk zacht, het klonk onzeker maar toch vastberaden. Locus keek haar vader aan toen ze het ene woord zei. Ze keek recht in zijn ogen, de ogen die ze met hem deelde. Die op die van haar leken. Naast haar voelde ze de hand van Vince die haar vasthield. Die zachtjes in haar hand kneep, om haar gerust te stellen. Hij zou er staan en zou niet weg gaan. Hij stond er voor haar, en die steun maakte haar zekerder van haar zaak dan ze eerst ooit was. "Nee?" zei haar vader met opgetrokken wenkbrauwen. Een verbaasde maar dwingende toon was hoorbaar. Een toon die geen tegenspraak duldde, die geen nee wilde horen. "Nee pap, ik ga niet naar mijn kamer enkel omdat jij dat wilt. Ik ben bijna volwassen. Laat me de vrijheid voelen," zei Locus zelfverzekerd. Al stroomde de angst en zenuwen door haar aderen. Al voelde ze de rillingen over haar huid lopen. Ze was zekerder geworden. Ze had Vince naast haar en was buiten. Ze zou niet nogmaals naar haar slaapkamer gaan. Niet nogmaals zou ze de gevangenis wat haar vader een thuis noemde in gaan. 
Haar vader bleef hen strak aankijken en richtte zich tot Vince. De jongen die nog altijd beschermend bij Locus stond. De ogen van haar vader leken vuur te spuwen. Waren kwaad, woest en ongecontroleerd. Locus pakte Vince zijn hand wat steviger beet en wachtte af. Af op hetgeen wat haar vader kon gaan doen. Wat het ook mocht zijn, het kon niks goeds zijn. Dat hield Locus zich voor. De woede in zijn ogen en woeste blik. Dat kon nooit wat goeds zijn. "Dit komt door jouw he!? Dankzij jouw is ze niet meer mijn gehoorzame meisje. Is ze niet meer van mij?! Je hebt haar veranderd! GEHERSENSPOELD!" schreeuwde haar vader steeds harder. Steeds kwader. Haar moeder bleef zwijgend naast haar man staan. Zonder wat te zeggen, zonder hem vast te houden en hem te steunen. Zonder hem aan te kijken. Ze had enkel oog voor haar dochter, die haar niet leek te zien. 

"Ik heb niks gedaan meneer! Ik heb haar enkel lief, is dat een misdaad?" zei Vince terug tegen haar vader. Hij klonk kalm, maar Locus wist beter. Ze voelde zijn hand wat zweterig worden, ze voelde dat hij harder in haar hand kneep. Hij was helemaal niet kalm, maar hij klonk wel kalm. Hij zag er zelfs kalm uit als je ver van hem stond. Locus bleef dicht bij hem staan en werd stil, liet hem het woord voeren tot ze iets te zeggen had. Tot ze echt iets te zeggen had. Om hem te verdedigen of een conclusie te trekken. Om een vraag te beantwoorden of wat te vragen. "Ja! Dat is het!! Je hebt haar van me bestolen. Ze luisterde en gehoorzaamde. Ze was mijn kleine en nu heb jij haar gehersenspoeld!?" zei haar vader weer, weer kwaad. Weer woest. De blik in zijn ogen kende ze nog van vroeger. Toen ze klein was, was ze bang voor die blik. Hij kon in alles in staat zijn, kon alles maken als hij zo keek. "IK. HEB. HAAR. NIET. GEHERSENSPOELD!" riep Vince terug. In een keer was zijn kalmte verloren. Zijn geduld en zijn angst. De woede kookte en dat was voor iedereen zichtbaar. Nog altijd hield hij Locus vast maar hij had haar los kunnen laten. Hij had naar haar vader willen rennen en hem een mep willen geven. Maar hij hield zich in. Hij bleef bij Locus, om zichzelf en haar te beschermen. Hij kende haar ouders niet zo goed als zij hen kende. Zij moest weten wat je wel en niet kon maken. Vince moest enkel haar beschermen, haar steunen. Maar hij had al het woord van haar over genomen. Had al een schreeuwende ruzie met haar vader. "Dat heb je wel! Ze was mijn kleine meisje, mijn gehoorzame. Geef haar hier, nu! Je weet helemaal niks van de familie," zei haar vader weer terug tegen Vince met een kwade toon. Sprak alsof ze een voorwerp was. Een voorwerp die gewoon van de een aan de ander werd gegeven. Die geen keuze zelf had om te beslissen bij wie ze hoorde. 
Vince liet Locus los en zette een stap naar voren, zodat hij voor haar stond. Zodat hij haar nog meer kon beschermen. De woede kookte en hij balde zijn handen tot vuisten. Klaar om toe te slaan, maar zich inhoudend voor het meisje waar hij van hield. "Ik ga haar niet geven. Misschien ken ik de familie en waarheid niet. Maar zo kunt u niet over haar praten, zo kunt u haar niet behandelen," zei Vince met ingehouden woede dat hoorbaar was in zijn stem. Haar vader zette een stap dichter naar Vince toe, richtte zijn vinger tot hem en gromde zacht. Zacht en laag, wat zijn woede nog beter accentueerde. "Niemand kent de waarheid knul. Geef haar nu hier, en wel snel," zei hij zacht, dreigend en kwaad. Waar die toon die geen tegenspraak duldde. Weer die toon die de rillingen van angst over Locus haar rug deed lopen.
Locus pakte de hand vast Vince weer vast en ging dicht tegen hem aanstaan. Ze voelde zijn rug, zijn arm en schouder. Voelde zijn warmte en zijn ademhaling. Merkte zijn angst en spanning op door de spieren die hij aangespannen had. Het bleef stil. Locus bleef dicht bij Vince staan terwijl hij haar vader aankeek. Beide kookte ze van woede. Beide wilde ze iets doen, iets ondernemen maar ze leken zich in te houden. Ze leken de kalmte terug te willen zoeken terwijl ze wachtte tot een antwoord van de ander. Wachtte tot iemand eindelijk de stilte weer verbrak. Wat een tijd duurde. Wat een uur leek te duren, wat eerder enkele minuten was. Locus haar moeder zette een stap naar voren waardoor ze naast haar man kwam te staan en keek hen even aan. Elk om de beurten. Eerst Locus, dan Vince en dan haar man die haar niet leek te zien. Die enkel oog had voor de kinderen voor hem die hem kwaad hadden gekregen. De moeder van Locus zuchtte zacht en bleef haar man aankijken. "Faith kende wel de waarheid, lieverd," zei ze zacht maar eerlijk. Waardoor de woede deels weg ebde. Vince en Locus keken haar verbaasd aan, terwijl haar man nog vol met woede maar ook verbaasdheid zijn vrouw aankeek. Waardoor de stilte weer terug keerde. 

---------------------
{Hoofdstuk 29! Oh oh, wat zal er nu gebeuren? Hopelijk hebben jullie ervan genoten en willen jullie verder lezen. Ik zal zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk schrijven}