Locus bleef wat afwezig de rest van de dag. Geen enkele keer keek ze nog het raam uit, bang dat dezelfde jongen haar weer aan zou kijken. Ze wilde hem nog eens zien, van zo dichtbij zoals deze dag. Ze wilde zijn warme zachte handen weer voelen, maar dat ging niet. Telkens als Locus naar haar hand keek voelde ze nog die handdruk, maar hij was er niet. Hij was weggegaan en Locus geloofde erin dat ze hem niet meer zou zien. "Wat van drinken wil je bij het eten, Locus?" klonk de stem van haar moeder. Locus keek even op richting haar ouders en bleef nog steeds stil. Stil van het nadenken. Ze keek weer naar haar handen en balde ze een beetje tot vuisten om ze daarna weer te openen. "Water, mam," antwoorde Locus zacht en keek op. Die hand van Vince wilde ze weer vasthouden, en daar wilde Locus zelf voor zorgen. Er moest nog een dag komen dat ze alleen thuis zou zijn. Waar haar ouders weg waren, zodat ze naar buiten kon. Als ze het lef zou kunnen vinden. De moed zakte al door haar schoenen naar de grond. "Hoe ga ik dit ooit kunnen," mompelde ze zachte en gefrustreerd tegen haarzelf. Ze wilde het zo graag, zo graag. Maar Locus kon het niet. Ze kon het niet maken om zonder toestemming het huis te verlaten, ze was bang zoals elke keer. 

Zelfs toen ze aan tafel zat bleef ze eraan denken. Ze verlangde naar het gras, naar het schors van de bomen, naar het water van de beek en nu ook naar de jongen die ze pas net had ontmoet. Ze wilde het huis uit, wilde meer beleven dan het saaie leven binnen de muren. "Is het lekker Bloem?" vroeg haar vader tijdens het eten. Locus keek weer naar haar bord. Ze had nog maar een paar happen genomen en een slok van haar drinken gedronken. Haar hoofd was er niet bij, zij was er niet bij. "Ja, papa," mompelde ze zacht en kil. Met een soepele maar rustige beweging pakte ze haar vork weer vast en at ze verder van haar avondmaal. Moest ze het zeggen? Moest ze vertellen wat er gebeurd was vandaag? Dat er een jongen het huis in was gekomen, of moest ze het verzwijgen voor haar moeder en vader. Hun blikken, ze zagen er bezorgd uit maar ook moe van de dag. Niet fysiek maar mentaal moe, alsof ze al veel op hun pad hadden gehad. 
"Ma.. Pa.. Ik ehmmm... ehmmm," begon Locus met praten. "Je hoeft niks te zeggen Locus," onderbrak haar vader haar meteen. Even begreep ze er niks van. Wisten ze al dat er een jongen binnen was gekomen? Hadden ze door dat ze naar buiten verlangde? Naar hem? Zonder dat ze een vraagde stelde haalde haar moeder het lotus beeldje tevoorschijn. Het fijne gedetailleerde beeldje dat Locus had gevonden in de kartonnen doos. De kartonnen doos vol bubbeltjesplastic. "Een cadeautje voor je. Hij was eigenlijk voor je achttiende verjaardag maar je hebt hem al gezien en je achttiende verjaardag duurt nog even dus... Dit is voor jouw lieverd," zei haar moeder en gaf Locus het beeldje. Het stenen beeldje lag nu in haar handen die een beetje begonnen te trillen. Ze hield haar kille blik wel stand maar bleef met ongeloof naar het beeldje kijken. Ze vond het mooi, heel mooi. De kleine details die erin zaten, de fijne kleren en het harde klei waaruit het gemaakt was. Het beeldje bleef wat trillend in haar handen liggen, bang dat het zou breken, verbaasd dat ze dit van haar ouders kreeg. Haar achttiende verjaardag was nog zo ver weg, maar nu leek het dichterbij te komen. Ze had een cadeautje gehad, een prachtig iets. Een bloem, zoals haar ouders haar altijd noemde. "Dankje mam," had ze na even heel zacht gezegd tegen haar ouders. 

Tafel afruimen, dat was iets wat Locus altijd samen met haar vader deed. De laatste tijd ging haar moeder tijdens het afruimen van de tafel naar buiten. De frisse lucht in en kwam vaak pas laat of zelfs pas de volgende dag terug. Locus raakte er gewend aan, al wilde ze het graag anders. Ze stond de borden af te wassen boven de wasbak, het water stroomde vanuit de kraan naar beneden. Over de borden heen waar ze het stroompje water goed kon onderscheiden van het witte bord. De vlekken van het eten spoelde eraf samen met wat zeep dat ze over het bord had gesmeerd. "Pap," onderbrak Locus na even de stilte die was ontstaan. Haar stem klonk wat krakend door het water door, alsof ze twijfelde of ze het wel moest zeggen. "Ja Locus?" zei haar vader die met zijn rug naar haar toe stond, de borden terug in de kasten te zetten en het bestek in de lades. Ze nam een grote hap lucht en zuchtte het weer uit. Locus twijfelde nog steeds, maar wat kon er mis gaan dacht ze. "Bestaat er een kans dat ik binnenkort weer alleen thuis ben?" mompelde ze twijfelend en zacht. Ze keek weer naar het water dat stroomde. Het was alsof elke waterdruppel een individu was, een eigen persoonlijkheid en uiterlijk had. Elke druppel was anders, andere grote, andere massa en andere doorzichtige kleur. Als je goed keek zag je het, als je er op lette. Als je goed voelde, voelde je bij elke druppel een andere temperatuur. Een druppel gleed over haar vinger naar haar arm waar het haar mouw nat maakte, al was het maar een enkele druppel, het maakte toch een natte plek op haar mouw. Iets kleins, kan wat groots veroorzaken, dacht ze bij de druppel. "Ik denk het wel, ik moet binnenkort weer weg naar werk en mama ook. Dan ben je waarschijnlijk ook alleen thuis, als je dat niet erg vind en binnen blijft," vertelde haar vader. Even lichtte haar ogen op bij zijn woorden, wie weet had ze snel weer een kans om hem te zien. Hem, de jongen, Vince met de dromerige ogen en zachte hand. Locus beet zachtjes op haar lip en knikte. "Geen probleem vader," mompelde ze zacht als antwoord op wat hij had gezegd. Op de woorden die haar een soort van hoop gaven, al kon ze er niet van glimlachen. Het was een klein stukje hoop, een hoop dat ze vast zou houden en koesteren. Nu was het alleen nog hopen dat ze echt de kans kreeg om naar buiten te gaan, of dat ze die dag voor het raam bleef zitten, niks doen zoals de meeste dagen. 

---------------------
{Ehmm ja, hoofdstuk 3 weer! Ik vind deze toch iets minder dan de vorige hoofdstukken, maar kan ermee door. Hopelijk vinden jullie hem leuk! ^^ Zal proberen snel een volgend hoofdstuk te schrijven. Feedback, likes en comments zijn altijd welkom}