aan de leuke lezer die dit niet leest, hier heb je een crappy eerste versie van iets wat mijn novemberproject werd maar waarschijnlijk wordt uitgesteld tot 2022, of zo. geen idee of dit te cringy is en zo, dat mag je lekker zelf bepalen. 

Er wordt geklopt op de deur, ik ben half aangekleed. Het zal vast Lucas zijn, die zijn sleutel vergeten is. Die jongen moet echt eens beter letten op zijn eigendommen, het is een wonder dat hij zijn portemonnee nog nooit vergeten is.

Zonder eerst door het spionnetje te checken of het echt Lucas is, zwaai ik de deur met een geïrriteerd gezicht open.

Het is niet Lucas.

Het is Quinten.

Hoe weet Quinten in godsnaam waar mijn hotelkamer is?

"Sorry, verkeerde hoteldeur denk ik," zegt hij grijnzend. Ondertussen heb ik tot tien geteld en geprobeerd mijn adem onder controle te krijgen. Ik weet zeker dat zelf hij mijn hart kan zien bonken door mijn borstkas. Ik heb immers GEEN SHIRT AAN omdat ik er maar vanuit ging dat dit Lucas was.

"Oh. Ja, kan gebeuren." Ja, kan gebeuren, gebeurt me iedere dag.

"Nou, ik ga op zoek naar Pascal," zegt hij en hij draait zich om.

Ik word achtergelaten met de vraag wie Pascal is.

"Pascal is je leraar. Mooie sokken heb je trouwens."

"Ik heb nog een paar voor je liggen, als je wilt," zeg ik, doelend op de wietsokken die ik ooit van Jürgen cadeau heb gekregen.

"Lekker nationalistisch," mompelt hij. "Maar ze zijn wel leuk, dus is goed.

"Hallo, Nederland bestaat uit meer dan alleen Amsterdam hoor. En Nederland bestaat niet alleen maar uit hoeren en wiet en zo."

"Hmm..." Quinten lijkt me niet gehoord te hebben. Lucas wel.

"Ehm, jawel." Kan je weggaan Lucas? Alsjeblieft. Ik kan eindelijk een normaal gesprek voeren.

En ik jaag Lucas naar binnen met: "Nee, jouw Nederland is niet hét Nederland, je sleutel ligt op het tafeltje onder de spiegel."

"Krijg ik nou wietsokken?" vraagt Quinten ongeduldig.

"Als je, als je wil." Had ik het over een normaal gesprek voeren?

"Ja. Heb je alleen wietsokken?" Hij kijkt bedenkelijk.

"Ik heb ook regenboogsokken," zeg ik en de seconde erna sla ik mijn hand voor mijn mond. Dat was niet de bedoeling, verdomme.

"Deal. Ik zie je om negen uur wel in de hotellobby," knipoogt hij. En ik weet vrij zeker dat hij de hint wél begreep.

God damn it, waarom dacht Jürgen dat het leuk was die sokken überhaupt te kopen?