Navarre

Navarre knoopte gesprekken aan met verschillende mensen om informatie te krijgen over hun plannen, maar ook om ervoor te zorgen dat hij indruk maakte, dat ze aan hem zouden denken. Hij had van jongs af aan geleerd dat het belangrijk was om connecties te hebben en die te onderhouden, want wie weet kwam het eens van pas. Zijn broer wist het ook, maar hij deed de moeite niet. Navarre wist echter dat luisteren en observeren net zo essentieel waren om aan belangrijke informatie te komen.

Zodra iedereen klaar was met eten, stond de koningin op met ruisende rokken. Haar kroon ving het maanlicht op en fonkelde als duizend sterren. De hele ruimte werd stil. 'Ik hoop dat jullie allemaal genoten hebben van het diner,' zei de koningin met haar blik op de gasten gericht. Dit was het deel waar de vergadering begon waar het allemaal om draaide. 'We zijn hier bij elkaar gekomen om enkele zaken met elkaar te bespreken. De zuivering in Nirvelli heeft een duidelijk signaal afgegeven aan het zonnerijk en het is nog maar een kwestie van tijd voordat het zonnerijk gaat toehappen. We moeten het erover hebben hoe we dit het beste kunnen aanpakken.'

Uit gesprekken had Navarre het een en ander ontdekt en dit was zijn kans om het bevestigd te hebben. Zijn moeder had hem enkel toestemming gegeven naar deze vergadering te komen, omdat het anders bij anderen vragen zou oproepen. Navarre was er altijd bij, dus het zou opvallen als hij nu niet aanwezig was. Ze wilde hem sinds kort het liefst overal erbuiten houden. Van Navarre werd daarom verwacht zijn mond te houden. Toch zei hij: 'Dus het plan is om door middel van de zuivering het zonnevolk naar ons gebied te lokken en ze te verslaan waar wij op ons voordeligst zijn?' Als hij de kans zag om verduidelijking te krijgen over de plannen van zijn moeder dan greep hij die met beide handen aan. 'Er zullen mensen vanuit Nirvelli en waarschijnlijk ook uit andere gebieden bij hen aansluiten.'

'Het onkruid mag best naar boven komen,' zei Lyra, terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Wij zijn met meer.'

Onkruid. Ze moest eens weten dat het grootste onkruid bij haar aan dezelfde tafel zat.

'Maar het wordt lastiger als we op meerdere fronten tegelijkertijd moeten vechten, vooral wanneer we de aantallen niet weten. Ik neem aan dat dat één van de punten is die op de agenda staat? En moet Nirvelli geëvacueerd worden?' Navarre kon de vragen niet inhouden. Zijn moeder kon toch niet zo dwaas zijn? Beide kanten zouden veel verliezen lijden en de relaties zouden onherstelbaar beschadigd raken. Ze stonden met zijn allen op het randje van een ravijn.

Navarre nam een slok van zijn wijn en zag aan zijn moeders vernauwde ogen dat hij inderdaad zich erbuiten moest houden.

'We zorgen ervoor dat we het uitvechten bij de grens, op een veilige afstand van Nirvelli. Mocht het zo zijn dat deze stad alsnog geëvacueerd moet worden, hebben we genoeg uitwegen daarvoor,' antwoordde Lyra.

Het was het verstandigste om het uit te vechten op een terrein waar geen mensen woonden en wat in hun rijk lag. Ze zouden de meeste controle hebben.

'Lorena heeft veel inspanningen verricht om Nirvelli en het gebied eromheen veilig te stellen,' begon Cayden, zodat de aandacht van Navarre naar hem verschoof. Elk woord sprak hij luid en duidelijk. 'Waarom alles teniet doen? Waarom zoveel op het spel zetten? We weten allemaal dat een oorlog niet lichtzinnig opgevat moet worden.' Hij stelde de juiste vragen, probeerde net als Navarre aan de belangrijkste informatie te komen.

'We laten ze zien dat we het zonnevolk niet tolereren, dat ze ons niets kunnen maken en we boven hen staan.' Dat antwoord had Navarre kunnen verwachten. Het volk dat in het noordoosten van het maanrijk leefde, bestond voornamelijk uit extremisten. Ze vonden zichzelf altijd al superieur ten opzichte van de anderen. Navarre had zich door hen vroeger iets te veel laten beïnvloeden.

Elwyn verslikte zich in zijn water, waarop een hoestbui volgde en het gesprek werd gepauzeerd. Iedereen wachtte af tot Elwyn klaar was. De koningin klopte hem een aantal keer op de rug.

'Mijn excuses,' zei Elwyn schor, die rood was aangelopen en nog roder werd van alle blikken. Hij schraapte zijn keel en zocht met alle macht naar iets om te zeggen, maar vond niets, waardoor de ongemakkelijke stilte aanhield.

Navarre grijnsde om de paniek in zijn ogen. Eerder deze nacht had Elwyn geen enkele moeite gehad met het uitkiezen van zijn woorden. Hij besloot desondanks Elwyn te helpen en zei: 'We kunnen ze makkelijk verslaan als we het gevecht op onze voorwaarden houden. We zullen ze laten zien dat we niet te stoppen zijn.'

Zijn moeder gaf hem weer een waarschuwende blik om stil te zijn, maar bleek zich te bedenken en zei: 'Navarre, je komt te laat voor je les.'

Navarre had zijn lessen maanden geleden al afgerond. Even had Navarre de neiging precies dat te zeggen om zijn moeder dwars te zitten, maar hij vertrouwde erop dat Cayden de juiste vragen bleef stellen. Dus besloot hij de ruimte te verlaten.

Zijn moeder pakte hem bij de arm beet toen hij langs haar liep en zei zachtjes, maar streng: 'Houd je op de achtergrond.'

***

'Het is Elwyn. Mag ik binnenkomen?' hoorde Navarre, uren nadat hij weg was gestuurd van de vergadering. Het was al zo laat dat de meesten aan het slapen waren.

Navarre schoof de stoel waar hij in zat naar achteren en opende de deur om zijn broer te zien staan. Zijn zwarte haren stonden alle kanten op, alsof hij net uit bed was gerold. 'Heb ik nog iets gemist van de vergadering?' vroeg Navarre.

'Niet veel. Ik wilde dat ik werd weggestuurd. Die vergadering ging nog een uur of twee door,' zuchtte Elwyn. Hij haalde een hand door zijn haren, maar dat maakte het er niet veel beter op. 'Hoe was je les?' Hij had geweten dat hun moeder dat had verzonnen om Navarre weg te krijgen.

'Ik was liever bij de vergadering.'

'Soms - of nee, vaak - vraag ik me af hoe jij mijn tweelingbroer kan zijn,' zei Elwyn, waarop Navarre hem binnenliet.

'Als je vaker vergaderingen bijwoont, wordt het steeds minder erg. Ik keek er eerst ook altijd tegenop,' bekende Navarre. Hij ging weer achter zijn bureau zitten waar twee rollen perkament op lagen.

Er viel een korte stilte, waarin Elwyn een blik wierp op de rollen, waarvan de hoeken verzwaard werden met stenen. Hij keek er niet echt naar, was eerder in gedachten verzonken. Vervolgens zocht zijn blik die van Navarre. 'Het spijt me. Ik had je niet moeten dwingen.'

Navarre vroeg zich af of dit de reden was waarom Elwyn vannacht niet had kunnen slapen en naar hem toe was gekomen.

'Dat had je inderdaad niet moeten doen.'

'Ik wilde je helpen. Je moet het vuur gebruiken, niet wegstoppen. Je zag hoe ongecontroleerd het was.'

Navarre vermeed Elwyns blik. 'Ik weet het. Ik weet wat de gevaren zijn als ik er niet mee oefen.' Hij wilde het daarbij laten, maar misschien moest Elwyn de waarheid weten om alles beter te begrijpen. Dus zei hij: 'Ik heb haar vermoord, Elwyn.' Het voelde vreemd aan om deze woorden voor de eerste keer tegen hem uit te spreken.

'Wie?'

'Valerie.'

'Valerie, onze nicht? Ik had alleen te horen gekregen dat ze was omgekomen door een noodlottig ongeval.' Zij was de dochter van de broer van hun Aodhaanse vader. Navarre had haar in het verleden vaak gezien wanneer hij met zijn moeder naar het zonnerijk ging voor vergaderingen of om simpelweg een bezoekje te brengen. Dat was een heel ander leven.

Navarre knikte. 'We waren familie van elkaar, maar ook vrienden. Op een gegeven moment vertrouwde ze mij genoeg om te vertellen dat ze de uitverkorene van de Zon was, dat ze het vuur had. Hoe moest ik daarop reageren? Ik was kroonprins van het maanrijk. Vuur was iets wat niet in mijn leven hoorde te zijn. Waar wij vandaan komen, wordt het niet geaccepteerd, en ik wilde een goede kroonprins zijn voor ons volk, dus mijn reactie was niet waar Valerie op hoopte.' Navarre had naar zichzelf moeten luisteren in plaats van te doen wat van hem als kroonprins van het maanrijk werd verwacht. Maar op dat moment was hij nog maar veertien jaar geweest. Navarre beet op zijn lip. 'Ze werd kwaad, want mijn reactie had haar teleurgesteld, en ze liet het vuur zien, stapte op me af. We kregen een woordenwisseling en ik duwde haar uit paniek. Ik had niet door dat ik zo hard duwde dat ze haar evenwicht verloor. Ze viel en...' Nu legde Navarre zijn handen op zijn gezicht. Het deed hem pijn om dit te vertellen. 'Ik kon haar niet redden. Ze kwam niet bij in die dagen dat ik bij haar bleef. En wij moesten weer met Moeder terug naar huis, Elwyn. Ik had nog hoop dat ze op een dag bij zou komen, maar die hoop verloor ik toen ik haar vuur in mijn lichaam voelde toen we onderweg naar huis waren. Dat was de bevestiging dat Valerie het niet had overleefd. Telkens als ik het vuur gebruik, moet ik denken aan wat ik gedaan heb.'

'En je hand? Verbrandde je die toen je haar duwde?'

Navarres kaak verstrakte. 'Ik heb haar geprobeerd te redden door haar vast te pakken, maar ik ging mee in de val. Ze verzwakte de klap met het vuur. Het heeft alleen mijn hand verbrand toen we de grond raakten, maar het vuur was niet genoeg geweest om haar in leven te houden. Zij had de grootste klap opgevangen.' Ze had hem, ondanks alles wat hij had gezegd en gedaan, gered. En wat kreeg ze ervoor terug? De dood.

Elwyn zuchtte. Hij liep op Navarre af en omhelsde hem. Navarre was er zo door verrast dat hij een beetje als verstijfd zat. 'Ik zag hoe erg je het daarmee had. Ik dacht dat je huilde omdat je het vuur had gekregen, dat het pijn deed of iets, maar je huilde omdat je wist dat Valerie...' Zijn stem maakte de zin niet af. 'Ik kan je niets zeggen dat je beter daarover laat voelen, want het is een verschrikkelijke gebeurtenis, maar ik ben er voor je, ook al heb ik vannacht nog een speer naar je gegooid.' Elwyn eindigde zijn zin met een klein lachje.

'Dat vergeef ik je,' zei Navarre. Hij kon nooit lang boos zijn op Elwyn.

'Gebruik dat vuur, Navarre. Dat vuur heeft jou gekozen. Het is ervoor bedoeld om het te gebruiken, dus gebruik het. Je kunt dit. Ik snap dat je niet wilt denken aan wat er in het verleden is gebeurd, dat je je kracht eng vindt, maar je moet je eroverheen zetten. Ik zal je helpen met het ijs.'

'En wat als het fout gaat?' vroeg Navarre.

Elwyn liet hem los. 'Alles is beter dan het te negeren. We gaan morgen aan de slag.'

'Kon je niet zo zijn tijdens de vergadering?'

'Ik kan er niets aan doen dat ik steeds dichtklap, maar het was goed om te zien dat ik jou heb laten lachen,' zei Elwyn sarcastisch.

Navarre voelde zijn mondhoek omhoog trekken. 'Oefening baart kunst. En over oefenen gesproken, ik ga morgen eerst met Eragen eropuit. Daarna heb ik tijd. We doen het in kleine stapjes.'

'Ja, dat wilde ik ook gaan suggereren.' Elwyn knikte naar het perkament met namen dat voor Navarre lag. 'Je bent een kopie aan het maken.'

Navarre had na de vergadering de sleutels van de kamers gevraagd om de rol uit de kamer van de legeraanvoerder te pakken. Navarre moest die ook weer op tijd terugleggen, nog voordat ze wakker werd en merkte dat de lijst gepikt was.

'Het is een hoop werk. Het gaat me meerdere nachten kosten.'

'Ik vind het niet erg om het over te nemen,' zei Elwyn.

Navarre trok een wenkbrauw op. 'Jij bent degene met wallen. Ik denk dat jij moet gaan slapen.'

'Dat lukt me niet,' bekende Elwyn. 'Ik moet denken aan de oorlog, de zuivering... Het haalt me uit mijn slaap.'

'Jij hoeft niet te denken aan een oorlog. Ik zei al eerder dat je dat aan mij moest overlaten.'

'Wat ga jij ertegen doen om die te stoppen?'

Navarre haalde zijn schouders op. 'Dat zie ik vanzelf wel weer. We doen het stap voor stap. Als eerst is het belangrijk dat ik deze lijst volledig overgeschreven heb. Je krijgt de kopie als ik klaar ben.'

'Tot morgen dan,' zei Elwyn. Hij deed net alsof hij wilde weglopen, maar stak toen zijn hand uit naar de lijsten. Navarre schoof de lijsten op tijd weg.

'Jij gaat slapen. Er is mij zelfs al een keer gevraagd waarom jij er zo ziek uitziet.'

'Het schrikt mensen af. Dat is toch perfect?'

Navarre grijnsde. 'Ik weet dat je dat niet erg vindt.'

'Maak het niet te laat.' Daarna verliet Elwyn de kamer.

Er daalde een stilte in de kamer neer toen de deur in het slot was gevallen. Navarre keek naar de rol met de namen van de ongelukkigen. Op het moment dat hij de rol in handen had gekregen, had hij meteen naar de namen gezocht die Cayden hem had gegeven. Zoals verwacht stonden ze er allebei op. Zijn blik viel ook nu weer op de namen Dorian en Owen Serpinae. Morgen zou Navarre Cayden de bevestiging geven.