'Zit even stil Caro.' Zegt Pip streng. Ze doordrenkt het doekje met ontsmettingsmiddel, pakt mijn gezicht vast en smeert het er zachtjes overheen. Ik trek een pijnlijk gezicht.

Het is moeilijk geweest om mijn moeder uit mijn kamer te houden. Ze heeft er geen weet van dat Pip en ik vannacht thuis zijn gekomen en een matras mijn kamer in gesleept hebben voor Pip om op te liggen. Pip is daarna naar de kelder toe gesneaked om onze EHBO kist te halen. Ik kan nog steeds niet goed op mijn benen staan.

'Bedankt Pimpelmees.' Kreun ik gepijningd als ze eindelijk klaar is met ontsmetten.

'Jij bedankt voor het redden van mij.' Zegt ze oprecht. Arme Pip, ik kan haar niks zeggen. Ik kan haar niet uitleggen dat ik geen keuze had. Ik voel me daar oprecht schuldig over.

Maar misschien heeft onze mysterieuze dader gelijk en versterkt dit inderdaad onze band. Ergens kan ik hem of haar dus bedanken. Nog sterker kan ik hem of haar haten voor wat ons is aangedaan.

'Caro, lieverd.' Mijn moeder klopt op de deur. Ik schrik op en gebaar Pip vlug dat ze onder bed moet gaan liggen. 'Er is bezoek voor je.'

Ik knijp mijn ogen dicht en haal even diep adem. Bezoek is wel het laatste waar ik vandaag zin in heb. Het allerlaatste. Ik heb alleen weinig keus als ik me niet al te opvallend wil gedragen.

'Oké mam.' Breng ik er moeizaam uit. Ik ga met mijn rug naar de deur toe zitten en doe alsof ik druk bezig ben met schrijven. 'Laat ze maar binnen.'

De deur wordt langzaam open gedaan en zo te horen komen er twee mensen naar binnen. Ik zucht onhoorbaar. Ik heb dus twee problemen in plaats van een. De deur wordt weer dicht gedaan.

'Caro?' Vraagt Heidi voorzichtig. 'Is er iets?'

'Je neemt al een dag je telefoon niet op en leest je berichtjes niet.' Vult Jaimy haar aan. 'Meestal ben jij de eerste die reageert en nu verdwijn je opeens.'

'O en je hebt me niet meer terug gebeld. Je komt altijd afspraken na.' Vult Heidi Jaimy weer aan.

'Mijn mobiel ben ik kwijt.' Mompel ik, zogenaamd ongestoord. Ik hoor Heidi een afkeurend geluidje maken.

'Caro, kijk me eens aan.' Zegt ze streng. Ik draai mijn hoofd alleen nog maar verder weg en reageer niet. 'Kijk me aan.' Ik weiger.

'Dit is niks voor haar.' Mompelt Jaimy tegen Heidi, die een klein spottend geluidje maakt en haar voeten verschuift.

'Nee, zeker niet.' Zegt ze terug.

Haar voetstappen naderen de bedrand. Ik wil mijn hoofd in paniek nog verder van haar wegdraaien, maar ze pakt mijn kin vast en draait mijn gezicht naar zich toe. Ze hapt verschrikt naar adem en laat mijn gezicht los.

'C-Caro?' Stottert ze geschrokken.

Ik bijt stevig op mijn lip en draai me dan ook langzaam om naar Jaimy, die bijna net zo'n erge stuiptrekking aanval krijgt als Heidi.

'M-maar hoe,' begint Heidi stotterend. Ze pakt mijn gezicht nogmaals vast en wrijft met haar vinger over één van de sneeën.

Ik zucht en klop op de bedrand. Langzaam maar zeker komt Pip onder mijn bed vandaan. Ze kijkt met haar rode ogen en donkere wallen op naar Heidi, die alweer een geschrokken kreetje slaat. Ze klimt omhoog en komt naast mij op het bed zitten.

'P-Pip, maar,' stottert ze, bijna paniekerig. 'O Caro leg me alsjeblieft uit wat hier is gebeurd. Je moeder zei nog wel dat Pip ergens te logeren was!'

'Ze heeft me gered van een ontvoerder.' Zegt Pip trots.

Ik bijt op mijn lip en draai mijn hoofd de andere kant op. Ik ontvang twee beseffende blikken van Jaimy en Heidi. Zij hebben echt wel door wat hier verder gaande is. Heidi hurkt bij Pip neer.

'Ga anders maar even naar je kamer Pip. Dan kan je even wat slapen en rusten.' Stelt Heidi voor. Ze richt haar blik op mij. 'Dan gaan wij wel even met Caro praten.'

'Is goed!' Ze staat op en trippelt al naar de deur.

'Maar geen muziek begrepen?' Zeg ik streng tegen haar. Ze rolt met haar ogen.

'Zo dom ben ik nou ook weer niet Caro.' Zegt ze en ze klapt de deur achter zich dicht.

'Volgens mij hebben wij en jij het één en ander te bespreken.' Zegt Heidi zakelijk. Ze komt naast mij op bed zitten en wijst naar de bureaustoel. 'Ga maar op haar bureaustoel zitten.'

Heidi slaat stevig een arm om mij heen. Ik laat mijn hoofd gewoon op haar schouder vallen uit uitputting. Net zoals Pip heb ik misschien net een uurtje slaap gepakt vannacht en ik ben gesloopt.

'Oké. Ik denk dat Jaimy, jij en ik allemaal wel weten wat er echt is gebeurd en ik begin me nu echt flink zorgen om je te maken.' Zegt ze geruststellend. Ik doe mijn ogen dicht en knik zachtjes.

'Ze is niet per ongeluk gepakt.' Ik slik een brok in mijn keel weg. 'Ik heb jullie nooit de bedreigingen laten zien die ik heb gekregen.'

'Wat?!' Heidi kijkt naar me opzij en schud me door elkaar. 'Bedreigingen? Nog meer dan die pop? O meid! Dat meen je niet!'

'Dat had je moeten zeggen!' Zegt Jaimy geschrokken. 'Waar zijn ze dan? Dan wil ik ze nu wel graag zien.'

'Dat zal geloof ik niet gaan.' Ik haal mijn hoofd van Heidi's schouder en leg hem in mijn handen.

'En waarom niet?' Vraagt Heidi verontwaardigd. 'We willen je helpen Caro! Dat gaat niet als je zo koppig gaat doen.'

'Ze zijn verbrand.'

Jaimy kijkt me met een rare blik aan. Hij wisselt ook een blik met Heidi, die er net zo bij zit als hij.

'Hoe bedoel je "verbrand"?' Vraagt Jaimy.

'Alles. Alles is verbrand.' Ik haal een keer diep adem. 'Ik moest met al mijn bewijsmateriaal naar de loods op Bloemenplein 2 komen om Pip terug te krijgen. Daar moest ik al mijn spullen, inclusief mijn mobiel en laptop, kapot maken en later heeft hij ze verbrand. Samen met al het andere. Toen moest ik op een stoel gaan zitten, werd Pip erbij gehaald en heeft hij mijn gezicht aan gort gesneden.'

'O Caro.' Piept Heidi. 'Dat is te ziek vor woorden!'

'Toen mochten Pip en ik gelukkig gaan. Ik heb mijn lege tas mee terug genomen.' Zucht ik, mijn tranen binnen houdend. Mijn stem slaat over. 'Die plas bloed onder mijn stoel was gewoonweg walgelijk! Die rode spetters vermengt met tranen van schuld en verraad. Allemaal vanwege mij. Pips kwelling, vanwege mij.'

Heidi trekt mij steviger tegen zich aan en werpt Jaimy een gesmoorde blik toe. Hij weet zelf ook niet hoe hij moet reageren. De schok dringt niet erg snel binnen.

'Oké Caro. Je moet even een paar dagen rust nemen en stoppen met dit project. Het is te gevaarlijk.' Zegt Heidi uiteindelijk.

'Nee, ik moet erachter komen wat er is gebeurd.' Zeg ik koppig. 'Het is voor het belang van het dorp. Als dit is wat ik ervoor moet opofferen, dan doe ik dat.'

'Jij hebt teveel detectiveseries gekeken.' Zucht Heidi. 'Niet alles loopt goed af zoals in die films, dat weet je toch?'

'Ja natuurlijk weet ik dat.' Zeg ik verontwaardigd. 'Zie je me soms aan voor een holbewoner?'

'Nee Caro. Wat ze wil zeggen is dat je goed moet nadenken.' Zegt Jaimy.

'Ik denk goed na en ik wil mijn onderzoek voort zetten.' Zeg ik koppig.

Jaimy en Heidi wisselen weer een blik. Ze hebben echt een soort onzichtbare connectie met elkaar. Het lijkt wel alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen en overnemen.

'Oké, maar wij zullen je helpen. Maar als je nog eens bedreigd wordt, dan moet je ons dat direct melden.' Zegt Heidi streng. 'Ik heb er geen zin in dat het uitvaartscentrum ineens jouw lijk op mijn deurmat gaan droppen. Dan zal ik voor de rest van mijn leven getraumatiseerd zijn!'

'Beloof je het?' Onderbreekt Jaimy haar. Ik knik langzaam. 'Even een verbale reactie graag.'

'Ik beloof het.' Zucht ik.

Heidi gaat staan en maakt een gebaar dat Jaimy ook moet gaan staan. Ze opent haar armen wijd naar me.

'Ik wil even een knuffel.' Zegt ze, misschien wel triest.

Jaimy legt als eerst zijn arm over Heidi's schouder en opent de zijne ook zodat ik ook mee kan doen. Ze halen me beiden omhoog en voor ik het weet zit ik verstrikt in de grootste knuffel die ik ook heb gekregen.

Sorry voor dit übersaaie hoofdstuk vandaag, maar de volgende wordt leuker! Dat beloof ik!

Liefs,

Pageotte