Grote klodders aan wit gezichtsmasker druipen van mijn kin af. Het was eigenlijk de bedoeling geweest om gewoon te ontspannen bij Heidi thuis, waarbij ik me koekjes en een heerlijk thriller voorstel. Dit keer vat Heidi ontspanning wel iets te letterlijk op. Ze heeft haar kamer verbouwd in een heuse spa salon.

'Heid, het is volgens mij de bedoeling dat dit witte spul op mijn gezicht moet, niet op jouw vloerkleed.' Zucht ik bij het zien van de klodders witte drap die op haar felblauwe tapijt zijn beland.

'Nou en, dat kan je schoonmaken. Daarnaast heb je nu een excuus om stil te blijven zitten en te relaxen.' Grijnst ze.

'Als je toch je tapijt kunt schoonmaken heeft je laatste zin geen toevoegende waarde.' Wijs ik haar er even op. Ze rolt met haar ogen en drukt een komkommer in mijn mond.

'En nu even je mond houden en genieten van de stilte.' Grijnst ze. 'Ik zal even wat meditatiemuziek opzetten.'

'Heid, alsjeblieft. Ik kan geen boxen meer zien voorlopig en daarnaast val ik in slaap door meditatiemuziek.' Zucht ik. 'Waarom moet het meteen allemaal zo saai?'

'Jìj vroeg mìj om een ontspannend dagje mevrouw.' Zegt ze streng. Ze beweegt gevaarlijk met haar haarborstel heen en weer. 'Mijn huis, mijn regels, mijn ouwelullen muziek.'

'Best, jij wint.' Zucht ik. Ik verlies wel veel meningsverschillen de laatste tijd. Heidi lijkt dat ook op te merken. Ze trekt fronsend een wenkbrouw op.

'Wow, wie ben jij en wat heb jij met Caro gedaan?' Vraagt ze. 'Jij geeft nooit zomaar op bij een kleine discussie. Je wordt echt een softie.'

'Nu raak je de verkeerde snaar.' Wijs ik haar er even op. 'Ik word echt geen softie, maar iedereen verandert als ze ouder worden.'

'Zulke verschillen zijn meestal niet te merken in nauwelijks 4 dagen.' Zegt ze.

Opeens lijkt ze zich iets te bedenken. Ik draai mijn hoofd lichtjes naar haar om en zie diezelfde grijns weer als toen we naar Evania gingen op school. Ik rol met mijn ogen.

'Heid, alsjeblieft. Bespaar me al je liefdesdrama en wees even stil voor een paar minuten.' Zeg ik.

'Aha, nu wil ze dus ineens wel stilte?' Grijnst ze. 'Ik weet wel waar dit mee te maken heeft.'

'Dat weet je niet. Je denkt het te weten.'

'O ik weet het echt wel.'

'Echt niet.'

'Echt wel.' Grijnst ze. 'Het is vanwege Jaimy, die leuke gast van de bibliotheek.'

'Als je nu niet heel snel je mond snoert ga ik iets naars doen en zorg ik ervoor dat je over een maand nog huilt.' Waarschuw ik haar. Nu houdt ze wel haar mond.

De laatste keer dat ik haar hiermee had bedreigd ben ik misschien iets te ver gegaan, maar het hielp wel. Ik heb haar toen opgesloten in haar kamer en heb hun kleine jack russel pijn gedaan. Ik ging steeds lichtjes op zijn poten staan zodat het begon te piepen. Heidi schrok hier zo erg van dat ze echt begon te janken. Ik moet er wel bij zeggen dat ze echt haar mond had moeten houden over mijn gezin. Dit was nogal een flinke ruzie tussen ons.

Fun fact: hun hond was twee weken daarna overleden.

'Oké oké, ik houd mijn mond wel.' Zegt ze. Ze gooit haar armen in de lucht als teken van overgave. 'Mag ik wel in normale termen over hem praten?'

'Ga je gang, maar ik wil geen 'Caro Jaimy' gerelateerde dingen horen.' Waarschuw ik haar. Ze knikt hefig.

'Nou, Louise kwam hier dus gisteren na haar werk en zei dat ze jullie twee had gezien in de bakkerij.' Ze begint te grijnzen, maar stopt bij het zien van mijn dodelijke blik. 'Oké oké, ik zal niet verder op jullie in gaan. Ze zei alleen dat ze Jaimy echt cute vond enzo.'

'Is hij ook, maar voor mij meer op een vriendschappelijke manier. Hij is echt hartstikke vriendelijk en helpend.' Zeg ik eerlijk. 'Zei ze nog wat?'

'Alleen iets over het koffiezetapparaat incidentje en over de vragen die je haar hebt gesteld. Dat was het.' Zegt ze simpel. 'Is er iets gebeurd dan?'

'Niet echt specefiek daar.' Zeg ik vaag. 'Ik voel me gewoon erg opgejaagd sinds gisteren. Ik zie telkens dingen waarvan ik niet weet of ze nu echt zijn of niet.'

'Ben je niet gewoon overwerkt?' Vraagt Heidi bezorgd. 'Als dat het geval is zorg ik dat je hier nooit meer weg komt voordat je 20 gezichtsmaskers op hebt gedaan.'

'Nee, dat is het niet.' Zucht ik. 'Je begint echt als een therapist te klinken.'

'Jij klept tegen mij alsof je dringend een therapist nodig hebt.' Bijt ze terug. Ze smeert nog een laag wit spul op mijn gezicht.

'Ik heb niet veel verstand van gezichtsmaskers, maar ik weet wel dat er echt niet zoveel op mijn gezicht hoeft hoor.' Zeg ik stijfjes. Ze drukt het spul bijna in mijn mond. 'Wil je me laten stikken ofzo?'

'Nee, ik wil gewoon geen gezeur meer horen.' Grijnst ze. Ik rol met mijn ogen en knipper een paar keer om een drup witte drap in mijn oog te voorkomen.

'O jee, is het weer zover?'

Evania komt zuchtend Heidi's kamer binnen en leunt met haar armen over elkaar tegen de deurpost. Heidi grijnst schaapachtig naar haar, terwijl ik haar een blik vol wanhoop en ellende schenk.

'Het is geen winter buiten hè? Een sneeuwpop maken is niet de bedoeling.' Zucht ze, doelend op mij. 'Bevrijd haar alsjeblieft uit die gezichtsmasker gevangenis van je.'

'Als je het mij vraagt smelt ze wel voor de charmes van Jaimy hoor.' Grijnst ze.

Ik zucht met een kreun ertussendoor en zak onderuit in de stoel. Waarom weet Heidi altijd alles voor me te verpesten en zo goed te maken op hetzelfde moment? Misschien moet ze Marvel maar gaan bellen met deze unieke superkracht van haar.

'Wie is Jaimy?' Vraagt Evania fronsend. Ze kijkt me doordringend aan. Na een tijdje grijnst ze. 'Heb jij een vriendje?'

'Verwacht jij van mij dat ik zo dom ben om überhaupt te vallen voor idiote versiertrucjes?' Vraag ik sarcastisch. 'Jaimy is mijn letterlijke Parter in Crime en helpt mij met de Annabelle zaak.'

'Ja dag.' Grijnst Heidi. 'Ik ben ondertussen ook aan een zaak begonnen: het zoeken van zowat alle gevoelens van Caro Andersson-Smith. Even serieus, wanneer is de laatste keer dat jij hebt gehuild?'

'Groep 3.' Mopper ik als antwoord. 'En wat jouw zaak betreft: zaak gesloten. Je gaat ze niet vinden, omdat je mij niet open kunt snijden om ze te zien en ik ze je al helemaal niet cadeau ga geven.'

'Moet ze je er dan voor gaan schoppen ofzo?' Vraagt Evania sarcastisch. Ik werp haar een dodelijke blik toe.

'Breng haar niet op ideeën.' Waarschuw ik haar. De beiden zussen grijnzen onschuldig, wat mij een beetje doet denken aan Pip's wraakactie gezicht.

'Doe ik niet.' Zegt ze. Ik trek een wenkbrouw op.

'Wat jij zegt.'

'Goed, mam vraagt of jullie beneden willen komen voor een spelletje of zoiets.' Zegt Evania.

'En dat zeg je nu pas?' Vraag ik sarcastisch. Het is een retorische vraag waar ik geen antwoord op hoef. 'Heidi, haal dit spul van mijn gezicht af zodat we naar beneden kunnen.'

'Sinds wanneer houd jij zo van spelletjes?' Vraagt ze grijnzend met een opgetrokken wenkbrouw.

'Sinds jij deze drap op mijn gezicht smeerde. Hup hup, we hebben wat leuks te doen.'

Sorry voor het saaie hoofdstuk! Zijn jullie team Heidi of team Caro wat betreft Jaimy? ;)

Liefs,

Pageotte