De volgende dagen vlogen voorbij zonder ook maar een appje te krijgen van Juan. Nog steeds kon ik mezelf er af en toe niet van weerhouden om het gesprek te checken en te kijken wanneer hij voor het laatst online was. Maar dat stond nog steeds op twee weken geleden. Juan was gewoon van de wereld verdwenen. Silvestre had goed zijn best gedaan om me de rust te geven die ik nodig had. Dat weerhield hem er echter niet van om mij uitgebreid te bestuderen tijdens de les en mij heel veel knipogen te geven. Ik had nog niet tegen hem gezegd dat ik er klaar voor was, ik durfde het nog niet. Mijn hart was nog niet helemaal geheeld van wat Juan had gedaan. Het was op de een of andere manier gewoon een ongelooflijk verhaal, hoe kon hij in een keer vertrokken zijn?

Ik was weer diep verzonken in mijn gedachte totdat een elleboogje van Eve me weer terug naar de wereld haalde.

"Kijk!" zei ze en wenkte naar de tafel waar Silvestre zat. En daar gebeurde iets wat me ook maar niets beviel. Op Silvestre zijn schoot zat Lydia en de twee zaten uitgebreid met elkaar te praten. Heel intiem vooral ook. Mijn mond viel er spontaan van open. Zette hij me gewoon zo snel alweer aan de kant?

"Ik dacht dat hij toch zei dat hij wat met jou wilde? Wat heeft dit dan te betekenen?" zei Eve verontwaardigd. Ik wist gewoon niet wat ik moest antwoorden en ik staarde naar het kleffe vertoon van de twee. Toen ving ik Silvestre zijn blik en die schrok van mij. En toen viel mij iets op wat me nog niet eerder was opgevallen. Het was Lydia die haar best deed, die hem naar zich toe trok en Silvestre die ging er niet op in. Ik keek wat onwennig weg. Dit was zo gênant. Ik zag Silvestre iets in Lydia haar oor fluisteren waar ze duidelijk van schrok en ze begon verontwaardigd te praten. Hij leek ook duidelijk geïrriteerd en duwde haar van zijn schoot. Hij stond op en wierp nog een laatste blik op mij en liep weg. Tot mijn grote verbazing zag ik Lydia naar mij kijken en met haar ogen rollen. Ze stond op en liep met haar lange en elegante benen op mij af.

"Shit man, komt ze nou hierheen," vroeg Eve. Ik reageerde niet en probeerde om me heen te kijken of iemand me nog kon redden maar het was al te laat want Lydia stond nu aan ons tafeltje en trok een stoel erbij en kwam naast Eve zitten.

"Hey Mia. Eve," zei ze met een mierzoete stem. Het leek zo ontiegelijk nep en ik wist niet wat er nu ging komen. Wat had Silvestre tegen haar gezegd?

"Mia, is het mogelijk om jou straks in het tussenuur even te bespreken? Onder vier ogen?"

Ik kon alleen maar knikken. Wat wilde ze van me? En was dit wel zo'n slim idee? Ik keek Eve aan en die haalde haar schouders op.

"Fijn, dan zie ik je straks bij de bagels & beans," ze lachte lief naar ons maar ik wist niet precies of het gemeend was of enorm nep. Dus ik knikte maar. Lydia stond gelijk weer op en liep terug naar het tafeltje waar ze vandaan kwam en waar Britt nog zat. Gelijk begonnen de twee aan een verhit gesprek.

"Nou Mia," zei Eve. "Ik denk dat je een date hebt met Lydia."

Ik wilde er niet eens meer aan denken...

En zo stond ik voor de bagels & beans te wachten op Lydia. Het deed me denken aan het moment dat ik hier te wachten stond op Juan. Ik schudde de gedachte van Juan van me af. Het was klaar en voorbij. Het werd steeds makkelijker om niet meer aan hem te denken. Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik het geklik van hakken hoorde. Lydia was al vrij lang maar met haar hakken was ze heel veel groter dan ik. Ik leek wel een dwerg naast haar lange slanke benen.

"Hey! Sorry dat ik iets te laat ben," zei ze. Haar stem klonk een keer niet mierzoet en normaal. De lach rond haar lippen leek tot mijn grote verbazing ook echt.

"Maakt niet uit," zei ik zachtjes.

"Kom laten we naar binnen gaan," zei Lydia en ze pakte me bij mijn arm en haakt de hare erdoorheen. Ze pakte me vast alsof we al jaren vriendinnen waren. Ik wist niet wat ik er van moest vinden en merkte dat ik te verbaasd was om ook maar iets te zeggen of te doen. Dus zo liet ik me maar meesleuren naar binnen en namen we plaats met zijn tweeën aan een tafeltje ergens achter in.

"Zo, hier hebben we ten minste wat privacy," zei Lydia en ik merkte dat ze wat zenuwachtig klonk. Wat was er aan de hand? In een keer leek Lydia heel kwetsbaar. Ze zat aan haar nagels te peuteren en keek zenuwachtig om haar heen. Ik wilde net mijn mond openen om te vragen of alles wel oké was toen we werden onderbroken door de serveerster.

"Heb ben jullie al een keuze kunnen maken?"

"Voor mij een cappuccino, alsjeblieft," zei ik.

"Een verse munt thee," zei Lydia die nu weer haar masker van sereniteit en vrolijkheid had opgezet.

"Komt eraan!"

Zodra de serveerster weer uitzicht was verdween het masker van de vrolijkheid. Lydia zuchtte hard en keek me toen aan. Het leek alsof ze haar moed aan het verzamelen was.

"Silvestre vond het belangrijk dat wij even met elkaar moesten praten. Dat laat wel zien dat hij jou echt leuk vindt."

Lydia haar blik was veel zachter maar ik merkte dat haar handen zachtjes aan het trillen waren.

"Ik wil dat je weet dat er niks speelt tussen mij en Silvestre op het gebied van liefde. Wat je in de aula vandaag zag en al die andere keren, dat was nep. Omdat," ze liep even vast. Ze haalde diep adem en zei: "Omdat ik lesbisch ben."

Mijn mond viel zachtjes open. Alles wat er tussen haar SIlvestre was gebeurd was schijn. "Waarom zou je dat doen? Waarom zou je jezelf verbergen? Daar is toch niks ergs aan," zei ik liefjes.

"Alleen Silvestre weet het en Britt natuurlijk. Britt en ik zijn eigenlijk samen zelfs maar we durven het nog niet te uiten. Ik heb Silvestre gevraagd om mij te helpen, de schijn op te houden. Hij wilde dat voor mij doen en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik ben er gewoon nog niet klaar voor..."

"Ik snap het," zei ik en legde mijn hand op die van haar. "Je geheim is veilig bij mij. Het is aan jou om het te vertellen. Maar ik vind dat je de schijn moet laten varen. Een leven leiden dat een leugen is, dat is toch zonde?"

"Je hebt gelijk. Binnenkort wil ik het vertellen, Britt wil het ook niet meer verzwijgen."

Lydia zat verslagen in haar stoel en ik merkte dat ze het er heel moeilijk mee had. Maar toch bewonderde ik het dat ze het mij had verteld.

"Kom, ik geef je even een knuffel," zei ik en stond op. Gelukkig ging ze hierop in en we gaven elkaar een stevige knuffel.

"Dit is wel heel raar, je bent echt een mini mensje!"

"Zeg jij, bonenstaak!" zei ik en we begonnen beide te lachen.

"Silvestre had gelijk, je bent echt een schatje. Hij heeft een goede keuze gemaakt met jou en ik snap dat hij wilde dat ik het je vertelde. De schijn zal weg zijn tussen mij en Silvestre. Ik wens jullie alle geluk, lieve Mia."

Mijn hart was gevuld met liefde en ik merkte dat ik nu maar op een plek wilde zijn. De plek waar Silvestre was.

Lieve lezers,

Dat was alweer een tijdje geleden! Sorry voor het zo inactief zijn, ik ben namelijk weer begonnen met school dus daar lag mijn aandacht. Maar ik ben weer terug en ga weer flink doorwerken met het verhaal want we gaan alweer richting het einde... Maar ik heb een leuke mededeling, mijn tweede boek zal gaan over een van de personages van dit verhaal! Over wie denken jullie dat het zal gaan?

Als je het weer een leuk hoofdstuk vond, vergeet dan niet te stemmen!

X

E