"Mia, kunnen we even praten. Alsjeblieft."

Hij stond smekend onder mijn raam. Ik wist niet wat ik wilde doen. Nou ja, ik wilde eigenlijk dat hij mij in zijn armen nam en zei dat het allemaal een grote grap was. Dat dit alles maar gewoon een nachtmerrie was. Maar het was de realiteit. Anders had Silvestre nu niet zo wanhopig onder mijn raam gestaan midden in de nacht. Dus knikte ik en deed mijn raam dicht. Ik kleedde me warm aan en deed dikke sokken aan. Ik opende de slaapkamer deur zachtjes zodat mijn ouders het niet hoorde en sloop de trap af. Hij stond al voor de voordeur en toen ik de deur opende zag ik zijn verdrietige blik. Zachtjes sloot ik de deur achter me. Ik sloeg mijn armen over mij heen, bewust van zijn blik op mij.

"Mag ik je alsjeblieft even een knuffel geven," zei Silvestre smekend en hij opende zijn armen. Ik schudde mijn hoofd. Zodra hij mij zou aanraken was ik gelijk om, dan zou ik niet voet bij stuk kunnen houden. Dan was ik gelijk om.

"Liever niet," zei ik en zag hoe hij zijn armen langzaam liet zakken. "Waarom heb je dit gedaan, Silvestre? Waarom ben je zo'n uitdaging aangegaan?"

Hij haalde zijn schouders op.

"We deden wel vaker zulke spelletjes. Zo was ik nou eenmaal, ik was nog nooit verliefd geweest. Het was gewoon voor de lol. Het was niet de bedoeling dat ik verliefd op jou zou worden."

"Waarom heb je het me niet vertelt toen je besefte dat je verliefd op me was?"

"Omdat ik het niet durfde. Ik dacht dat je gelijk bij mij weg zou gaan. Ik was een egoïst, ik wilde jou en heb niet gedacht aan hoe jij je erover zou voelen wanneer dit allemaal uit kwam. Het spijt me echt. Ik ben zo gek op jou en ik wil je echt niet kwijt raken."

Hij zag er heel verloren uit en ik was verbaasd over hoe hij zichzelf zo kwetsbaar opstelde. Door de kwetsbaarheid leek hij ook een stuk jonger.

"Heb je Juan echt in de val gelokt met weg gaan? Deed je dat allemaal voor de weddenschap? Ben je er zo ver in gegaan?"

Dat was iets wat ik gewoon niet kon geloven. Dat hij zo ver was gegaan dat hij zijn vriend liet geloven dat er wat ergs was. Dat hij hem zo had weggejaagd om mij van Juan af te kunnen pakken. Dat iemand zo ver kon gaan was gewoon ongelooflijk. Ik merkte dat elk fragment van het bedrog steeds meer binnen kwam en de meer ik realiseerde wat er was gebeurd de meer afschuw ik van Silvestre kreeg.

"Ik voelde al een klik met jou vanaf het eerste moment dat we praatten. Er was een spanning tussen ons die ik niet kon plaatsen. Je fascineerde me en ik wilde meer van je. Het is niet oké wat ik heb gedaan met Juan maar dat deed ik voor ons."

"Je deed het niet voor ons maar voor jezelf. Zodat je mij kon hebben."

Hij reageerde niet op het verwijt, waarschijnlijk wetende dat wat ik zei het juiste was. Hij was zo'n ongelooflijke egoïst.

"Het was geen schijn, Mia. Alles wat er tussen ons was, het was echt. Ik hou van jou, echt heel veel. Zullen we dit achter ons laten en gewoon doorgaan? Alsjeblieft?"

Hij probeerde mijn handen te pakken maar ik draaide me weg. De gedachte van hem die mij aanraakte verafschuwde mij. Maar aan de andere kant wilde ik niks liever dan dat hij mij in zijn armen sloot.

"Dat kan niet," zei ik en voelde hoe een traan over mijn wang gleed. Dit was het moeilijkste gedeelte van alles. Hem vertellen dat het voorbij was. Het feit dat ik moest beseffen dat het klaar was. Dat het allemaal een sprookje uit mijn verleden was. Helaas eentje met een slecht einde.

Ik merkte dat hij niet wist hoe hij met de situatie om moest gaan dat ik aan het huilen was. Hij liep naar me toe om me te knuffelen maar bedacht zich toen hij weer dacht aan wat ik had gezegd.

"Laat me je vasthouden," zei hij en ik merkte dat er ook een traan over zijn wangen gleed. Ik schudde mijn hoofd, ik moest sterk zijn.

"Het is klaar. Ik zal je nooit meer kunnen vertrouwen. Nooit meer naar je kunnen kijken en niet denken aan het feit dat het allemaal eerst een grap was. Dat je me hebt gebruikt."

"Maar ik hou van je," zei hij en zijn stem brak.

"Ik hield van jou, Silvestre. En in een zekere zin zal ik altijd van jou blijven houden. Je bent mijn eerste liefde. Ik zou willen dat je niet mijn hart had gebroken en dat dit alles maar een droom was. Maar het is stuk, wat er tussen ons was, het is kapot. Het is klaar.Wij zijn voorbij."

"Is er niks meer wat ik kan doen?" fluisterde hij. Ik schudde mijn hoofd. Maar mijn hart zei wat anders. Hij knikte en draaide zich van me af om weg te lopen. Halverwege de oprijlaan draaide hij zich om en keek me aan.

"Mag ik je nog één knuffel geven?"

De toon waar hij het mee vroeg brak mijn hart. Dus knikte ik ja en liep op hem af. Hij sloot mij in zijn armen ik zuchtte diep. Ik voelde zijn ademhaling schokken alsof hij elk moment in huilen uit kon barsten maar hij hield zich in.

"Ik wens je het allerbeste Mia want dat is wat je verdient."

Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt en snoof voor een laatste keer zijn geur op. En toen lieten we elkaar los en gingen beide onze eigen weg.

Lieve lezers,

Dit was het dan, het laatste echte hoofdstuk. Ik raad HEEL erg aan om de epiloog te lezen en ook het nawoord. De epiloog is een kleine blik in de toekomst. Laat even weten wat je van het einde van het verhaal vond en vergeet niet om alvast mijn nieuwe boek aan je bibliotheek toe te voegen: voorbestemd. Die komt ook vandaag online.

Vergeet niet voor de laatste keren te stemmen. Jullie zijn geweldig!

X

E