Het feestje van Juan was inmiddels alweer 3 dagen geleden. Ik had nog lang nagedacht over wat er was gebeurd. Het feit Juan interesse in mij had en dat Silvestre mij juist had gewaarschuwd voor hem. Mijn gevoelens waren een groot spinnenweb. Ik voelde me wat ongemakkelijk door de aandacht van Juan maar niet op een verkeerde manier. Hij was een hele aantrekkelijke jongen en ik voelde mij enorm aangetrokken tot hem. Maar de kille ogen van Silvestre kon ik maar niet loslaten. Hij was zo mysterieus en aantrekkelijk. Ik voelde me zo verward. Nooit had ik wat gevoeld voor een jongen of had een jongen ook maar iets voor mij gevoeld. En nu, nu was alles anders.
"Hey Mia! We moeten nu wel gaan anders zijn we zo te laat."
Ik schrok op uit mijn gedachten. Ik stond te wachten op Eve met wie ik altijd naar school fietste. Maar Eve was zoals altijd vijf minuten te laat. Ik sprong op de fiets en ging naast haar fietsen.
"Gaat het een beetje Eve? Na alles van vrijdag..."
De dag na het feestje hadden we niet uitgebreid meer gepraat. Eve was erg stil en had last van een kater en had duidelijk gemaakt het er niet meer over te willen hebben. Ik maakte me toch zorgen om haar.
"Het gaat prima," antwoordde ze kort af.
"Eve, het is beter om erover te praten, je moet het niet gaan opkroppen. Ik snap dat het moeilijk voor je is..."
"Jij weet er niks van Mia," snauwde Eve. "Misschien wilde ik het wel. Misschien niet, maar ik heb geen zin om het er verder meer over te hebben. Je hebt me echt voor schut gezet. Voor alle belangrijke mensen van de school."
Ik antwoordde niet. In stilte fietsten we naast elkaar. De minuten verstreken langzaam.
"Sorry Mia, ik had het niet op jou moeten afreageren. Juist niet op jou na wat je voor mij hebt gedaan. Ik weet niet, ik schaam me gewoon enorm."
"Het is oke, Eve. Ik snap het."
Ze keek naar me en gaf me een verontschuldigende lach. Ik lachte terug.
"Maar Mia, hoe zit het nou met jou een Juan?" zei Eve en ze keek me ondeugend aan.
"Er is niks bijzonders. Hij flirtte wat met me maar dat zal wel zo zijn omdat hij gedronken had," zei ik en ik haalde mijn schouders op. Hij deed dat vast met wel meer meisjes.
"Ja ja, zo makkelijk kom je er niet vanaf. Hij had alleen maar oog voor jou, dat zegt toch ook wel wat! Zie je hem zitten?"
"Ik weet het niet, hij is knap en ik denk wel een leuke jongen maar ik ken hem niet. We hebben eigenlijk nooit eerder gepraat en ik bedoel, wat zou hij nou in mij zien?"
Eve slaakte een zucht en rolde met haar ogen.
"Wanneer ga je nou eindelijk inzien hoe mooi je wel niet bent, Mia? Je bent zo prachtig. Dat ziet Juan natuurlijk ook wel."
"Dat is lief, Eve. Ik zie het wel, waarschijnlijk is Juan mij al lang vergeten."

Maar Juan was mij duidelijk niet vergeten. Later die dag hadden we gym samen met Silvestre, Juan en Olivier. Maar ik was weer mijn gymbroekje vergeten. Ik spurtte door mijn tas maar kon hem niet vinden. Ik sloeg een gefrustreerde kreet in de kleedkamer.
"Wat is er?" vroeg Eve die zich naast mij aan het omkleden was.
"Ik denk dat ik mijn gymbroekje ben vergeten."
"Ik heb er nog eentje extra voor je," zei Eve en ze grabbelde in haar tas. Ze haalde een extreem kort donkerblauw broekje uit haar tas. Ik zette mijn handen op mijn heupen en haalde mijn ene wenkbrauw omhoog.
"Legit, Eve. Dat kan toch niet? Dat is net een onderbroek!"
"Zal Juan wel leuk vinden," zei Eve en gaf me een knipoog. Ze gooide het broekje naar me toe. Ik zuchtte.
"Wat wil je anders aandoen?"
"Ik doe hem al aan!"
Ik trok mijn broek uit en keek naar het broekje. Ik zuchtte nog een keer en trok hem aan. Ik trok mijn gym shirt aan, een wit shirtje met korte mouwen, en trok vervolgens mijn gymschoenen aan. Ik plukte wat ongemakkelijk aan mijn broekje om hem nog wat lager te krijgen. Hij kwam net over mijn billen en ik voelde mij super ongemakkelijk ermee.
"Je kan hem makkelijk hebben!"
Ik keek haar boos aan. Ik keek nog even in de spiegel. Qua lichaam kon ik het wel hebben, ik was best slank en had wel mooie billen. Maar of ik het durfde te dragen was wat anders.
"Kom, de les gaat bijna beginnen!"
Eve en ik liepen de kleedkamer uit de gymzaal in. De jongens waren een beetje aan het voetballen en de meiden stonden bij de bankjes aan de zijkant. Toen Eve en ik binnen liepen voelden ik de blikken op ons richten. Ik keek wat ongemakkelijk om me heen en zag dat de jongens naar ons keken en wat lachten. Ze stootten elkaar aan en ik voelde hun blikken over mij heen glijden. Ik wendde mijn blik af.
"Dit was geen goed idee, Eve. Waarom heb je dat broekje überhaupt mee?"
"Was mijn gymbroekje van 3 jaar geleden, heb hem als back-up in mijn tas zitten. Mia, Juan en Silvestre kijken naar je!"
Ik keek voorzichtig op en zag de twee jongens naar mij kijken. Juan had een grijns om zijn lippen en wierp mij een knipoog maar de blik van Silvestre kon ik niet plaatsen. Het leek wel alsof hij heel boos was.
De leraar klapte in zijn handen en jongens gooiden de voetbal aan de kant en liepen naar de banken toe. Juan die rende naar ons toe en kwam naast mij lopen.
"Hey Mia," zei hij met een glinstering in zijn ogen. Vervolgens boog hij zich iets naar voren en zei zachtjes zodat alleen ik het kon horen: "Interessant broekje heb je aan."
"Hey Juan," zei ik enkel en gaf hem een knipoog.
"Wel jammer dat we elkaar niet meer hadden gesproken na het feestje van vrijdag," zei hij en hij liep naast me naar de bankjes toe.
"Als je mij graag had willen spreken had je mij ook gewoon kunnen appen, ik zit ook gewoon in de klassen app," zei ik droog.
"Well played," zei Juan en hij lachte. We namen plaats op bankjes en ik voelde hoe Juan dicht naast mij op het bankje kwam zitten. De leraar, meneer Duivendrecht, legde het nieuwe spel uit. We gingen rambal doen. We werden verdeeld in wat groepen en ik kwam in het team bij Lydia, Gwen, Olivier en Silvestre terecht. Het spel begon en iedereen was super fanatiek. Er volgde gejuig, teleurgesteld geschreeuw en ook ik ging helemaal op in het spel.
Toen mochten wij serveren. Ik stond vooraan en Olivier zou de bal gaan uittrappen. Ik wachtte voor zodat ik later een tegenslagl zou op kunnen vangen. Olivier trapte uit en er volgde een hele harde knal. Of eerder een pets. En niet veel later voelde ik mijn hele bil brandden. Iedereen werd er stil van en ik draaide mij om en legde als een reflex mijn hand op mijn bil. Olivier stond daar met een grijns van hier tot Tokio en toen iedereen besefte wat er was gebeurd barstte er een lachend gebulder los. Ik voelde me rood worden en mijn bil deed ontiegelijk veel pijn.
"Dat kreeg je nou Mia als je zo'n broekje draagt."
Ik werd nog roder en schaamde mij kapot. Ik liep naar de kant en zei tegen de leraar: "Ik ga even naar het toilet."
Het voelde als een enorme walk of shame en ik voelde de tranen brandden. Ik hoorde stappen achter me maar liep stug door. Dat zou Eve straks wel zijn. Het fluitje van de leraar klonk en het spel werd weer vervolgd. Eenmaal in de hal liep ik snel richting de toiletten. De zware voetstappen versnelde om mij in te halen.
"Laat me nou Eve!" zei ik. Maar toen werd ik bij mijn bovenarm gegrepen en omgedraaid en tegen de muur van een van de gangetjes gedrukt. Ik keek verschrikt op in de koele ogen van Silvestre.
"Silvestre," bracht ik happend uit.
"Verdomme Mia, waarom moet je dan ook zo'n sexy outfit aandoen! Gaat het wel met je?"
"Het gaat prima!" bracht ik uit. Hoe durfde hij mij zo vast te pakken. En waarom kwam hij mij achterna.
"Laat mijn arm los!" Ik probeerde mij los te maken uit zijn greep maar hij had mij stevig vast. Er was een soort blik in zijn ogen die ik niet kon plaatsen.
"Mia," begon hij en zijn ogen stonden verscheurd. Hij leek verward, alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. Hij liet mijn arm los en gooide zijn handen in de lucht en deed ze achter zijn hoofd. Ik stond nog steeds tegen de muur aangeplakt te verbaasd om me ook maar te bewegen.
"Je maakt me zo gek. Zo ontiegelijk gek. Ik wil dat niemand anders naar je kijkt. Verdomme, Mia."
Hij liep weer op me af en nam mijn gezicht in zijn handen. Zijn blik ging naar mijn lippen en het vloog me aan dat dit misschien wel het moment kon zijn dat hij mij zou gaan zoenen. Een klein stemmetje in mijn hoofd zei paniekerig: shit maar je hebt niet zoveel ervaring. Maar mijn hoofd kon ik niet meer afwenden. Zijn gezicht kwam dichterbij en ik voelde mijn ademhaling sneller gaan.
Maar zo snel dat het moment begon zo snel was het ook voorbij. Nog voordat zijn lippen de mijne raakten had hij zich afgewend en was weggelopen. Na hijgend stond ik daar met een kloppend hart. Wat die jongen met mij deed was echt niet goed.

Lieve lezers,

Het is weer vrijdag dus een nieuwe update! Wat vinden jullie van het verhaal? En zijn we team Juan of team Silvestre? Ik hoop dat jullie het nog een beetje leuk vinden. Het is nu nog redelijk hetzelfde als de eerste versie maar dat gaat langzamer hand steeds meer veranderen.

En zoals jullie kunnen zien is de omslag van Him & I verandert, wat vinden jullie hiervan? Ik vind het een beetje moeilijk om een goede omslag te maken. Let me know!

Als je het een leuk hoofdstuk vond vergeet dan vooral niet te stemmen of laat een comment achter <3

X