Lauren en ik konden de muziek al horen toen we de straat van Jade inliepen. "Waarom heb ik ook al weer besloten om te komen?" Dacht ik. Een lach verscheen op mijn gezicht toen ik aan zijn naam dacht, Adam.

Toen we aankwamen bij Jade's huis was de voordeur open en wij stapten naar binnen. We werden verwelkomd door de geur van alcohol vermengt met zweet. Graag was ik op dat moment omgedraaid en naar huis gelopen.

"Kom, laten we iets te drinken halen." schreeuwde Lauren in mijn oor. Ze greep mij bij mijn arm en trok mij mee door drukte heen.

"Wat wil je drinken?" vroeg Lauren. "Doe maar een cola." zei ik. Lauren keek mij aan met een teleurgesteld gezicht. "Hannah, het is tijd om lol te hebben en dat gaat niet gebeuren met een cola." zei ze. "Maar wie gaat er dan voor zorgen dat we thuis komen?" "We kunnen lopen en als het nodig is kunnen we vast wel bij iemand slapen. Wie weet bij een leuke jongen." zei ze met een knipoog. Voordat ik weer nee kon zeggen, stopte ze al whiskey in mijn met half gevulde glas cola. "Alsjeblieft, je cola." ze gaf mij het glas. "Maar ééntje!" maakte ik duidelijk.

"Laten we gaan dansen." Voordat ik het weet is Lauren verdwenen in de massa dansende jeugd. Ik probeerde haar te volgen, botsend tegen meerdere plakkerige lichamen. Het was veel te heet daarbinnen en ik voelde mijn gezicht al gloeien. Dit was  verschrikkelijk. Ik had gewoon in mijn bed kunnen liggen, opgerold in een dekentje. Maar in plaats daarvan was ik opgesloten tussen zweterige lichamen en vreselijke muziek.

Ik was ondertussen de hele kamer doorgelopen maar had nog geen spoor van Lauren gezien. Ik keek de kamer rond en zag een bekend gezicht. Maar het was niet Lauren. Zijn haar lag nog steeds zo wild op zijn hoofd als vanochtend. Hij had dezelfde frons op zijn voorhoofd. Waarschijnlijk omdat hij niet kon verstaan wat Tom hem aan het vertellen was. Hij droeg een een simpel wit T-shirt en een ripped spijkerbroek. Simpel maar stylish.  Tom had zijn arm om iemand heen geslagen. Ik herkende de lange blonde haren van Lauren. Ik was blij dat ik haar weer gevonden had.

Ik liep er met lood in mijn schoenen naar toe. De hele 'populaire' groep van school stond daar. Ze zouden wel denken: "wat komt die nerd hier doen?". Maar ik kon hier ook niet in mijn eentje blijven staan en aangezien Lauren de enige persoon was waarmee ik omging, was dit mijn enige optie. Ik ademde nog een keer diep in en uit. Lauren was in gesprek met Tom en Adam. Als ik er nu heen liep en mijzelf mengde in het gesprek, zou Adam me eindelijk leren kennen.

"Hey Lauren, ik was je al kwijt." zei ik met een lach. Eerst kreeg ik geen reactie. Ik tikte op haar schouder en ze draaide zich om. "Oh, hoi Hannah." meteen draaide ze weer terug en vervolgde haar gesprek met Tom. Ik stond daar verbaast. Zo kende ik Lauren niet.  Zo gedraagde ze zich nooit. Ik ging maar naast haar op de bank zitten en richtte mezelf naar Adam. Blijkbaar had hij intussen zijn stoel omgedraaid en in gesprek geraakt met Jade. Ook hij had mij de rug toegekeerd. Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken. En voor de zoveelste keer deze avond vroeg ik mezelf af, waarom ben ik meegekomen? En deze keer kon ik geen reden meer bedenken aangezien Adam mij nog steeds niet zag staan en hetzelfde geldde nu ook voor Lauren. Die leek ook nog alleen maar aandacht te hebben voor Tom. Ik was blij voor haar dat ze eindelijk met hem in gesprek was. Ze liepen al maanden om elkaar heen.

Ik voelde me alleen in een ruimte vol met mensen. Mijn ogen vulde zich met tranen die ik snel weg veegde toen ik zag dat Tom mij aankeek. Het leek hem niks uit te maken want hij richtte al snel zijn aandacht weer op Lauren. Ze leken een hoop lol te hebben. Ik hoorde Lauren vaak genoeg volop lachen. 

Weer zag ik Tom over de schouder van Lauren kijken. Hij keek me met een bezorgd gezicht aan. Ik keek snel de andere kant op.  Ik keek de kamer ik waar alle jongeren op elkaar geplakt stonden te dansen.

Toen hoorde ik twee mensen zoenen. Het geluid van kleverig speeksel en kleine kreuntjes. Ik keek rechts van me, maar het waren niet Tom en Lauren die lekker aan het zoenen waren, maar Adam en Jade. Op dat moment was ik er helemaal klaar mee. Ik stond op. Ik liep weg, het huis uit. Het maakte toch niemand uit of ik er nou wel of niet was. Toch niemand zou het door hebben als ik plots weg was.

Ik stapte de koude buitenlucht in. Ik snoof de frisse zuurstof in, in plaats van de zweterige alcohol geur. Ik ging de hoek om. Waarheen? Geen idee. Weg, weg van iedereen.

Vanuit mijn linkerhoek zag ik de velle lampen van een auto. Ik hoorde diezelfde auto toeteren.

"Kijk uit!" hoorde ik achter me.

Een warme, zachte hand wikkelde zich om mijn pols. Ik werd naar achter getrokken.

Een auto reed met hoge snelheid vlak langs me, op de plek waar ik een seconde geleden nog stond.

Ik viel op de grond bovenop degene die mij zojuist had gered. Ik draaide mijn hoofd en keek recht in zijn ogen.