De begrafenis was klein en simpel. Saphira en zijn moeder waren zijn enige familie nog en veel vrienden had Tjeerd niet. Donny, Merel en Appie waren er ook en in totaal waren en niet meer dan tien mensen aanwezig in het kleine kerkje. Sonja, Saphira’s oma en Tjeerds moeder, was bij Saphira komen wonen zodat Saphira niet elke dag vanuit Friesland naar Amsterdam hoefde te rijden en weer terug omdat Sonja in Friesland woonde.

Ondanks dat Saphira van alle kanten hulp aangeboden kreeg, wees ze het allemaal af. Ze had het moeilijk en het leek wel alsof alles tussen haar vingers door wegglipte. Op de trainingen ging het steeds slechter, hoe hard ze ook haar best deed, het lukte niet. Ze sloot zich steeds verder af van de buitenwereld en begon steeds minder te eten, hoe hard iedereen het ook allemaal probeerde tegen te gaan.

“Saphira?” Sonja klopte op Saphira’s kamerdeur. “Kom je eten?” Saphira hees haarzelf uit haar stoel en opende de deur. Ondanks dat ze amper nog wat at zat ze elke avond trouw aan tafel. Ze liep de trap af en toen ze in de kamer stond ging achter haar de deur naar de gang dicht. Ze zag haar drie beste vrienden staan en ze wilde al weglopen, maar donny pakte haar hand zodat ze niet weg kon lopen.

“Het is genoeg Saphira. Er zijn zoveel mensen bezorgt om je! Wij zijn bezorgd om je!” Merel keek het bleke meisje aan die in korte tijd zoveel was afgevallen.

“Kijk toch een snaar jezelf!” Saphira keek naar de grond. “Je had ons gevraagd je te helpen, dus dat doen we. Je gaat nu fatsoenlijk eten, trainen en slapen. Je gaat terug naar je leven als topsportster. Klaar.” Saphira had Appie nog nooit zo direct mee gemaakt, hij zocht altijd wel een manier om het wat minder hard aan te laten komen, maar hij verbloesemde het deze keer niet. Donny, die inmiddels al weer naast de andere twee was gaan staan omdat hij in de gaten had dat Saphira toch niet weg zou lopen zette weer een stap naar voren en zorgde dat Saphira hem recht in de ogen aankeek.

“Alsjeblieft Saphira, probeer alsjeblieft je leven weer op te pakken.” Saphira zou tegensputteren, maar de blik in Donny’s ogen weerhield haar ervan. “Saphie?” Saphira zuchtte.

“Prima, ik zal het proberen, maar ik kan niets beloven.” Merel, Appie en Donny leken er genoegen mee te nemen. “Blijven jullie eten?” Ze knikten en Saphira riep naar haar oma, die niet veel later met vijf borden met boerenkool aan kwam zetten. Saphira ging naast Donny op de bank zitten en zette Netflix aan. Ze kozen voor een familiefilm, gewoon omdat ze niet heel veel zin hadden in drama of geweld. Toen Donny zijn eten op had sloeg hij zijn arm om Saphira’s schouders. Zelf was ze nog lang niet klaar met eten en ze nam elke keer met lange tanden een hap. Tegen de tijd dat de film afgelopen was had ook Saphira eindelijk haar eten op.

“Zullen we nog een balletje trappen?” Vroeg Appie en omdat Donny en Merel al snel instemden keken ze Saphira aan.

“Sure…” Mompelde die en ze stonden op. “Wij zijn even naar het voetbalveldje oma.” Ze gaf Sonja een kos op haar wang en pakte haar sneakers. “Laten we dan maar gaan voordat ik me bedenk.” Grinnikend liepen ze naar het veldje vlakbij waar twee kleine doeltjes stonden. Saphira nam de bal aan de voet en samen met Merel begon ze aan de opgave Donny en Appie te verslaan en dat was een hele opgave.

Het was een pittig potje en uiteindelijk besloot Saphira een gemeen trucje te gebruiken. Ze wachtte geduldig tot Donny op haar af kwam en ze liet zich, toen Donny de bal af probeerde te pakken, heel geloofwaardig vallen. Gelijk stond Donny over haar heen gebogen.

“Gaat het wel?!” Saphira bleef heel even met een gezicht wat pijn afstraalde liggen tot ze Merel hoorde juichen. Gelijk stond ze op en ze knipoogde naar Donny die verbaast terug keek.

“Sorry lieverd.” Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen en ze begroef haar hoofd in zijn shirt. “Dank je.” Gelijk begon Donny te glimlachen.

“Zullen we terug gaan? Ik heb dorst!” Gilde Merel.

“Kom op! Jullie speelden vals, ik wil één doelpunt maken, het winnende, daarna gaan we naar huis. Maar we gaan geen trucjes gebruiken!” Saphira en Merel keken elkaar aan en knikten toen. Dat moest wel lukken toch? Appie pakte de bal en nam uit. Hij zou de bal naar Donny schieten, maar Merel kwam tussendoor en pikte de bal op en tikte hem door naar Saphira die de bal het kleine doeltje in knalde.

“Wil je een colaatje Meers?”

“Ja lekker.” Ze haakten hun armen in elkaar en liepen al weg voordat de twee jongens van de schrik bekomen waren, maar toen ze dat waren haalden ze hen weer bij met de bal onder Donny’s arm.

“En dan zeggen ze dat meiden niet kunnen voetballen.” Merel en Saphira gaven elkaar een high five. Donny keek eens goed naar de manier waarop Saphira zich gedroeg. Het was een té grote omslag naar zijn mening: ze was van zo depressief naar zo enthousiast gegaan. Hij zou later wel met haar praten, maar dit was in ieder geval al een kleine verandering in de goede richting. “We zijn er weer oma!” Riep Saphira en haar oma verscheen met een frons op haar gezicht in de woonkamer.

“Mooizo…” Mompelde ze. “Willen jullie jongeren wat te drinken?”

“Vier colaatjes graag.” Sonja liep weg om vier glazen cola te halen.

“Kom je morgen weer meedoen?” Vroeg Merel hoopvol. “Ik mis mijn maatje wel hoor.” Saphira perste er een glimlachje uit.

“Ik kom sowieso wel even langs.” Merel grijnsde triomfantelijk, dat was meer dan Saphira de afgelopen tijd had gedaan, of in ieder geval, sinds Saphira de hoop op had gegeven omdat het zo slecht ging op de trainingen. Sonja kwam terug met de glazen cola op een dienblad en een bakje met allemaal nootjes. Saphira pakte een klein handje.

×××

Appie en Merel gingen weg na een klein uurtje, maar Donny bleef.

“Waarom fakete je nu alles? En ga nu niet dom spelen!” Saphira keek naar haar handen die ze op haar schoot had liggen.

“Jullie wilden toch dat ik me weer meer enthousiast zou zijn en me zo zou gedragen? Dat ik mezelf weer werd?” Donny zuchtte.

“Maar dan wel oprecht Saphie.” Zei hij teder en hij pakte haar handen. “Wij willen dat je oprecht blij en gelukkig bent en we willen je helpen om dat weer te worden.” Tranen begonnen langzaam over Saphira’s wangen te lopen en ook Donny had het moeilijk om het droog te houden. “Desnoods laat je maar één persoon helpen, maar laat iemand toe!” Donny klonk haast wanhopig toen hij het zei. Saphira knikte voorzichtig. “Kan ik iets voor je doen?”

“Oma…” Begon ze. “Ze begint te dementeren ben ik bang. Ik weet niet wat ik moet doen Donny. Ik raak haar ook kwijt! Niet zo snel als pap, maar alsnog.” Donny’s hart brak voor zijn meisje, ookal was ze dat nog niet eens officieel. “Ik sluit jullie buiten omdat ik bang ben jullie ook te verliezen.” Donny trok Saphira zo dicht mogelijk tegen zich aan en zo bleven ze een kwartier lang zitten in stilte. De radio speelde zachtjes en Saphira luisterde naar de melodie terwijl ze op het ritme van Donny’s hartslag en ademhaling lette.

“Je raakt ons niet kwijt.” Zei Donny uiteindelijk. Hij had te hele tijd zitten tobben over hoe hij het haar nu het beste duidelijk kon maken, maar dit was het beste waar hij mee kon komen. “Nu niet, nooit niet en mij al helemaal niet.” Saphira ging rechtop zitten en keek Donny aan. Ze ademde diep in.

“Ik kan dit maar beter nu zeggen denk ik…” Fluisterde ze, als ze Donny ooit een keer kwijt moest raken had ze het in ieder geval één keer gezegd. “Ik houd van je Donny en het betekent zo veel voor me dat je er zo voor me bent.” Donny kon een brede glimlach niet tegenhouden.

“Ik houd ook van jou Saphira Meyer.” Hun gezichten kwamen steeds dichterbij tot hun lippen elkaar raakten. De twee gingen helemaal op in de zoen en ze hadden daardoor niet in de gaten dat Sonja haar kleine fototoestel, die toevallig op de tafel lag, erbij pakte en een paar foto’s maakte van het verliefde duo. ze had een leuk idee om haar enige kleindochter op te fleuren. Ze liep de kamer weer uit en niet veel later trokken Donny en Saphira terug uit hun zoen omdat ze schrokken van de bel die af ging.

“Ik ga wel!” Gilde Sonja door het huis. Saphira grinnikte, zo was ze toch echt nog honderd procent haarzelf. “Hallo.” Zei Sonja opgewekt en ze glimlachte naar de vrouw voor haar, maar toen ze de vrouw herkende werd ze lijkbleek. “Laila!” Mompelde ze.

“Hey Sonja…” De situatie was gelijk heel ongemakkelijk.

“Wat doe je hier?!” Siste Sonja. “Ik wil je hier neit meer zien hoor je me?!” Sonja was woest. Hoe drufde die vrouw zomaar aan de deur te komen?! Laila schrok van de uitbarsting en toen ze in opstand wilde komen begon Sonja weer te praten. “Het maakt me niet uit waarom je hier bent. Je vertrekt. Nu.” Laila kwam niet nog een keer in opstand en liep de voortuin uit, maar voor ze in haar auto stapte draaide ze zich nog één keer om en ze zag hoe de voordeur dicht gesmeten werd door de vrouw die haar ooit met warme armen in de familie had ontvangen.

×××

Oeii, wat zou daar nu weer achter zitten? Ik ben best benieuwd, wie denken jullie wie Laila is?

Het is nog zaterdag, dus ik heb me alweer een week langer aan mn afspraak gehouden, dus dit zal wel een persoonlijk record zijn ofzo😂

Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden.

Xx