Toen Saphira eenmaal met de bus thuis was pakte ze gelijk de huistelefoon en vertrok naar haar kamer. Tranen brandden in haar ogen en ze had moeite om ze in te houden. Ze had Donny gezegd dat ze zou bellen en ze wist dat hij er op zat te wachten, maar ze twijfelde of ze hem moest vertellen over de reden waarom ze de vragen moesten stellen. Ze was woest dat haar moeder er iets mee te maken had, alleen wist ze niet op wie de woede gericht was: haar moeder voor een verdachte zijn in het onderzoek naar de moord op haar vader of de politie die het in het hoofd haalt dat haar moeder er iets mee te maken had.

"Hey Saphie, hoe ging het?" Tegen de tijd dat Donny opgenomen had, wat niet lang duurde, was Saphira er nog niet over uit.

"Wel goed, voor zover je het goed kan noemen dan."

"Wat moesten ze weten?" Saphira sloot haar ogen, ze lag languit op haar bed en zuchtte luid. "Saphira..."

"Ja." Zei ze. Ze wist dat Donny nu wel in de gaten had dat er iets was, hij kende haar na de periode die ze nu in Amsterdam speelde en hij haar beste vriend was – samen met Appie en Merel natuurlijk – veel te goed.

"Wat was er? Wat moesten ze weten?"

"Ze wouden van alles weten over mijn moeder..." Het bleef even stil.

"Waarom?" Vroeg Donny toen wantrouwig. Hij had het gevoel dat het niet goed zat.

"Ze is nu een verdachte. Blijkbaar heeft ze contact met mijn vader gehad vlak voordat hij werd vermoord." Ze kon het steeds beter zeggen, maar de laatste tijd kwam het zo vaak voorbij dat het normaal werd.

"Ze is wat?!" Riep Donny. "Jij gaat haar dus mooi niet meer spreken zonder dat er iemand bij is, niet todat ze onschuldig is verklaart. Het maakt me niet uit wat je denkt, ik laat je niet meer alleen gaan." Saphira glimlachte.

"Donny, dacht je nu echt dat ik het op dit moment zou willen? Ik dacht het even niet. Ze verdwijnt voor jaren uit mijn leven en nu mijn vader ineens dood is staat ze op de stoep, dat gaat allemaal een beetje raar niet?" Donny was blij dat ze het met hem eens was. Beneden viel er iets hard op de tegels en gelijk zat Saphira rechtop.

"Wat was dat?" Donny had het geluid ook gehoord en hij had Saphira's adem horen schokken.

"Ik heb geen idee." Saphira stond op en liep langzaam de trap af. Ze opende deur naar de keuken en schrok van wat ze zag. Haar oma was glasscherven aan het opruimen terwijl haar hand bloedde. "Donny ik ga hangen, ik bel je zo wel." Zonder ook nog maar een woord meer te zeggen hing ze hem op en legde ze de telefoon weg. "Oma!" Saphira had nu voor het eerst haar oma's aandacht. "Wat is er gebeurd."

"De schaal viel uit mijn handen, niets ergs." Saphira pakte Sonja's hand en trok haar omhoog. "Ga eerst je handen maar wassen oma. Ik haal de verbanddoos." Saphira rende de trap weer op en haalde de verbanddoos uit een kastje in de badkamer en liep er weer mee naar beneden. Sonja was haar handen aan het wassen.

"Ik had niet eens gemerkt dat ik me had gesneden." Zei ze terwijl ze over haar schouder naar haar kleinkind keek. "Die moet je hebben." Ze knikte naar het rolletje verband in Saphira's handen."

"Ik weet het oma." Ze gaf Sonja een handdoek en nadat Sonja haar handen had afgedroogt legde Saphira snel een gaasje op de snee en deed het verband eromheen.

"Laat mij het eten maar maken, ik ruim de boel ook wel op. Gaat u maar even zitten." Sonja deed wat Saphira zei en ze ging aan de eettafel zitten.

"De jongen die met jou gaat samen wonen gaat echt een geluksvogel zijn." Saphira glimlachte. "Hij krijgt een zorgzame dame die voor hem zorgt. Hij wordt waarschijnlijk een dikke luilak." Saphira barstte in lachen uit.

"U vergeet dat ik zelf een topsporter ben en gezond heet, dus hij wordt niet dik. Bovendien hoop ik dat het Donny wordt, dus dan is hij zelf ook nog eens een topsporter, dus het luie gaat dan ook niet helemaal op." Sonja glimlachte. Ze was echt tot over haar oren op die jongen. Ze had het zelf niet eens in de gaten, maar elke keer als ze het over de blonde middenvelder van Ajax had begon ze te gloeien en Sonja kon het zelfs aan Saphira's achterkant zien dat ze een grote glimlach had.

"Dan gaat het niet helemaal op nee. Weet je zeker dat ik je niet hoef te helpen." Saphira draaide om.

"Gaat u anders maar even lekker lezen ofzo. Pap heeft de liefde voor literatuur niet van een vreemde." Ze knipoogde en Sonja glimlachte.

"Als je er zo op aandingt." Sonja stond op om Saphira haar ding te laten doen met het eten en ging op de bank zitten met een boek.

×××

"Hey Meers." Saphira stapte bij Merel in de auto. Samen zouden ze naar Groningen rijden om daar bij de wedstrijd van Appie en Donny te kijken. Zo ging het meestal: de ene dag zouden de heren naar de wedstrijd van de dames gaan en de andere dag andersom. Zolang ze beiden in Nederland waren ging het zo. Ook de doordeweekse wedstrijden waar de heren in Nederland waren werden bezocht door Merel en Saphira. Ze waren elkaars grootste fans.

"Hey Saphier, hoe is het?"

"Goed hoor." Ze glimlachte. "Ik heb op een of andere manier een beetje spierpijn in mijn arm, maar verder helemaal prima." Merel begon te lachen.

"Hoe dat nu weer dan?"

"Ik heb geen flauw idee." Merel reed de weg op en zette koers voor Groningen. "Donny staat in de basis hè?" Merel keek verbaast.

"Echt? Had hij mij ook wel even mogen vertellen..." Saphira grijnsde.

"Ach, hij is nu eenmaal mijn vriend en niet de jouwe, dus ergens moet de grens liggen met wat hij mij vertelt en wat hij jou verteld." Merel perste haar lippen op elkaar.

"Dat is niet eerlijk! Ik kan er ook niets aan doen dat jullie zo nodig voor elkaar moesten vallen! Niet dat ik het erg vind want ik ship jullie dus echt wel, maar..." Saphira begon te lachen.

"Dan moet jij maar iets met Appie nemen, dan kunnen we op dubbeldate!"

"Dacht het dus even niet!" Saphira kwam niet meer bij van het lachen en ook Merel hield het op een gegeven moment niet meer. "Als we nu al zo op dreef zijn gaat het nog grappig worden." Saphira knikte. Daar gaf ze Merel groot gelijk in. Ze reden een uurtje toen ze ineens in de file stonden.

"Wat is dit nu?" Mompelde Saphira en ze pakte haar telefoon om te kijken hoe lang de file was. "Verrek, we kunnen het wel vergeten dat we de aftrap gaan zien Meers, de file is nu vijftig minuten lang door een ongeluk waarbij alle rijbanen tijdelijk afgesloten zijn, dus we kunnen echt helemaal niet vooruit..." Merel leunde met haar hoofd achterover tegen de hoofdsteun en kreunde.

"Dat meen je niet... Dan kunnen we de hele wedstrijd wel vergeten ben ik bang..." Ze draaide het volume van de radio omhoog en klikte op haar telefoon die via een AUX kabel aan de auto verbonden was het volgende liedje aan.

'A steady beat goes 1, 2, 3, 4, a steady heart goes I love you more.'

Saphira en Merel neuriden mee, tot het uiteindelijk meegillen werd. Ze werden door de automobilisten naast hun raar aangekeken en na een uur kwam er eindelijk wat beweging in de rits met auto's en het koste al met al anderhalf uur om Emmeloord voorbij te rijden, wat normaal met zo'n vijf minuten wel gebeurd had moeten zijn. Ze waren nu halverwege en waren twee en een half uur verder. Ze hadden voor de reis twee en een half uur ingepland met een half uur daar nog eens bovenop voor het vinden van een geschikte parkeerplaats en in het stadion komen, niet drie en een half met dan nog eens de tijd voor het vinden van een parkeerplaats en hun plekken in het stadion er bovenop.

"Ze hebben de hele eerste helft al gehad als we daar eindelijk zitten ben ik bang. Als ze nog niet aan de tweede helft zijn begonnen..." Merel had haar aandacht volledig op het verkeer, maar ze hadden lang genoeg stil gestaan om dat te kunnen berekenen.

"We kunnen ook naar huis gaan, heel veel zin heeft het toch niet. Ik stuur Donny wel een berichtje dat ze ons niet op hoeven te zoeken."

"We kunnen ook iets gaan doen wat we onderweg tegen komen." Saphira dacht even na, maar haalde haar schouders op.

"Ik vind het ook prima om thuis met een bak popcorn de wedstrijd terug te kijken."

"Dan doen we dat, ik heb er namelijk zelf ook niet heel veel zin in." Merel grijnsde, maar jij gaat maar beter je rijbewijs halen zodat jij ook een keer kan gaan rijden." Saphira snoof.

"Als ik mijn rijbewijs heb ga ik de enige zijn die rijd, omdat ik zogenaamd nog in moet halen wat ik niet gereden heb als we het om beurten hadden gedaan vanaf het begin."

"Kijk, jij snapt het." Merel lachte. "Op maar huis dan maar weer."

U: Hey Don, wij kunnen het niet halen om de wedstrijd te zien. Er is een ongeluk gebeurd. X