We lopen alweer een tijdje over het strand.

De zon gaat onder en het wordt steeds kouder.

"Moeten we niet onderdak gaan zoeken?" vraag ik.

"Ja" antwoordt Douwe voorzichtig.

Opeens schiet hij overeind en laat hij m'n hand los.

"Die huisjes daar aan de zijkant!" zegt hij terwijl hij naar de huisjes wijst.

(Heeft m'n vader gemaakt 😂😊)

"Zou er één vrij staan?" vraag ik.

Douwe pakt enthousiast m'n schouders vast en schudt me op en neer.

"M'n tante! Volgens mij woont m'n tante in één van die huisjes!"

Er verschijnt een glimlach op m'n gezicht.

Dan zijn we... gered!

"Maar welk huisje?" vraagt Douwe.

De glimlach verdwijnt weer.

"We bellen gewoon ergens aan om het te vragen" zegt hij terwijl hij al naar één van de huisjes toe loopt.

"Ben je gek?!" roep ik terwijl ik hem tegen houd.

"Ze herkennen je meteen! Misschien bellen ze wel de politie! Nee, ik bel wel aan. En dan vraag ik of ze... Hoe heet je tante?"

"Lia"

"En dan vraag ik of ze Lia kennen en of ze weten waar ze woont."

"Is ook goed" zegt Douwe.

"Verstop je dan ergens" sis ik lachend.

Ik loop naar nummer 73 en bel aan.

Een jongere vrouw, in de 30 schat ik, doet open.

"Hallo mevrouw" begin ik beleefd, "kent u Lia?"

"Ja, die woont hiernaast" zegt ze terwijl ze naar links wijst.

"Oké bedankt!" zeg ik en ze doet de deur dicht.

Douwe komt aanlopen.

Ik bel aan bij 72.

Een oudere vrouw in de 50 doet open.

"Tante Lia!" zegt Douwe blij terwijl hij zijn tante omhelst.

"Ouwe Douwe!" antwoordt Lia.

"Wat doe je hier?" vraagt ze daarna.