Pov Sylvia

"Hier" zeg ik terwijl ik het eten en drinken aangeef.

"Bedankt. Echt, heel erg bedankt! Zonder jou was ik nu misschien al dood geweest!"

"Ik ben blij dat ik je kan helpen."

"Kan ik iets terugdoen?" vraagt hij.

Allerlei domme ideeën komen op in m'n hoofd.

"Misschien kan ik een liedje voor je zingen?" vraagt hij.

Blij en verliefd knik ik.

"Welk lied wil je horen?"

"Uhm... Doe maar How lucky we are. Maar niet te veel geluid maken!"

Hij begint gitaar te spelen en erbij te zingen.

Genietend zing ik in m'n hoofd mee, ik weet heel de tekst uit m'n hoofd.

Als hij klaar is begin ik te klappen en juichen.

Hij lacht trots en schattig.

We kletsen nog samen en hebben heel veel lol.

"Sorry maar ik moet nu echt gaan, anders kom ik te laat thuis! En dan zijn m'n ouders ongerust."

"Maakt niet uit. Nogmaals bedankt!"

"Geen dank" zeg ik en ik loop naar de deur.

"Wacht nog heel even!" zegt Douwe Bob opeens.

Verbaasd draai ik me om.

Omg, hij komt naar me toe lopen...

"Hoe heet je eigenlijk?" vraagt hij.

"Sylvia. Sylvia Langbrug" zeg ik.

"Oké" zegt hij en opeens drukt hij zijn lippen op de mijne...

Genietend ga ik mee in de zoen.

"Sorry ik moet nu echt gaan! Ik baal er zelf ook van!"

"Hopelijk zie ik je snel weer..." zegt hij.

Ik knik blij en fiets dan naar huis.