Overal om me heen zijn jongens en piraten tegen elkaar aan het vechten. Toen we aanvielen was het eerst eigenlijk 1 tegen 1 maar plots kwamen er van een heel eind verderop allemaal piraten. Dus toen werd het vooral 1 tegen 2 en soms zelfs 1 tegen 3. Ik zelf sta tegenover een wat oudere en twee hele lelijke van ongeveer 30. Het enige wat ik doe is mezelf verdedigen en af en toe uithalen, maar meer lukt ook niet. Heel snel kijk ik even rond, ik zie dat Peter en Rufio ook allebei tegenover 3 piraten staan en de rest tegenover 2. Alleen Jake staat tegenover 1 piraat op wonderbaarlijke wijze. Ook om hem heen ligt niemand dus hij kan ook niemand hebben neergeslagen. Ik richt me snel weer op de piraten als ik zie dat er naar me word uitgehaald. Ik blokkeer en zie daarna eindelijk weer eens de kans om zelf ook echt aan te vallen, dus die kans pak ik. Ik sla 1 van de wat jongere piraten neer en als de andere wat te dicht bij komt schop ik hem in zijn ( tja hoe je het dan ook wilt noemen ( verzin zelf maar 😁 ) ). Ik draai me om naar de oudere piraat en begin hem aan te vallen. Dan zie ik vanuit mijn ooghoek dat Jake word neergeslagen en dat de piraat op mij afkomt. Ik probeer snel de oudere piraat voor mij te ontwapenen maar helaas voor mij lukt dat niet. Dan is de piraat die Jake had neergeslagen bij mij en begint ook mij weer aan te vallen. Maar raad eens wie deze piraat is, ja je hebt het goed, James. James kijkt me grijnzend aan en zegt, je bent niet zo heel aardig bezig, je slaat gewoon een vriend van mij bewusteloos. Ik trek even een wenkbrauw op en zeg, volgens mij deed jij een aantal secondes geleden precies het zelfde bij 1 van mijn vrienden. En dat ik jonger ben betekent niet dat ik dommer ben dus zo hoef je nou ook weer niet tegen mij te praten. Terwijl ik dit allemaal zeg probeer ik nog steeds de wat oudere piraat te ontwapenen zonder succes en ondertussen James te blokkeren. Helaas voor mij komt dan ook nog 1 van de wat jongere piraat er weer bij. Dan beginnen ze alle drie zo snel na elkaar als kan mij aan te vallen. Ik kan ze nog maar net van me af houden, dus aanvallen lukt me ook niet meer. Als ik me naar de oudere piraat omdraai om zijn aanval te blokkeren zie ik James een wat langere dolk dan normaal trekken waarvan het lemend zwart glinstert. Ik draai me naar hem om, maar voordat ik het door heb heeft hij de dolk al in mijn zij gestoken. Verbijsterd laat ik mijn zwaard vallen en kan me op de één of andere reden niet goed meer bewegen. Ik probeer geluid te maken, om hulp te krijgen maar ik krijg geen geluid over mijn lippen heen. Ik zie James me grijnzend aanstaren, dan trekt de dolk uit mijn zij, hij doet het voor mijn gevoel tergend langzaam en terwijl hij dat doet zie ik dat er op de dolk een plakkerig zwart goedje zit. Als hij de dolk uit me heeft gestoken zak ik in elkaar, blijkbaar hield James me overeind door de dolk vast te blijven houden die in me zat. Ik probeer mijn trillende handen tegen mijn zij aan te drukken om het bloedden te stoppen, dan komt zijn grijnzende gezicht mijn gezichtsveld binnen en hoor ik hem grijnzend zeggen, nog een paar fijne nachtmerries. Dan staat hij rechtop en roept, we hebben er 1, het meisje, en nu terug trekken! Ik hoor overal geschreeuw vandaan en rennende voetstappen.

Plots buigen allemaal jongs zich over mij heen, iemand probeert me voorzichtig op mijn rug te draaien maar ik schreeuw het uit van de pijn zodra ze dat proberen dus stoppen ze. Rufio die        ( blijkbaar ) achter me zit zegt, waar is Peter? Ga hem zoeken snel! Meteen rennen er allemaal jongens weg om hem te zoeken. Dan komt Rufio voor me zitten en buigt zich over me heen. Hij veegt een pluk haar uit mijn gezicht en fluistert, je mag nog niet weg, Peter heeft je nog nodig, wij hebben je nodig. Ik wil knikken, zeggen dat het goed komt maar dat lukt me niet, ik voel alleen maar de pijn en ik krijg er alleen maar een kreun uit. Dan gaan de ogen van Rufio naar mijn handen die ik nog steeds zo goed als het kan op de wond druk. Voorzichtig pakt hij mijn handen vast en haalt ze weg. Even kijkt hij me met grote bezorgde ogen aan, dan richt hij zich weer op de wond. Plots hoor ik van achter me rennende voetstappen en plots een plof alsof iemand sprong en is geland, of iemand die had gevlogen en is geland. Dan hoor ik de paniekerige stem van Peter zeggen, Lilly gaat het wel, wat is er gebeurd? Ik voel dat twee handen me proberen om te draaien, maar weer gaat er een scheut van pijn door mijn lichaam en schreeuw ik het uit van de pijn. Even stopt de gene die me probeerde om te draaien maar dan hoor ik Peter zeggen, het spijt me Lilly maar ik moet je echt even op je rug draaien anders kunnen we je niet helpen. Ik wil knikken maar wanneer ik dat doe gaat er al weer een kleine pijnscheut door mijn lichaam dus stop ik snel. En omdat ik niet zeker weet of ze het hebben gezien zeg ik met een hele schorre stem die bijna niet te verstaan is, ja is goed. Ik zie Rufio even knikken naar iemand achter me en vermoed dat Peter Rufio om hulp vraagt, dan word ik een beetje opgetild en omgedraaid. Ik schreeuw het uit van de pijn en als ik dan eindelijk goed lig buigt Peter zich over me heen, hij veegt voorzichtig een pluk haar uit mijn gezicht. Dan gaat zijn hand naar mijn wang, hij laat zijn hand daar even en zegt, je doet het goed Lilly volhouden nu. Ik ga met mijn trillende hand naar Peters hand en houd die vast, heel even knijpt Peter in mijn hand dan laat hij los en buigt zich over de wond heen. Ik voel de handen van Peter voorzichtig de wond aanraken maar toch kan ik een kleine kreun niet tegenhouden. Even kijkt Peter me aan en zegt, ik moet je T-shirt uit doen, of in ieder geval een stuk omhoog. Ik knik voorzichtig wat nu blijkbaar wel beter gaat. Ook Peter knikt even, ik voel zijn handen de onderkant van mijn T-shirt pakken maar dan stopt hij en zegt, dit gaat waarschijnlijk veel pijn doen. Weer knik ik even, dit keer ga ik met mijn hand op zoek naar die van Rufio, Rufio pakt mijn hand vast. Dan doet Peter mijn T-shirt een stukje omhoog, en hoe graag ik het ook wil dat ik het niet doe, ik schreeuw het uit van de pijn. Rufio pakt mijn hand met zijn andere hand ook vast en fluistert naar me dat het wel goed komt. Ik hoor plots ergens rechts van me Tootles bang fluisteren, gaat ze dood. Ik kijk even naar rechts en zie dat Jake hem in een knuffel trekt en zegt, nee dat gaat niet gebeuren. Maar toch kijkt Jake me heel bezorgd en verdrietig aan alsof hij het zelf niet helemaal geloofd wat die zegt. Even glimlach ik geruststellend naar Tootles, of in ieder geval dat probeer ik. Dan hoor ik plots de stem van Peter verbaasd vragen, wat is dit? Ik kijk naar waar hij naar wijst maar kan het niet zien. Wel begin ik plots duizelig te worden, dus sluit ik even mijn ogen om het te laten stoppen. Meteen voel ik een hand op mijn wang en vraagt Rufio angstig, Lilly gaat het wel? Ik mompel, ik ben wat duizelig. Ik open weer mijn ogen maar schrik me rot van wat ik zie. Voor me zie ik een grijnzende Blackbeard zitten op de plek waar eerst Peter zat en als ik naast mij kijk zie ik Hook zitten die mijn hand vast heeft. Ik probeer mijn hand los te trekken maar dat lukt me niet. Dan begin ik te bewegen en te schreeuwen, van angst en pijn. Plots komen er allemaal piraten die me proberen stil te houden tegen de grond maar ik begin alleen maar harder te schreeuwen, alleen bewegen kan ik niet meer omdat ze me vasthouden. Dan hoor ik de stem van Peter paniekerig zeggen, Lilly wat is er? Ik probeer hem te vinden maar ik zie hem nergens. Ik doe bang mijn ogen dicht, als ik ze weer open doe zijn de jongens er weer gewoon en zijn de piraten verdwenen. In plaats van piraten die me tegen de grond aan drukken om me stil te houden zie ik nu dat het de jongens zijn. Ik laat me beverig ontspannen en stamel iets over piraten. Ik zie een paar jongens over hun schouders kijken en dan weer verward naar mij. Dan kijkt Peter naar de wond ik mijn zij, als hij met zijn vinders over de rand van de wond gaat schreeuw ik het uit van de pijn, heel even word het een beetje wazig voor mijn ogen dan. Wanneer mijn zicht weer scherp word zie ik dat Peter een plakkerig, zwart, glinsterend goedje op zijn vingers heeft. En nee het is geen bloed het is iets anders. Ik frons even en zeg dan met schorre stem, dat zat op de dolk van die piraat. Even kijkt Peter rond dan vraagt hij, Fred weet jij wat dit is? Fred komt naar voren en bekijkt het zwarte goedje op de vingers van Peter. Even fronst hij en zegt dan, ik weet het niet, ik heb meer nodig om te weten wat het is. Peter zucht een beetje teleurgesteld maar dan zegt Fred aarzelend, ik kan er wel aan komen maar dat wordt niet leuk. Afwachtend kijkt Peter Fred aan die uiteindelijk zegt, ze heeft dat in zich ik kan een beetje uit haar wond halen, net genoeg om te weten te komen wat het is, maar het gaat wel pijn doen, meer dan daarnet waarschijnlijk. Ik kijk hem met grote bange ogen aan en schud mijn hoofd terwijl ik zeg, dat gaat echt niet gebeuren. Wanhopig kijkt Peter me aan en zegt, maar dat is misschien wel je enige kans! Je ligt hier al een paar minuten, met een veelte grote wond in je zij waardoor je heel veel bloed verliest, en als dit ook nog gif is dan moeten we daar wel achter komen, gaat Peter verder. Ik weet dat hij gelijk heeft dus knik ik even. Peter gebaard even naar Fred dat hij moet wachten en buigt zich over mij heen. Hij geeft een kus op mijn voorhoofd en fluistert, het komt allemaal goed we zijn bij je. Ik knik even en pak met mijn hand die niet Rufio vast heeft de hand van Peter. Heel even staat hij op, dan komt hij achter me zitten op zijn hurken waardoor ik mijn hoofd op zijn benen kan leggen om beter te liggen. Dan zie ik dat Peter knikt. Snel doe ik mijn ogen dicht want ik hoef niet te zien wat er gebeurd. Dan voel ik de vingers van Fred bij mijn wond, langs de randen ervan de wond in. Ik schreeuw het uit van de pijn en onbedoeld span ik mijn spieren aan. Ik hoor Fred zeggen dat ze me tegen de grond aan moeten houden omdat het anders niet lukt. Op de één of andere manier had ik mijn ogen open gedaan, maar ik begin nu vlekken te zien voor mijn ogen en merk dat ik langzaam begin weg te zakken, ook verdwijnt de pijn langzaam. Ik hoor nog ergens vaag dat Fred half schreeuwt dat ik het bewustzijn niet mag verliezen, dan voel ik iemand die zachtjes tegen mijn wang aan slaat en zegt, kom op Lilly je moet wakker blijven, we weten niet wat er gebeurd als je buitenbewustzijn raakt. Ik doe mijn best en knijp even mijn ogen dicht. Dan voel ik opeens de pijn die bijna weg was weer. Ik voel dat Peter me een kus geeft en fluistert, het is voorbij je hebt het goed gedaan. Ik doe mijn ogen uitgeput open en kijk Peter aan. Ik voel dat ik aan het  trillen ben en het heel koud heb, en dat is geen goed teken dus fluister ik, Peter ik heb het koud. Bezorgd kijkt hij me aan en legt een hand op mijn voorhoofd. Even buigt hij zich naar Rufio toe en fluistert iets, Rufio kijkt bezorgd mijn kant op, legt ook zijn hand even op mijn hoofd en fluistert dan iets terug naar Peter. Het enige dat ik ervan kon verstaan is iets van, koud... ook.... bleek. Dan zie ik vanuit mijn ooghoek dat Fred iets uitspuugt, als ik kijk dan zie ik het zwarte goedje in het zand liggen. Hij ruikt er nog even aan en zegt dan, gif van een boom of bloem uit het zwarte woud. Een beetje ongeduldig en nieuwsgierig vraagt Peter, welke is het? Fred haalt zijn schouders op en zegt, geen idee. Plots voel ik een vlaag van misselijkheid waardoor ik niet kan verstaan wat Peter zegt, dan krijg ik plots het gevoel dat ik moet overgeven. Ik probeer een beetje overeind te komen maar dat lukt niet dus zeg/mompel ik, moet overgeven. Peter richt zich meteen op mij en vraagt, wat is er? Ik begin een beetje kokhalsde geluiden te maken zonder dat ik het wil waardoor ik het niet kan zeggen, maar dan hoor ik Felix zeggen, volgens mij moet ze overgeven. Snel zegt Fred, draai haar op haar zij snel, snel! Ze hebben me nog niet eens op mijn zij gedraaid of ik geef al over. Een soort rood plakkerig spul komt uit mijn mond wat smaakt als een mengeling van bloed en nog iets wat ik niet goed kan benoemen. Ik hoor Peter zacht vloeken en zeggen, dat is bloed. Snel staat hij op en begint hij allemaal orders uit te delen. Dan buigt hij zich over mij heen en vraagt, moet je nog meer spugen? Ik schud even mijn hoofd. Dan tilt Peter mij op waardoor ik het uitschreeuw van de pijn. Heel even word het zwart maar daarna zie ik weer. Peter begint een beetje te rennen ( wat mij heel veel pijn bezorgd ) en vliegt dan weg. Met onder ons allemaal jongens die door elkaar rennen een andere kant op.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

En wat vinden jullie ervan?
Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden.
Maar even een kleine mededeling ik denk namelijk dat ik de schrijfstijl een beetje ga veranderen, in het volgende hoofdstuk zal ik het eerst proberen hoe ik het zelf vind schrijven en wat jullie ervan vinden. En als ik het uiteindelijk beter vind en jullie ook dan ga ik op die manier verder met schrijven maar dat zullen jullie dus later te horen krijgen.