Yusra wachtte niet. Ze liep de kleedkamer uit en de gymzaal in. Er was geen woede op haar gezicht te lezen en niks aan haar gaf Storm het idee dat er nu haat tussen hen rustte. Waarom zou het er zijn? Ze hadden het immers uitgepraat. Maar Yusra liet haar in de kleedkamer achter en een bittere smaak vulde Storms mond.

Nadat ze haar veters had gestrikt, liep ze als een van de laatsten de zaal in. Zodra ze een grote speaker op de grond zag staan, wist ze wat voor een dag het was. De anderen leken dat ook te weten, want er heerste een grafstemming. Het was was toch wel wat anders dan bij het keuzedeel, waar iedereen er zin in had, of in elk geval geen last had van chronische tegenzin.

Mevrouw Driesen leunde tegen de geluidsbox en keek de zaal rond. 'Fijn dat jullie er zijn.' Er stond een glimlach op haar lippen, alsof dat de stemming kon veranderen. 'Laten we maar snel beginnen, dan zijn we er vanaf. Zijn er mensen die niet weten hoe de piepjestest werkt?'

Hoewel niemand antwoordde, nam de docent toch de moeite om de test uit te leggen. Iedereen nam plaats achter de gele lijn en Driesen zette de box aan, waarna een traag muziekje de ruimte vulde.

Geïrriteerd stapte Storm op het trage tempo naar de overkant van de zaal. Wat haar betrof mocht het minstens twee keer zo snel. Ze wierp een blik op Yusra en Emily die naast haar liepen.

'Als ik een zes haal, ben ik tevreden,' fluisterde Yusra tegen Emily, voor een piep de zaal vulde. Beiden waren ze geen sporters en Yusra nog wel het minst van de twee.

'Dat komt wel goed.' Emily gaf haar een bemoedigend knikjes. Ze renden weer sloom naar de andere kant van de ruimte. Ze waren bijna een stel pingpongballen die door de zaal rolden. Heen en weer tot ze eindelijk hun vaart verloren en moesten opgeven.

'Het is bijna alsof de woensdagmiddag nog niet erg genoeg is zonder piepjestest,' klaagde Yusra om er nog een schepje bovenop te doen. Storm glimlachte, want dit was de Yusra die ze kende. Als haar vriendin het ergens niet mee eens was, kon ze urenlang klagen. Het was bijna grappig. Het meisje had nu niet zoveel tijd om haar mening te geven, want het tempo ging langzaam omhoog.

Een paar minuten later hijgde Yusra en kwam Storm in haar element. De eerste mensen liepen met hangende schouders naar de bank aan de zijkant van de zaal. En na een paar minuten gaf ook Yusra het op, even later gevolgd door Emily. Enkel Storm bleef onvermoeibaar doorgaan, dit was iets waar ze goed in was. En ze was vastbesloten om een hoog cijfer te halen. Als ze alle meiden kon verslaan was ze helemaal tevreden. Normaal was ze helemaal niet competitief, maar vandaag hing er meer vanaf dan alleen een goed cijfer. Haar plan zou enkel werken als ze de laatste was die overbleef.

Vlak nadat ze de muur had aangeraakt, klonk de toon weer. Ze wierp een blik op de banken waar een aantal van haar klasgenoten zaten. Toen Linsays blik de hare raakte, keek ze snel weer weg, al was dat alleen omdat ze haar focus nu niet kon verliezen. Zo nu en dan gingen de piepende deuren van de oude kleedkamers open en dicht, terwijl diverse leerlingen wat water pakten en een paar minuutjes namen om even op adem te komen.

Als ze als laatste klaar zou zijn dan moest iedereen al beginnen met het volgende spel en had ze de kleedkamer voor zich alleen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Dit was misschien wel de enige kans die ze zou krijgen om bij Linsay's spullen te komen, maar dan moest ze dit nog wel even volhouden. Gelukkig was dit iets wat ze kon.

De tijd tussen de pieptonen werd steeds korter. Enkel zij en een van jongens renden nog door de zaal. Lucht stroomde veel te snel in en uit haar longen. Rustig blijven, dwong ze zichzelf. Met elke snelle stap die ze zette zou ze dichter bij succes komen. Ze rende hijgend door. Haar voeten bonsden tegen de vloer en een paar van de leerlingen moedigden de jongen aan. Maar er was een stem die niet voor hem bestemt was.

'Volhouden Storm!' Yusra keek haar met een glimlach aan. Storm liet haar ogen even richting haar vriendin glijden en stak haar duim op. Nu wachtte Yusra wel. Ze moest dit volhouden, ze zou dit volhouden. De blik die Linsay zou hebben wanneer ze haar boodschap zou ontdekken was het waard.

Nog sneller dan eerst rende ze door de zaal. De muziek bonsde door de ruimte, maar verdween naar de achtergrond. Dat haar longen brandden, merkte ze amper. Het deed er niet toe. Het was slechts zij, de grond en een pieptoon die ze voor moest weten te blijven. Elke stap bracht haar dichter bij haar doel, elke keer dat ze snel genoeg was werd de kans op slagen groter.

De akelige piepen drongen haar hoofd binnen, maar ze was sneller dan het geluid. Het zou haar niet stoppen. Haar schoenen piepten en bijna slipten haar voeten onder Storm weg toen ze zich omdraaide. Hoelang ging deze test door? Want zij zou niet stoppen. Ze kon niet stoppen. Al draaide haar hoofd en was de wereld een waas. Al lag haar eigen grens vlak aan haar voeten, ze stak hem over zonder erover na te denken dat het een eindstreep was.

'Storm stop!' Een strenge stem schalde door de ruimte. Toen haar ogen richting het geluid gleden, zag ze dat iedereen op de bank muisstil was. Driesen stond naast de box, waar geen geluid meer uit kwam. Ze moest hem hebben uitgezet.

Storm vertraagde haar tempo en pas toen overspoelde het als de golven van de zee. Haar longen brandden en haar knieën knikten zo erg dat ze er amper op kon blijven staan. Ergens op de achtergrond klonken een paar stemmen, maar wat er gezegd werd kon ze niet verstaan.

'Probeer rustig adem te halen, meis.' Driessen torende boven haar uit. 'Emily, kun jij wat water pakken?'

Nee, dat was niet de bedoeling! Ze moest zelf naar de kleedkamer. Storm rechtte haar rug. 'Het gaat wel.'

Driesen schudde haar hoofd. 'Je moet niet zo ver over je grenzen gaan.' De dame keek even naar de rest van de klas, voor haar ogen weer naar Storm gleden. 'We hebben het hier na de les nog wel over.'

Emily kwam aangerend met een flesje water, wat ze in Storms handen duwde. 'Hier, gaat het?' Ook Yusra kwam er bij staan.

Storm gaf haar vriendinnen een knikje en liep naar de bank, waar ze op ging zitten. Ze telde de seconden tussen haar ademteugen en sloot haar ogen. Langzaam doofde het vuur in haar longen. 'Ik ga even naar de kleedkamer.'

'Moeten we mee?' Emily keek haar vragend aan.

'Nee, ik red me wel.' Zonder een reactie af te wachten liep ze richting de kleedkamer. Haar hart klopte in haar keel, maar dat kwam niet van de spanning. Op de bankjes stonden de tassen van haar medeleerlingen. Hun telefoons en waardevolle spullen namen ze altijd de gymzaal mee in. Niemand hield er rekening mee, dat geld niet het enige motief voor diefstal was.

Ze gunde zichzelf een paar ademteugen, voor ze richting het hoekje liep waar Linsay's blazer hing. De zwarte tas van Linsay stond in een hoekje op het bankje eronder. Vluchtig keek ze naar de blauwe deur. Op de achtergrond klonk het geluid van mevrouw Driesen die uitleg gaf. Niks wees er op dat iemand naar binnen zou komen. Een vleug van gespannen blijdschap kwam in haar op. Ze had vrij spel en het was verrassend simpel geweest om dat te krijgen.

Met trillende handen ritste ze de tas open. In het grote vak zaten enkel wat boeken, een schetsboek met matige tekeningen en een appel. Niet wat ze nodig had. Ondanks het feit dat de tas meerder vakken had, voelde ze zich toch nerveus worden. Wat als Linsay het niet bij zich had?

Storm sloot het grote vak en grabbelde in een van de kleinere. Alles wat haar vingers vonden, waren tampons. Die had ze vandaag niet nodig. Snel ging ze door naar het volgende vak, zo nu en dan een blik op de deur werpend. Bewaarde Linsay haar lipstick wel in haar tas? Storm kon zich niet voorstellen dat het meisje haar make-up niet overal mee naar toe sleepte. Toch twijfelde ze er steeds meer aan.

Haar tijd tikte weg, ze hoorde het geluid van ballen die met kracht tegen de muur werden geworpen. Als ze nog lang weg zou blijven, zou Driesen waarschijnlijk naar haar toekomen om te controleren of het wel goed ging. Al helemaal na wat ze zojuist had gedaan. Haastig ritste Storm het laatste vakje open. Haar oog viel direct op een grote sleutelbos. Een glimlach krulde op haar lippen. Die kon ze ook meenemen. Het zou haar enorm veel macht geven.

En Linsay wist dan direct dat er gestolen was, herinnerde ze zichzelf. Het was een dom plan. Snel zocht ze verder. Toen viel haar oog op de zilveren verpakking van een lichtroze lipstick. Hij was jammer genoeg niet rood, maar het kon er mee door. Bloed rood bracht toch ongeluk.

Snel haalde ze het voorwerp uit de tas. Nog een keer gleden haar ogen over de sleutelbos. Het was een mooie kans, eentje die ze niet vaker zou krijgen. Misschien was de beloning het risico waard. Ze hakte de knoop door, pakte de goudgele sleutel en begon hem van het ringetje los te halen. In het metaal stonden drie nummers van Linsay's kamer gegraveerd. Snel stopte Storm de sleutel en lipstick in haar eigen tas. Na snel nog een slok water te drinken, liep ze terug naar de gymzaal. Een mix van spanning en opluchting tegelijkertijd had haar gevuld. Het voelde verrassend goed.