Een oude heer op het perron
zonder koffers, hoewel klaar voor een reis
een bankje tussen het volk
eveneens wachtend op de trein

Tussen de mensen verschijnt een jongen
in een zwembroek en zwijgzaam als dood
die een leven nog maar pas begonnen
achter zal laten aan het spoor

De jongeman kijkt om zich heen
zijn haren nog nat en huid vol zand
want hij liet zijn liefde achter aan zee
en zoekt in de menigte haar hand

En de mensen maar wachten en staren
de oude heer schudt weemoedig het hoofd
en ziet verderop een jongedame
met een pasgeboren kind op schoot

De verre lucht begint te wolken
een hoog gefluit komt aangeraasd
de mensen nemen vlug hun koffers
één voor één en allerlaatst

De jongen van zee kijkt nog achterom
de moeder met het kind stapt in
en de oude heer op het leeg perron
beseft dat er geen plaats meer is

Wolkend en puffend reist de trein naar zijn eind
en de oude man die er al zo lang om vraagt
weet niet waarom de jongeren al vertrokken zijn
terwijl hij de eerste moet zijn die gaat