Gwendolyn vond Jamies nieuwe kapsel niet oké.

Het eerste wat ze zei na haar ochtendgaap en het uitrekken was: 'Wat heb je in Nissa's naam met je haar gedaan?'

Waarop de heks haar wenkbrauwen optrok en Gwen lachte.

'Sorry, ik vind het altijd grappig als je "in Nissa's naam" zegt. Ik wilde het ook eens proberen.'

De prinses stond op en ging meteen op haar knieën weer op het bed zitten, terwijl haar blik gefocust bleef op Jamies donkere haar. Ze draaide haar hoofd een paar keer wat en liet haar ogen van boven naar beneden glijden.

De heks bleef op haar bed zitten en probeerde Gwendolyns blik vast te houden, maar keek uiteindelijk enkel naar haar handen.

'De lengte is wel leuk, maar je hebt het echt heel scheef gesneden.' Gwen stond weer op en liep naar haar toe met haar hand uitgestoken. 'Waar is je zwaard?'

Jamie keek haar met opgebolde wangen aan. 'Mijn zwaard, je zegt het zelf al. Mijn zwaard, mijn haar.' Het kwam er niet heel overtuigend uit.

De prinses hield haar hand uitgestoken. 'Moet ik het echt zelf pakken?' Het klonk geamuseerd.

'Af en toe mag je ook eens wat zelf doen, Gwendolyn.'

'Al goed.'

Jamie had meer protest verwacht. Ze klemde haar handen in elkaar, terwijl Gwen rond het bed liep.

Ze keek over haar schouder om de prinses te zien bukken bij het kastje om het zwaard uit de schede te trekken. Gwendolyn keek er even naar en woog het wat in haar hand, voor ze het met de punt naar beneden liet hangen en ze achter Jamie op het bed ging zitten.

'Sinds wanneer leren prinsessen haren fatsoeneren? Wordt dat niet voor jullie gedaan?'

Gwen snoof en schoof wat dichter naar haar toe.

Er gebeurde niets. Jamie kon geen zwaard langs haar nek voelen snijden en ook Gwendolyns vingers niet bij haar haar voelen. Ze keek weer over haar schouder en zag de prinses nog net zo zitten als voorheen, dichtbij maar niet dicht genoeg.

'Je vindt het niet erg als ik je aanraak, toch?'

Ze schudde met haar hoofd zonder nadenken. 'Doe maar.'

Het volgende moment voelde ze Gwens vingers wel op haar schouder, half op de stof van haar tuniek, half op haar huid. Een tinteling trok door haar ruggengraat, maar ze bleef zo stil mogelijk zitten en keek voor zich uit.

'Er waren twee dingen die ik wilde worden toen ik klein was,' zei de prinses, terwijl ze Jamies hoofd zacht naar beneden duwde. 'Het eerste was een heks en het tweede was kapper. Tussen mijn negende en mijn vijftiende heb ik Alines haar, en dat van mijn dienstmeisjes, ontelbare keren verpest.'

'Dat stelt me echt gerust.'

Jamie voelde de korte stukjes haar die Gwen afsneed prikken in haar nek. Ze probeerde een paar keer haar hand omhoog te brengen om ze weg te vegen, maar de prinses maakte het haar onmogelijk.

'Stil jij, ik ben nog niet klaar met praten, en af.' Ze hield Jamies hand tegen de matras tot ze er zeker van was dat de heks stil zou blijven zitten. Ze zette haar werk verder, tintelingen achterlatend overal waar ze haar nek en schouders aanraakte. 'Toen ik vijftien was heeft mijn vader onze hofkapper gevraagd of hij mij alstublieft wilde leren omgaan met een schaar en een kappersmes, zodat ik ten minste zou weten wat ik aan het doen was als ik het echt niet kon laten. Ik kon het niet laten. Dus ja, soms leren ze prinsessen haren fatsoeneren.'

Jamie wist niet wat ze daarop moest zeggen, dus hield ze haar mond maar. Haar aandacht afgeleid houden van Gwens adem in haar nek was moeilijker in de stilte.

'Je wilde ook een heks worden?'

'Lach me niet uit alsjeblieft.'

'Ik lach je niet uit.'

'Nee, tuurlijk niet.'

Het duurde niet al te lang meer voor de prinses klaar was. Terwijl ze het zwaard weer in de schede stak, ging de heks met haar handen door haar haar.

'Kort.'

'Perfect.'

'Dat zeg je alleen omdat jij het hebt gedaan.'

'Ik heb jou niet gemaakt.'

Gwen ging voor haar staan en boog wat voorover tot er nog maar een halve meter tussen hen in zat. Jamie hield haar adem in, terwijl de prinses met een paar lokken haar keek of ze alles wel evenwijdig gesneden had. Toen laatstgenoemde het haar weer had losgelaten bleef ze nog even hangen waar ze hing.

Jamie keek haar aan. Ze boog naar voor.

Gwendolyn leek voor even ook nog verder naar voor te buigen, maar legde haar hand op Jamies lippen net voor ze elkaar raakten.

Pas toen besefte de heks wat ze aan het doen was. Haar maag legde zich in een knoop en ze verbrak snel het oogcontact, terwijl ze Gwens hand van haar gezicht haalde. Ze stond op zonder nog iets te zeggen. Ze wilde nog wel een 'sorry' mompelen, maar ze kreeg het er niet uit.

'Jamie...'

Ze fatsoeneerde haar kleren snel, pakte haar zwaard van bij het kastje en liep naar de deur. Het duurde nog even voor prinses Gwendolyn ook klaar was om te gaan, maar Jamie had wel het fatsoen om te blijven wachten, hoe ongemakkelijk ze zich dan ook voelde.

Tijdens het ontbijt hing er een bijna elektrisch geladen spanning tussen hen in, die ook aan Rye niet voorbij ging. Ze zaten schuin tegenover elkaar. Jamie zag Gwen wel een paar keer haar kant op kijken vanuit haar ooghoek, maar ging er zelf niet op in. Ze keek strak naar haar bord terwijl ze at, keek af en toe even naar Rye, maar dat was het dan ook. Ze at in stilte, de prinses zei eveneens amper iets. Voor een keer leek de zoon van de smid de enige te zijn die wel zin had om te praten.

'Wat is het plan voor vandaag, na het oefenen met onze zwaarden?'

'Het bos in. Ik heb er gisteren iets gezien dat me wel de moeite van het verder onderzoeken waard lijkt.'

Gwen trok een raar gezicht, maar zei niets.

'Jij bent de baas,' zei Rye.

'Dat ben ik inderdaad.'

Opnieuw trok Gwen een raar gezicht, maar opnieuw zei ze niets.
Het werkte op Jamies zenuwen.

Niet veel later stonden de heks en de zoon van de smid tegenover elkaar op het marktplein, beiden met hun zwaarden geheven. De prinses was nog even naar haar kamer gegaan, om te wachten. Ze voelde zich niet zo goed, had ze gezegd.

'Hebben jullie vannacht dingen gedaan waarvan jullie spijt hebben?' Rye grijnsde klein, al leek dat meer zo te zijn omdat hij wilde verbergen dat hij onzeker was over zijn zwaardkunst met zijn linkerhand.

'Wat?' Het kwam er botter uit dan Jamie wilde.

Rye stak zijn ijzeren hand op en gebaarde ermee naar haar. 'Die woede kan je prima gebruiken bij het zwaardvechten.'

'Ik heb helemaal geen woede.'

De jongeman grinnikte. 'Natuurlijk niet.'

Tijdens de oefeningen die hij haar vervolgens liet doen, kwam maar al te goed naar boven dat Jamie ongelijk had en dat wist ze zelf ook.

Ze was niet kwaad op Gwen. Als ze al kwaad was op iemand dan was het op zichzelf. Ze was wel teleurgesteld, terwijl ze niet eens zo goed wist waarom. Oké, ja, ze had de prinses heel graag willen kussen en het was misschien wel de eerste keer in haar leven dat ze zich zo aangetrokken voelde tot iemand, maar ze had er geen verwachtingen bij gehad - toch niet waar ze zelf van op de hoogte was.

Het ongemakkelijke gevoel dat ze kreeg als ze al maar gewoon dacht aan in Gwendolyns buurt komen, daar werd ze ook kwaad van.

Ze hakte Rye's enige goede hand er bijna af toen ze uithaalde.

'Oké, misschien stoppen we hier best voor vandaag,' zei hij met een kort lachje. Er was niets meer te merken van zijn normale vijandigheid.

'Je bent vreemd vrolijk vandaag, Rye.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ach, wat kan ik zeggen, ik hou wel van een beetje drama.'

Jamie rolde met haar ogen en hing haar zwaard op haar rug. Ze veegde met haar handschoen het zweet van haar voorhoofd en kamde vervolgens door haar haar. Het was toch nog even wennen dat haar vingers al zo snel weer door lucht gingen.

'Ik vind je nieuwe kapsel wel cool trouwens. Het past heel goed bij je persoonlijkheid.'

De heks trok haar wenkbrauwen op.

Rye lachte en liep al fluitend terug naar de herberg, hetzelfde liedje dat Jamie gisteren aan tafel had zitten neuriën.

Ze wilde ergens mee gooien. En wel nu. In plaats van toe te geven aan haar frustraties, balde ze haar handen tot vuisten, haalde ze een paar keer diep adem en liep ze vervolgens achter Rye aan weer naar binnen. Ze hadden tenslotte nog een pad te zoeken ten oosten van de bloemist.