Drie weken was prinses Aline nog blijven leven.

Astrid was in die weken meer in het kasteel geweest dan thuis. Ze had Jamie af en toe mee gevraagd, maar de jonge heks had het steeds geweigerd.

Er moest toch iemand op de winkel letten? Haar vroegere mentor had haar gezegd dat ze de koning en prinses Gwendolyn ooit weer onder ogen moest komen, maar Jamie had stellig volgehouden dat het daar niets mee te maken had.

Ze had een vaste afspraak gemaakt met Rye. Ze zouden drie keer per week samen trainen met hun zwaarden. Zo kon Rye zijn linkerhand blijven verbeteren en kon Jamie beter leren vechten zonder magie. Het was nodig, dat hadden ze allebei besloten.

Zee had ze niet meer gezien. Het frustreerde haar eerst nog dat ze niet wist wat hij van haar wilde, maar na een paar dagen had ze het uit haar gedachten gebannen en was ze er niet meer op teruggekomen.

Het was op de ochtend dat Aline stierf dat Gwendolyn voor de deur van de winkel stond. Het was nog geen openingstijd, dus hadden haar bewakers met veel kabaal op de deur geklopt tot Jamie de deur voor haar had opengedaan.

Het viel meteen op hoe dik en rood Gwens ogen waren. Haar handen trilden en haar schouders schokten. Er was niets moois aan, maar menselijker had de heks haar nog nooit gezien.

Ze wist niet wat ze moest zeggen, maar dat leek de prinses niet erg te vinden. Zodra ze Jamie zag, was het huilen weer begonnen en had ze haar armen om haar heen geslagen, alsof de heks de enige was die haar nog recht kon houden.

'Waarom ben je niet langsgekomen?' vroeg Gwendolyn haar. Het was moeilijk te verstaan door het snikken, maar Jamie zou ook met een halve zin nog hebben geweten wat de prinses bedoelde.

Dit keer ging ze wel mee naar het kasteel. Ze hield Gwens hand vast tot de koets op het binnenplein stopte en liet haar met haar hoofd op haar schouder liggen.

Astrid had gezegd dat het geen probleem was om een relatie te hebben met een kroonprinses. Ze moest alleen in gedachten houden dat het wel moest stoppen wanneer Gwendolyn eenmaal koningin was en zou trouwen met een prins.

Ze kon er vrede mee nemen. Wat Astrid kon, kon zij ook.

Ze bleef in het kasteel tot Gwen sliep. De dag erna opnieuw. De dag daarna bleef ze slapen.

De prinses zei haar die nacht dat ze Jamies belofte aan Zee voor haar had ingewilligd. Hij zou de hofdichter worden wanneer ze eenmaal koningin was. De lach die op die mededeling volgde, deed het leed voor even verzachten.

Op de dag van de begrafenis stonden Astrid en Jamie achter de koninklijke familie. De oudere heks had gehuild voor ze naar het kasteel waren gegaan, maar ze had haar uiterste best gedaan om het te verbergen.

Jamie vroeg zich af of Astrid zich sterker wilde voordoen voor zichzelf of voor de koning.

Aarde werd geschept, bloemen werden gelegd, woorden werden gesproken.

Toen het allemaal gedaan was, zag Jamie de koning met betraande ogen naar Astrid draaien. Ze keken elkaar aan, duizenden woorden in één simpele blik. Daarna draaide hij zich naar de koningin en sloeg hij zijn armen om haar heen.

Gwendolyn had het ook gezien. Ze keek naar Jamie. Laatstgenoemde geloofde graag dat ze op dat moment allebei hetzelfde dachten. Hoe kon je toekijken en jezelf bij elkaar houden als je grote liefde voor je neus stond en zijn liefde aan iemand anders moest geven?

De prinses sloeg haar armen om de heks heen en liet haar voor de rest van de dag niet meer los.

Soms moet je hart gebroken worden voor je je realiseert dat de wereld hoe dan ook door zal blijven draaien. Soms moet je hart weer helen voor je beseft dat pijn gewoon een deel is van het leven.