Potoczne wyobrażenia kanibalizmu mogą dotyczyć zjadania ciał wrogów z nadzieją, że zdobędzie się ich siłę. Obraz ten znajduje odbicie w praktykach kai tangata, które zostały zaobserwowane wśród Maorysów – rdzennych mieszkańców Nowej Zelandii. Maoryscy przywódcy wierzyli, że jedząc ważnych jeńców wojennych zwiększają swoją manę, czyli duchową moc gwarantującą siłę i autorytet. Praktyka spożywania osób spoza własnej grupy nazwana została przez naukowców egzokanibalizmem.

Ich szczególne zainteresowanie zdobył jednak endokanibalizm, czyli zjadanie ciał członków własnej grupy. Występował między innymi w populacji Fore, która zamieszkuje Nową Gwineę. Jej członkowie żywili się ciałami bliskich osób podczas ceremonii pogrzebowych. Połykając kawałek ciała nieboszczyka, przekazywano mu wyrazy miłości i szacunku. Ten rodzaj praktyk zniknął jednak za sprawą europejskich kolonizatorów, którzy jej zakazali. Co ważne, historia jedzenia ludzi wśród Fore nie była długa. Rytuały z tym związane narodziły się prawdopodobnie krótko przed przybyciem Europejczyków i były odpowiedzią na klęskę nieurodzaju. Przykład Fore demonstruje, że kanibalizm ze względów odżywczych i rytualnych nie muszą się wykluczać.