Nollie stond te schrobben bij een grote wastobbe. Ze had al het beddengoed van de bedden afgehaald en stond nu driftig lakens en dekens te wassen. Kliedernatte lakens wapperden aan een zelfgespannen lijntje tussen de stuurhut en de boeg. Kapitein Prikkebeen wurmde zich door al die natte lakens heen. "Zo Nollie, dus hier ben je."
Nollie keek verbaasd op. "Ja ik sta het beddengoed te boenen, pokkewerk is het."
"Droog je handen af Nollie, jij gaat eten koken. We sterven het af hier van de honger." snauwde de Kapitein. Hij was behoorlijk geirriteerd. Eerst al door dat gedoe met Zanik en Bennie, en ten tweede, zijn maag knorde al een paar uur. En hij werd erg nukkig als hij lang niets at.

Nollie liet met een plens Pedro's deken terug in de tobbe vallen. "Koken? Ik? Ik heb nog hartstikke veel te doen! Ik moet de hutten nog boenen en het kombuis ontsmetten, afwassen en er liggen wel 30 sokken die nog genaaid moeten worden en dan daarbij, ik had al gezegt: ik kan niet koken!"
Nollie wilde zich weer omdraaien en verder gaan met wat ze aan het doen was, maar de Kapitein liet zich niet afschepen.
"Ga je nou heel gauw naar dat kombuis om eten te koken of moet jij soms de eerste zijn die gekielhaald wordt? Leuk, dan kan je even de onderkant van de boot inspecteren. Lopen Nollie! Ik verwacht over maximaal een half uur een pan met eten!"
Boos stampte de Kapitein weg.

"Wat een jankerd. Hier gaat hij nog spijt van krijgen." mopperde Nollie. Ze smeet haar wasgoed terug de tobbe in en liep schoorvoetend naar het kombuis.

Pedro was de eerste die het rook. "Ik ruik een brandlucht!"
Vlug en behendig klom hij het kraaienest uit. Uit de kombuis zag hij een grijze rookpluim walmen. Hij rende als een bezetene de kombuis binnen. "Wat is hier aan de hand?!?!"

Binnen, bij het fornuis, zag hij Nollie staan. Ze had zwarte spikkels in haar haren en de muren, de vloer en zelfs het plafond zat vol met een bruin-zwarte drap. "Nollie! Wat is dit? En wat.... is dit voor een ravage?" Pedro kon zijn ogen niet geloven. Het leek wel alsof de oorlog was uitgebroken.
Nollie trok een pruillip en piepte: "Ik wilde rijst koken, in de snelkookpan. Maar alles is verbrand en toen is hij ontploft." Ze wees naar een gat in het plafond. "Daar! Het deksel is er zo uit gevlogen. En mijn saus is van schrik op de grond gevallen."
Nollie begon te huilen. "Alles zit onder..."
"Ja en ik weet niet wat je allemaal in die saus hebt gedaan maar hij ruikt naar koeienpoep en bovendien is hij aangebrand. Mens, je kan ook echt niet koken." zei Pedro.
"Ja wrijf het er nog maar even lekker in. Het was mijn idee niet! Het moest van de Kapitein en ik zei hem nog: ik kan helemaal niet koken."
Nollie begon nog harder te huilen.
"Als dit zo door gaat, ga ik terug naar mijn moeder!!!"

Op dat moment kwam de Kapitein binnen lopen. Die verwachtte een pan met eten, maar zijn gezicht betrok toen hij voor de tweede keer vandaag een ramp aantrof in het kombuis.

"Ik kan ook helemaal niks aan jullie overlaten. Wat is dit voor een bende hier?" bulderde hij.
"Ik ga naar mijn moeder!!!" jankte Nollie, "ik zei toch dat ik niet kan koken, nou, zie je wel!" Huilend rende ze de kombuis uit.
Kapitein Prikkebeen krabte zich achter zijn oor. "Hier moet echt iets aan gedaan worden. Als we geen nieuwe scheepskok vinden zullen we onderweg naar de Haaibaai sterven van de honger. Pedro, ga eens kijken of je Dirk kan vinden. We moeten echt snel een nieuwe scheepskok vinden, zo kunnen we niet weg."

Pedro deed gehoorzaam wat de Kapitein hem opdroeg. Nog voor hij van de loopplank af was kwam Dirk er al aan.
"Ha die Pedro, makker, goed je te zien!"
"Ha Dirk, fijn dat je bent gekomen. We waren al aan het wachten op je komst."
"Wat is dat voor een lucht joh?" vroeg Dirk, zijn neus snuivend in de lucht, "het lijkt wel of er iets in de brand staat."
"Ach ja. Dat is ons middag eten. Nou ja: was ons middag eten. Geen van allen is hier in staat om een behoorlijke maaltijd op tafel te krijgen. De keuken ziet eruit alsof de Taratonga's langs zijn geweest."
"Ah, dat is niet zo mooi." peinsde Dirk. "Ik heb ook geen goed nieuws om eerlijk te zeggen. Ik heb echt mijn best gedaan. Ik heb alle klanten gevraagd, maar niemand was beschikbaar. Ze hebben alemaal gezinnen met kinderen Pedro, ze kunnen ziet weg."
"Dus je hebt geen kok kunnen vinden?"
"Nee. Helaas niet."

Pedro zuchtte. "Dit word echt een drama, Dirk. We hebben kisten vol voedsel aan boord. Maar niemand die het klaar kan maken. We kunnen niet leven op een wortel en een stengel bleekselderij. We kunnen niet eens een ei bakken!"
Nu moest Dirk toch wel even lachen.
"Ja lach maar, het is om te janken. Op deze manier heb ik er ook geen zin meer in. Misschien ga ik de Kapitein vertellen dat ik gewoon terug naar huis ga. Word ik timmerman ofzo..."

Het zag er niet best uit. Nu Dirk niemand had kunnen vinden om te koken aan boord van de Woeste Zeerover zag het er naar uit, dat onze vrienden er een voor een geen zin meer in hadden. Nollie wilde al naar d'r moeder terug en Pedro terug naar huis. Zo zouden ze allemaal uit elkaar gaan en zou het schip ergens op een eiland achtergelaten worden om te worden vergeten voor altijd.