Wat vooraf ging aan ‘Kwijt!’

Lizzy was veertien jaar geleden een onschuldig meisje van zeventien jaar. Haar beste vrienden, Song, Seth, Aiden en Jake, waren erg ambitieus en hadden een liefde voor macht. Ze maakten vijf ringen, twee zilveren slangetjes die om elkaar kronkelden, met in het midden een steentje van Zwarte Onyx. Over de Zwarte Onyx is bekend dat je deze alleen moet dragen als je dood bent of wil gaan. Daarom werden ze, na de ringen om gedaan te hebben, onsterfelijk en erg machtig. Er was slechts een manier om echt dood te kunnen gaan, en dan zou je de hele coven (groep) uit kunnen roeien.

Samen met z’n vijven waren ze oppermachtig, en konden ze iedereen aan. Zo gingen de jaren voorbij. Totdat een ruzie de coven uitelkaar dreef. Toch bleven de ringen intact, en bleef iedereen in leven. Lizzy kreeg een nieuw leven, waarin ze verliefd werd op Rhode, en hij op haar. Maar altijd kon ze de aanwezigheid van de anderen voelen. Op een gegeven moment werd dat gevoel sterker, en werd ze ongerust. Ze vreesde voor de veiligheid van Rhode, en dat is het moment waarop mijn verhaal begint.

Hierbij verhaal 1: Kwijt!

“Rot op!” schreeuwt Lizzy, haar gezicht rood van de kou, haar haren wapperen alle kanten op in de wind. “Ik háát je!” Verschrikt deinst Rhode terug, zijn ogen groot van schrik. Lizzy voelt medelijden, maar ze moet dit zo doen. Alleen als ze zo hard is, zal hij haar geloven. Het moet wel, ze is te gevaarlijk, ze kan hem doden, ze heeft er maar één handbeweging voor nodig, en dat moet ze voorkomen. Hij moet verdwijnen uit haar leven, al doet het pijn in heel haar hart. “Maar…” hoort ze Rhode zeggen, “waarom?” “Waarom? Waarom?!” roept ze weer, “Je bent een verschrikkelijke nerd! Een sukkel! Een afschuwelijk persoon! Ik kan je niet meer zien, VERDWIJN!” Rhodes gezicht vertrekt, gekwetst kijkt hij haar aan. De emoties rollen over zijn gezicht. Boosheid, verdriet, twijfel, dit kan ze niet aanzien. Ze loopt hooghartig weg, de tranen stromen over haar wangen. Ze kijkt naar haar zilveren ring, met een steentje van Zwarte Onyx. Daar begon het allemaal mee, daarom moet ze Rhode verlaten. Ze rent naar de studentenflatjes, waar ze nu inmiddels een jaar woont, en binnenkort zal ze weer moeten verhuizen. Lizzy studeert al, ze is namelijk al lang zeventien, al veertien jaar. Ze loopt de trap op, met twee treden tegelijk. Kale Tl-buizen verlichten het gangetje, de duisternis van de nacht komt hier niet. Zo opent haar flatje met een woord, laat zich op de bank vallen en valt huilend in slaap.

’s Ochtends schrikt ze wakker van het bonzen op de deur. “Post!”. Lizzy rekt zich uit, sjokt naar de deur, pakt de post aan en gooit de deur weer dicht. “Reclame, huur, reclame” mompelt ze in zichzelf. Dan valt haar oog op een gesloten, oude envelop waar met zwierige letters ‘Lizzy’ op staat. Ze gooit de rest op de grond en opent de envelop. Vluchtig leest ze de brief, ze herkent het handschrift van Song, een lid van haar oude groep,  maar al te goed. Ze willen dat ze zich weer bij hun voegt. ‘Mooi niet dus’ denkt ze. Ze schrijft een kort en duidelijk antwoord, ze komt niet. Lizzy prevelt iets, en de envelop verdwijnt, op weg naar zijn nieuwe eigenaar, Song. Omdat het weekend is, heeft ze niets te doen, maar om afgeleid te zijn, gaat ze studeren. Studeren, eten, slapen.

Maandagmorgen staat ze op, eet ze wat en vertrekt naar het college. Rhode is er niet. Zijn vrienden zeggen dat hij ziek is, net als de dagen ervoor, maar toch is Lizzy ongerust, er klopt iets niet. Langzaam gaan de dagen voorbij, zonder Rhode. Dan, op donderdagavond, gaat haar mobiel. “Lizzy?” hoort ze een hese stem vragen, en de schrik slaat haar om het hart, het is Seth, ook een oude, machtige vriend. “Waarom kom je niet terug?” “Die tijd is voorbij Seth, ga verder zonder mij, ik kom niet meer terug, nooit” antwoordt ze. “Wij hebben namelijk iets van jou, luister maar eens.” Seth knipt met zijn vingers. Lizzy hoort een slag en een harde schreeuw. “RHODE!” roept ze, “Doe hem niets!” “Het is óf jij, óf hij Lizzy, aan jou de keuze” zegt Seth sluw. Nog een gil, gevolgd door een snik. Ze hoort een duister gegrinnik en dan hangt ze op. Woedend neemt ze een speciale bloem, een zwarte lelie, waarmee ze haar ring kan vernietigen, en daarmee een einde kan maken aan de levens van de leden van haar oude groep, ook die van haarzelf. “Breng me daar, waar hij is” zegt ze, terwijl ze met haar hele hart aan Rhode denkt en snel teleporteert ze zichzelf naar een ijskoud, oud en donker krot. In de hoek brandt een knisperend haardvuur, precies wat ze nodig heeft, het verlicht de ruimte een beetje, maar het brengt ook een griezelige sfeer. “Lizzy, ben jij dat?” hoort ze een krakende stem vragen. “Oh Rhode” snikt ze, en ze rent naar hem toe “het spijt me zo, het is allemaal mijn schuld” Rhodes gespierde, halfnaakte lichaam is uitgemergeld, en overal zijn kneuzingen, bloed en open wonden te zien. Meteen weet Lizzy dat hij dit niet overleefd, maar zij kan hem niet helpen. Maar ze wil hem geen pijnlijke dood geven, en ze gebruikt een beetje magie, zodat hij geen pijn meer voelt. “Rhode, wat ik zei vorige week, was gelogen, ik houd van je” De jongen glimlacht even, en dan is hij weg. Ziedend staat Lizzy op, achter haar klinken lichte voetstappen, en ze draait om. Daar staan ze. Song, Seth, Jake en Aiden. Kalm draait ze om. “Jullie vermoordden hem, een onschuldige jongen, in plaats van mij, en ik zal hem wreken!” Aiden lacht, “dat kun je niet, meisje, dat weet je, wij zijn onsterfelijk.” Hij kijkt triomfantelijk de groep aan.  “Oh jawel” glimlacht Lizzy duister, “Ik kan meer dan je denkt. Kijk maar” Ze smijt haar geliefde ring en de bloem in het vuur, dat zwart wordt. De vier gillen, van pijn. Ook Lizzy voelt felle steken overal in haar lichaam. Hijgend zakt ze op de grond. Haar actie was geslaagd. “Dit was voor jou, Rhode. Ik dacht dat ik de liefde voor altijd kwijt was, maar ik heb mijn ware liefde gevonden. Jou.”