Pretpark

"Danny, kom nou!" Mijn achtjarige ik kijkt met traanogen in het rond. Overal ziet ze mensen lopen. Dikke mensen, dunne mensen, lange, korte. Sommigen hebben baarden en lange jassen, anderen lopen in shortjes en shirtjes rond, een rugzak los mee zwaaiend op hun rug. Ze hoort gillende en lachende kinderen, volwassenen die het uitschateren in een achtbaan terwijl er water van alle kanten op hen spat. "Danny ik vind het niet leuk meer!" roept ze, terwijl er tranen over haar wangen beginnen te stromen. "Waar ben je nou? Danny!"
De drukte om haar heen wordt erger, niet langer ziet ze waar ze is. Nee, ze ziet enkel de honderden mensen die langs haar af lopen, haar bijna laten vallen. Haar adem wordt sneller, waar is Danny nou? Hij zou alleen even wat ijsjes halen. Eentje voor haar, eentje voor hem. "Danny!" schreeuwt ze, maar ze komt maar amper over het kabaal heen. Langzaam verschijnen er zwarte vlekken aan de randen van haar blikveld, en haar –

***

"Adelinde! Heb je dan ook maar iets meegekregen van wat ik heb gezegd de afgelopen minuten?" vraagt Eviee, mijn BFF sinds groep vier. We staan op de parkeerplaats van de Efteling, een van de grootste pretparken in Zuid-Nederland. Ik kijk naar de hoeveelheid auto's die voor, achter en naast me staan. Deze hele plek is absolutely crowded. Er is letterlijk geen enkele lege parkeerplaats meer, en het park is nog niet eens tien minuten open!
Alleen al bij de gedachte er aan raak ik al bijna in paniek. Sinds die ene keer dat ik mijn oudere broer kwijtraakte in een druk pretpark in de Verenigde Staten, ben ik als de dood voor grote menigten. Dat was dan ook de reden waarom ik niet meewilde met dit 'oh zo leuke tripje,' zoals Eviee het voorstelde.
Zoals je misschien wel hebt gemerkt, heeft ze me meegesleurd. Eerlijk gezegd maar half tegen mijn wil in, want ik heb in principe niks tegen pretparken en achtbanen zijn geweldig, maar als ik had geweten dat het zo druk zou zijn...
Dan zou ik vast en zeker thuis zijn gebleven, in mijn bed, of met de gordijnen dicht op de bank. Mét Netflix en een bak chips, natuurlijk.
"Adelinde!" roept Eviee opnieuw. "Ben niet zo'n stresskip, asjeblieft. Het komt allemaal goed."
"Maar het is hartstikke druk!" Wat nou als ik straks mijn beste vriendin opnieuw kwijtraak en haar weer niet kan vinden? Wat als-
"Heb een beetje vertrouwen in me, Adie," zegt ze lief, terwijl ze een arm om me heen slaat. "Je therapeut zei dat je dit een keer moet doen om over die angst heen te komen, en ik ga je helpen. Ik zal je niet alleen laten, het wordt superleuk vandaag!"
Soms ben ik echt jaloers op Eviee, ze is superknap, zeker van zichzelf en bovendien erg sociaal. Ik ben meer iets wat je noemt een 'couch potato' met een sociale stoornis. En dat allemaal dankzij die ene dag, jaren geleden, in het Amerikaanse pretpark toen ik Danny kwijtraakte.
Ik zucht en haal dan een paar keer diep adem om de nervositeit de baas te worden. "Goed, ik ga mee. Beloof je dat je bij me blijft?"
"Beloofd, hand op mijn hard, fingers crossed and hope to die, pinky promise, wat wil je nog meer horen?" ratelt ze.
Ik schiet in de lach. Dat is absoluut de reden dat ze al jaren mijn beste vriendin is, ze kan me altijd aan het lachen krijgen, hoe gestrest of bang ik ook ben. "Dankjewel, Eviee,"
"Altijd, Adie," ze zucht. "Bovendien, waarom zou ik zo'n heerlijk uitje naar een pretpark willen missen? We gaan toch wel in de Vliegende Hollander hè? Ik ben al járen niet meer in die achtbaan geweest. De Baron 1898 hoeft niet persé van mij, ik heb geen zin om drie uur te moeten wachten voor een minuutje snelheid..."
Mijn gedachten vliegen weer langzaam weg van deze plek terwijl ik naar Eviee's gebabbel luister. Het is geruststellend, hoe ze haar arm in de mijne heeft gestoken, zodat ze me niet los kan laten. Ik weet dat ze bij me zal blijven, ze zal me helpen. Dat is waar vrienden voor zijn, nietwaar?