Hierbij verhaal 3; Lief

Ik kijk naar hem, wat is hij toch knap.

Zo mooi, zijn perfecte mond vormt een zachte boog onder zijn schattige wipneus. Zijn hazelnootkleurige ogen kijken me al minutenlang warm aan. Hij is geweldig.

Altijd is hij zo lief voor me geweest, hij pikte me op van de straat toen ik dood ging van de honger omdat ik geen geld had. Hij nam me mee naar zijn huis, en verzorgde me. Hij verzorgde me, totdat ik weer tot leven in staat was. Maar zelfs toen hield hij niet op, hij liet me in zijn huis wonen, hij zorgde voor mijn eten, terwijl ik bijna niets deed, behalve af en toe de afwas, of ik maakte het huis schoon. Soms deed ik boodschappen, of klusjes.

Hij verdient iemand die zoveel beter is dan ik, en hij kan dat gemakkelijk krijgen. De meiden staan voor hem in de rij.

Maar dat wilde hij niet, hij wilde bij me zijn, met me zijn.

Ik streel zachtjes door zijn chocoladebruine haar en denk aan alle smachtende en liefhebbende kussen die we hebben gedeeld. Ik glimlach, hij was altijd zo snel tevreden, het was geweldig om te zien. Met een enkele glimlach kon ik hem laten stralen van geluk.

Voor altijd zou ik kunnen blijven kijken naar zijn gezicht. De zachte lijntjes bij zijn mondhoeken, het teken dat hij veel lachte. Zijn grote, onschuldige reeënogen, omringd door een krans van donkere wimpers.

Al die tijd dat ik naar hem keek, heeft hij niets gezegd, alleen teruggestaard.

Ik strijk mijn lange blonde krullen uit mijn gezicht, waarna ik nog een kus op zijn warme lippen druk. Oh, wat hou ik toch van hem.

Dan sta ik op, klop mijn blauwe spijkerbroek af en lach geforceerd.

Ja, ik hou veel van hem.

Het is alleen jammer dat hij me in de weg liep. Dat hij me zag gisteravond laat, bij mijn klusje van de week. Zo'n zonde.

Ik werp nog een laatste blik op zijn roerloze lichaam, omgeven door een bloedrode aura, die zich langzaam verspreidt vanaf zijn blootgelegde hals.

"Tot nooit meer ziens," mompel ik zacht, waarna ik op mijn zwarte hoge hakken het verlaten landhuis uitloop, richting de stad, op weg naar mijn volgende slachtoffer......