Lucht: (Verhaal voor toelatingsiets van de kritiekers op wattpad!)

Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren.

We lagen samen in het gras, tussen alle felgele paardenbloemen, het zachte briesje dat tegen de boom aan waaide liet de gezonde groene eikenblaadjes boven ons voorzichtig ritselen. De warme zonnestralen die ons verwarmden, de blauwe lucht die koel om ons heen hing.

Je zei me dat je een verrassing had, maar dat je het nog even moest halen. Mijn hart maakte een sprong van geluk. Ik wist dat je van me hield en nog meer wist ik dat ik nooit van iemand anders dan van jou zou kunnen houden. Je was mijn alles.

Je bent mijn alles. Mijn engel.

Je stond op, mij alleen achterlatend in het gras, genietend van het gelukzalige gevoel dat jij me gaf. Het duurde lang voordat je terugkwam, ik deed spelletjes om de tijd te verdrijven. Ik keek naar de figuren in de witte wolken, net zoals jij dat ook met me deed, alleen jij had een grotere fantasie. Ik denk dat ik uiteindelijk in slaap gevallen ben, maar ik weet het niet zeker.

Toen ik wakker werd, was ik thuis, in mijn eigen bed, met een naald in mijn arm en verschillende apparaten om me heen. Een masker dat over mijn gezich gespannen was, blies de zuurstof in mijn longen.

Ik had dagen in coma gelegen, zeiden ze, en jij was verdwenen, opgelost in de lucht. Zelfs met het masker op kon ik niet ademen, jij was mijn zuurstof, mijn reden om te leven, mijn alles.

Je bent nog steeds mijn alles, weet je dat?

Maanden na je verdwijning ging het nog steeds niet beter met me. Ik geloofde gewoon niet dat je me verlaten had, dat je me had verruild voor een betere plek, ook al is dat hetgene wat ze me bleven vertellen.

Pas na enkele jaren kon ik het aan om naar onze plek te gaan, naar onze eik. Net als toen bloeiden er vrolijk gele paardenbloemen, net als toen zorgden de zonnestralen voor de warmte op mijn huid.

Net als toen was jij er.

Je was er echt en je had op me gewacht, al die jaren. Je was bijna niet veranderd, maar je kon meer dingen dan dat je eerst kon, vertelde je me. Je kon vliegen, zei je, je kon hoog de lucht in, naar de wolken, zonder enige moeite.

Het kon me niets schelen wat je allemaal kon, je was er weer, ik kon je weer tegen me aandrukken, ik kon weer horen dat je van me hield. Je vertelde me dat ik door moest gaan met mijn leven, dat je zou blijven wachten totdat ik klaar was. Dan zouden we samen de mooie vormen in de witte wolken gaan bezoeken, we zouden voor eeuwig bij elkaar zijn.

Ik zei dat ik al klaar was, maar je schudde je hoofd. "Nog niet," zei je me.

Elke dag kwam ik terug naar de eik in de hoop een glimp van je op te vangen, maar je bleek opnieuw opgelost te zijn in de lucht. Net als toen. Maar je had me gezegd te wachten totdat ik klaar was, en zoals ik had beloofd, deed ik dat.

Ik ben nu klaar, ik kan niet langer wachten. Ik wil je lippen op mijn tere huid voelen, je handen in mijn haren, je warme adem over mijn gezicht. Waar ben je? Ik ben klaar, ik heb lang genoeg gewacht, ik heb mijn leven geleefd, maar nu ben ik moe. Ik ben te moe om verder te gaan.

Ik kijk naar de wolken, probeer er vormen in te zien, maar mijn ogen zijn te slecht, mijn fantasie is op, sinds het moment dat je oploste, heb je het niet meer aangevuld.

Daarom denk ik ook dat mijn ogen me bedriegen als je tevoorschijn komt, vanuit boven landt je zachtjes op je voeten.

"Liefste," zeg je tegen me terwijl je triest glimlacht. "Het is tijd, het is eindelijk tijd." Als je mijn handen vastpakt voel ik me eindelijk heel, en eindelijk gelukkig, alsof ik een ander, verdrietig deel van mezelf achter me laat.

Je neemt me mee de lucht in, naar de wolken en ik zucht. De tijd waarin je alleen in mijn hoofd rondzweefde is voorbij, ik ben niet meer gevangen in mijn lichaam.

Ik ben eindelijk vrij.

_________________________________________

Bedankt voor het lezen, en vergeet asjeblieft niet om te stemmen op mijn verhaal!

xx Sanne