In het kamp

De zonnestralen van het ochtendzon schenen door het dak van het krijgershol, knipperend gingen Honingveders' ogen open en ging ze rechtop zitten. Geeuwend strekte ze zich en keek rond. Iedereen sliep nog, stilletjes liep ze naar buiten. Op het openplek zat alleen Stormster zich te wassen. Ineens kwam Zonnepoot aanhuppelen 'Goedemorgen, Stormster!' Begroette hij hem. 'Hallo, Zonnepoot. Je bent zo vroeg wakker!' Zei Stormster. 'Witpoot zat de hele tijd te woelen.' Mompelde de leerling. Honingveder grinnikte en kwam naar ze toe 'Goedeochtend, Stormster.' Miauwde ze en boog haar kop. 'Hoi, Zonnepoot!' Murmelde Honingveder tegen Zonnepoot. 'Hoi, Honingveder!' Riep Zonnepoot. 'Goedemorgen, Honingveder. Hoe gaat het met je?' Zei Stormster en knikte. 'Goed, met u?' Zei ze. 'Nou eigenlijk ben ik wat gestrester geworden.' Antwoordde de leider. 'Oei, waarom? Wat is er gebeurd?' Vroeg ze met wat verdrietige ogen. 'Ik vind dat er te weinig patrouilles zijn, en...' Hij zuchte 'Ik denk dat er iets slechts gaat komen. Ik voel het!' De laatste woorden gromde hij uit alsof er een vijand achter Honingveder stond, klaar voor aanval. Honingveder wou ineen krimpen, maar ze was een sterke kat! 'Oh, Ik ik-k-k ik...' Haar stem trilde. 'Ik kan wel op patrouille gaan. En tegen Vriesvaren zeggen wat u tegen me zei!' Wat is er met mij aan de hand? Dacht ze. Waarom beef ik als een konijn voor Stormster? 'Het hoeft niet, hoor.' Zei hij kalm. 'Ehh... Verse prooi is altijd goed voor de Clan! Kom, Zonnepoot!' En met deze woorden rende ze weg. Ze hoorde Zonnepoot nog snel zeggen: 'Sorry, Stormster. Ik moet gaan!' Miauwde hij nog beleefd en volgde 
Honingveder.

'Wat is er?' Vroeg hij en zwiepte met zijn staart 'Waarom gedroeg jij je zo... raar! Dit is echt niets voor jou.'  Honingveder keek even om naar hem en zei 'Ik weet het niet. Ik voelde angst en gevaar toen ik daar stond en...' Ze stopte even en snoof de lucht op en liep ergens heen. 'Waar ga je naartoe?' Riep Zonnepoot haar . Honingveder stopte en liep terug. 'Kom je nog?' Fluisterde, blies bijna hem boos toe. Zonnepoot deindsde terug van zo'n reaktie. Honingveder weet wat hij dacht: Wat is er mis met haar? Ze is nooit zo! Waarom doet ze zo vijandig.
Meteen dacht ze supersnel na. O, nee! Het spijt me, Zonnepoot! Ik wou niet... Ze deed een stapje naar hem toe om excuses aan te bieden, maar hij deed een stapje naar achter. Honingveder besefte wat er gebeurde en zei zuchtend met hangende staart 'Het spijt me, Zonnepoot. Je mag gaan als je wilt.' Zonnepoot antwoordde een beetje trillend 'J- ja... Het spijt me, Honingveder maar...' Maar je doet zo frustreerd! Voegde ze er een stukje in haar gedachten toe. 'Dag, Zonnepoot.' Zuchte ze weer. Wat is er toch met haar aan de hand?