///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wielka Brytania: Zacofańcy!

Rosja: Prostaki!

Niemcy: Idioci! 

Ukraina: Naiwniacy!

Francja: Pijacy!

USA: Kretyni!

Izrael: M O R D E R C Y !  

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

  Deszczowa noc, a dokładnie środek nocy. Powinienem spać i cieszyć się nowym dniem gdy wstaje wypoczęty. Nie. Tak nie jest. I nigdy nie było. Od tamtego czasu. Wojny.
  Siedzę w ciemnej kuchni, w środku nocy, za oknem pada deszcz, a na stole błyszczy wbity nóż.
  Myślałem, że po wojnie to wszystko się zmieni, wyjdzie na lepsze. Nie. Komunizm. Strajki, krwawe strajki. Nie wiedziałem już co robić, ale się nie poddawałem. Po jakiś czasie w końcu się udało! Wolność! Potem tylko pozostało odbudować to co zostało stracone. W miarę odbudowałem relacje z innymi krajami.   Myślałem że znali prawdę. Nie. Gdy nie patrzyłem, opluwali mnie i syczeli za moimi plecami. Zacząłem walczyć o prawdę! O prawdziwą historię! Ale oni uznali nas za atencjuszy i że robimy z siebie ofiary losu. Ale los sam stworzył nam taką drogę, a my przez nią przebyliśmy. Nie mieliśmy żadnego wpływu. Pozostało nam tylko walczyć o prawdę.

Ale nie chcecie nas słuchać..

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

IDIOCI!

ZACOFAŃCY!

PROSTACY!

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

  Z moich refleksji wyrwał mnie błysk, a potem huk za oknem.

A jednak burza..

Cisza przed burzą... Ja nią jestem!

  Gdy patrzyłem na moich przyjaciół  byli dla mnie tacy mili, pomocni, sympatyczni. Ale to była ich maska.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ale wy odważni jesteście!

Wytrzymali!

Do picia to tylko wy!

Pomocni!

Jesteście naprawdę dumnym krajem i macie z czego!

Jesteście dobrymi wspólnikami!

Ile wycierpieliście! Żyjcie długo!

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

  Błysk od pioruna odbił się on noża myśliwskiego. Ten błysk.. Widziałem go już.. Na zbroi mojego ojca- RON*. Do moich oczu zaczęły napływać łzy, a potem spokojnie spływać po moich policzkach. Za szybko odszedłeś! Dlaczego tak szybko! Nie.. To nie była twoja wina że tak szybko mnie i Litwę opuściłeś. To była ich wina!
  Chowałem twarz w dłoniach, łzy lały się strumieniami.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

  Usłyszałem jęk bólu. Poznałem ten głos. To mój ojciec!
Biegłem ile sił w nogach, Litwa został w swojej komnacie tak jak mu kazałem, tata kazał nam tam zostać, ale boję się o niego, a w tej chwili jeszcze bardziej!

  Dotarłem do miejsca dźwięku i.. zamarłem

P: O-ojcze!- podbiegłem do niego, leżał na wpół martwy, na zimnej podłodze, jego zbroja błyszczała dumnie jak jego złote oczy, spoglądały na mnie z troską i smutkiem, ale pomimo tego uśmiechał się do mnie. Nie chcę go tracić! Nie mamy już matki- Księstwa Warszawskiego! A zaraz jego stracę!

P: T-ta-tatusiu!- klęczałem przy nim i łkałem, byłem za mały aby mu pomóc i to do dziś mnie boli.

???: Ooo! Polska! Jak miło cię widzieć!- powiedział mężczyzna z zakrwawionym mieczem w dłoni, jego niski głos pozostanie mi w pamięci do końca życia.

P: D-Dlaczego mi go odbierasz?! - powiedziałem dziecięcym głosikiem, który zalewał się wodospadem łez, gorzkich łez..

???: Ja biorę to co do mnie należy.. złociutki~ . Nie był ciebie wart..

???: Te ziemie należą do mnie!- odszedł śmiejąc się parszywie. Ojciec ledwo trzymał się przy życiu, spora kałuża krwi utworzyła się w okół jego klatki piersiowej. Ciężko oddychał, walczył o każdy oddech, chciał być przy mnie jak najdłużej.

RON: P-polsko, aniołku mój.. Opiekuj się młodszym braciszkiem..

P: A-ale tato, ty się nami opiekujesz! Ty powinieneś!- spoglądał się tymi pięknymi oczami, iskrzyły miłością.

RON: Polsko, mój czas już nadszedł.. Jesteś starszym bratem, opiekuj się Litwą. Ty zasiądziesz na tronie, taka jest moja wola.- zrozumiałem, że mówi na poważnie i to jest jego ostateczna decyzja. Przytuliłem się do zakrwawionego ojca, ostatnimi siłami również mnie przytulił.

L: P-polska? O-ojcze?- zapytał wyższym głosikiem ode mnie, Litwa. Słyszałem w jego głosie, że zaczyna dławić się łzami tak jak ja. Podbiegł do nas. Również się w niego wtulił. Jak długo tam tak stał?..

Widziałem, że iskry w jego złotych oczach powoli zaczynają blaknąć jak jego kolory flagi.

RON: Polsko, ty weźmiesz mój miecz, a ty Litwo waszej matki.- wyzipiał, z jego ust lala się strużka krwi.

P: D-do-dobrze..- Nie sprzeczałem się, umierał, a ja tylko mogłem bezczynnie na to patrzeć i nacieszyć się jego ostatnim, płonącym, złotym ogniem w jego oczach.

L: T-ta-tak..

Po chwili Litwa podszedł do mnie i wtulił się w mój bok.

P: K-kocham cię..- wyszeptałem

L: Kochamy cię ..- również wyszeptał

RON: Ja was też chłopcy..- widziałem jak walczy o każdy oddech, chciał być przy nas jak najdłużej, ale powoli opadał z sił, ostatnia krew z niego wypływała jak i ostatnie tchnienie.

RON: Polsko.. pomścij mnie..- powiedział prawie niesłyszalnie, lecz ja usłyszałem. W tamtej chwili coś sobie obiecałem.

Pomszczę cię ojcze! Matkę też pomszczę! Nadejdzie czas w którym przybędą czarne, burzowe chmury nad głowy naszych wrogów i ich osądzą za krzywdy które wyrządzili!

Zaopiekuję się braciszkiem, będę dumnym i godnym królem!

Nasze ziemie! Nasze niebo!

Jestem królem niebios!

Moje małe niewidoczne pod grubą, czerwoną peleryną, białe skrzydełka aż zatrzepotały na tą myśl.

  Ojciec już chwilę temu wyzionął ducha, jego złote oczy nie straciły blasku, czekały na moja odpowiedź.

P: Obiecuje, że cię pomszczę ojcze! Matkę też pomszczę!- po tych słowach nagle zbladły, brat podniósł wzrok na mnie zaskoczony z mojej wypowiedzi. Teraz stałem się poważny, wytarłem słone łzy, wyprostowałem się, wstałem na równe nogi. Brat z niedowierzaniem patrzył się na mnie. Wyciągnąłem do mniejszego rękę, przyjął ją, podniósł się, wytarłem jego łzy.

P: Będzie dobrze.. To nasze królestwo! Nasze ziemie! My tu rządzimy! - Ja tu rządzę..-dodałem w myślach- Chodź bracie czas na nas!

L: A-ale gdzie my się podziamy? I gdzie pójdziemy?- zapytał dziecięcym głosem. Chwyciłem miecz ojca, przyjrzałem mu się.

Nie zawiodę cię ojcze..

P: Teraz idziemy po miecz matki. A potem tylko przed siebie..- chwyciłem go za rękę i podążaliśmy do znanej nam komnaty.

  Tamtego dnia wszystko się zmieniło, wszystko! Stałem się poważny, odpowiedzialny i obiecałem sobie również, że nigdy się nie poddam. Będę walczyć o swoje, do ostatniej kropli krwi!

Co obiecane musi być spełnione! Prawda?

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

  Łzy spływały mi bez przerwy, nagle wstałem z rozmachem od stołu, chwyciłem nóż. I z takim wkurwieniem spojrzałem się na szalejącą za oknem burzę.

"Nadejdzie czas, w którym przybędą czarne, burzowe chmury nad głowy naszych wrogów i ich osądzą za krzywdy, które wyrządzili"

"Cisza przed burzą.. Ja nią jestem!"

" Jestem królem niebios!"

P: Tak.. Chmury już nadeszły.. CZEKAJĄ NA MNIE!
Już czekają na krew naszych wrogów! Myśleli, że wojna się skończyła! O nie.. to dopiero jej początek! Mówią, że jestem ciapaty, niezdarny i nie boją się mnie, nie boją się, że wyrządzę wojnę! Są w błędzie! Nie znają mojej drugiej strony! - mówiłem, a nie raz krzyczałem na głos w stronę czarnych chmur, aby usłyszeli moje plany! Tak już je mam! I nadchodzą wielkimi krokami! W dobrze tkwi więcej zła niż ci się wydaje!

P: JA JESTEM CISZĄ PRZED BURZĄ!- spojrzałem się na na nóż który trzymałem w dłoni, zabłysł, ale nie usłyszałem huku. To znak od ojca, że czeka na osąd! Jestem gotów!

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

M O R D E R C A!     M O R D E R C A!     M O R D E R C A!

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////

P: JA JESTEM MORDERCĄ?! JA ZABIŁEM SWOJEGO OJCA I MATKĘ?! JA ODEBRAŁEM SOBIE I INNYM KRAJOM WOLNOŚĆ?! NIE!
CHCECIE POZNAĆ PRAWDZIWEGO MORDERCĘ! TO GO ZOBACZYCIE! SAMI WYWOŁALIŚCIE WOJNĘ! SAMI TEGO MORDERCĘ STWORZYLIŚCIE! SAMI TEGO CHCIELIŚCIE! NIE TRZEBA BYŁO ZE MNIE SZYDZIĆ! NIE TRZEBA BYŁO MNIE NĘKAĆ!-
- Już za długo walczymy o prawdę. Nie chcą jej znać, więc tak niech będzie! Ale jeśli nie będą darzyć mnie odpowiednim szacunkiem... Wydrę go sobie siłą!*

P: Idę was pomścić ojcze i matko!

P: Król Niebios nadchodzi!~

..Potem tylko zabłysło i zabrzmiały huk ..

✳✳✳

__________________________________________________

* Ron- Rzeczpospolita Obojga Narodów

* "Jeśli nie będą darzyć mnie odpowiednim szacunkiem.. Wydrę go sobie siłą!" ~ Erin Hunter, Wojownicy- Bicz, Początek legendy (manga)

Ps. Kocham tą mangę ❤