To teraz przeciwna sytuacja

Prawdziwe pytania brzmią: Jak długo Ronan i Adam kłócą się o to, czy ślub jest w kościele czy w lesie?  I jak długo Blue gryzie się w język, zanim pęknie i powie, że powinni po prostu mieć go w Stodółkach? Jak długo udawali, że jej nie słyszeli, zanim cicho zaplanowali ceremonię na małej polanie za domem?  Jak podekscytowana jest Opal, gdy mówią jej, że będzie tą dziewczynką, która sypie kwiatki?  Jak długo zajmuje Ronanowi trenowanie Piły, aby dostarczyła pierścionki, a nie je ukradła?  Ile razy Adam prosi Ganseya, aby przeczytał jeszcze raz swoją mowę dla najwspanialszego mężczyzny?  Jak reaguje Ronan, gdy Henry Cheng  jest pierwszym ze wszystkich zgromadzonych ludzi, który zaczyna płakać?  Jak reaguje Adam, gdy Maura mówi, że jest z niego dumna i szczęśliwa oraz przytula go, tak jak jego matka nigdy nie zrobiła?  Jak cholernie duży jest uśmiech Ronana, kiedy kładzie pierścień na palcu Adama i mówi „Czy mogę”?  Ile razy Adam kołysze się na piętach i ściska dłonie Ronana z podniecenia, gdy ksiądz przemawia?  Ile razy przez resztę nocy uśmiechają się, całują i śmieją cicho, ponieważ są małżeństwem?  Jak delikatny jest wygląd Ronana, gdy Adam zatrzymuje się, przechyla głowę i szepcze: „Cabeswater jest szczęśliwe”?  Jak jasne jest spojrzenie Adama, kiedy Ronan szepcze w odpowiedzi: „A my jesteśmy”?

ROZPŁYWAM SIĘ