Aan afscheid nemen van een gewoonte vriendin,

Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me afvraag, waar het nu exact mis ging. Wie draagt hier de last? Wiens schuld is dit? Wie ligt aan de basis van deze kleine Apocalyps?

Jij vond dat ik mijn menig teveel opdrong. Als ik iets zei moest mijn mond toe, zei ik niets dan deed ik weer geen goed. Je had het moeilijk. Het leven haalde je onderuit en ik probeerde zoveel mogelijk begrip te tonen. Ik respecteerde het dat je tijd nodig had om dingen op een rijtje te zetten, maar het bleef maar duren, maanden aan een stuk. Mijn begrip veranderde langzaamaan in irritatie, want wat ik ook deed of zei het was steeds fout.

Als jij dan eens iets deed dat mij niet aan stond, dan moest ik opgroeien want er waren zoveel dingen die jou irriteerden. Nu vraag ik me af of ik misschien één van die dingen was...

Achteraf pas, beginnen dingen me op te vallen. Als ik verdriet had dan was ik een dramaqueen, want jij alleen begreep wat echt verdriet inhield. Mijn gevoelens veegde je steeds vaker van tafel, onder de mat. Je eiste van me dat ik me voor elke fout uitvoerig excuseerde en dat deed ik. Jij zei nooit sorry. Je was verheven boven elke fout, want je maakte er nooit.

Iedereen zag het gebeuren. Iedereen zag hoe ik steeds meer verdween in jouw grote show. Ze waarschuwden me en toch bleef ik trouw aan je zijde.

Dat de bom vroeg of laat zou ontploffen was misschien te verwachten. Je had me al lang voorbij mijn grenzen geduwd. Je vroeg me op een dag of ik boos op je was en toen ik je vertelde wat me dwars zat, richtte je al je pijlen agressief op mij. Ik wilde mijn spullen pakken en gewoon gaan, maar iets hield me tegen noem het gerust gewoonte.

Ik besloot uiteindelijk om toch te gaan, door dat mes dat je stevig in mijn rug plantte dwars door mijn hart. Je vertelde iedereen wat voor een slecht mens ik was, terwijl ik maar enkele meters van je afzat. Ik stormde weg en jij huilde, zo werd ik een slechterik.

Iedereen fluisterde over hoe ik jouw in de steek had gelaten, zo een goeie vriendin. Als de rollen omgedraaid waren, had ik jou verdedigd. Maar jij zei geen woord. Een schuldgevoel zo groot als een tsunami overspoelde me, haalde me onderuit. Dit was allemaal mijn schuld en ik was een slecht mens.

Enkele weken zijn nu voorbijgegaan en nu ik erop terug kijk voel ik alleen nog opluchting. Het is net zoals ze zeiden, jij was misschien toch niet zo goed voor mij. In onze relatie was ik de gever en jij nam wat ik je gaf altijd dankbaar aan. Jij was niet zo'n gever. Al wat je me werkelijk kon geven was een slecht gevoel over mezelf.

Hoewel ik de jaren die we samen doorbrachten zal missen, ben ik blij dat er geen nieuwe meer bijkomen. Het is oké voor mij als je mij als de schuldige aanwijst, als je je daardoor beter voelt. Ik weet nu beter. De schuld lag bij jou, maar ook bij mij, de schuld ligt bij ons allebei. Ik heb dingen gezegd en gedaan die niet oké waren, dat geef ik gegrift toe. Ik vind het alleen jammer dat jij het niet zo kunt zien, misschien op een dag kijk jij er ook anders naar.

Ik heb geen medelijden met mezelf en ik wil je alle geluk toewensen, zonder wrok. Het is oké als je me vergeet, weet alleen dat ik jou voor altijd met me mee zal dragen. Zowel de goeie als de slechte dingen. Jij was mijn allerliefste, gewoonte vriendin.

J.O

-------
Ik wil graag nog even extra zeggen dat het geen schande is om vriendschappen die je al jaren hebt, stopt te zetten als je aanvoelt dat het niet meer gezond is.
Mensen veranderen, relaties veranderen en hoe hardt je er ook om wenst banden kunnen niet eeuwig blijven wat ze zijn. Dat heb ik ook moeten leren. Verandering is één van de mooiste en tegelijkertijd akeligste dingen aan het leven. Dat relaties eindigen wil niet zeggen dat ze niet mooi waren of goed. Het einde zegt niets over de weg die je samen hebt afgelegd.
Vrienden blijven omdat je dat nu eenmaal gewoon bent, is geen goede reden.

<3