wat waar ben ik? wat doe ik in dit bos? ik was net nog gewoon in mijn speeltuin. Ik begin te lopen en het terrein om mij heen begint te veranderen, en even later sta ik in een soort woestijn, alleen is het zand hier niet goudbruin maar meer een beetje topaas kleurig. Hier ken ik het wel en ik besef dat ik droom, hier ben ik al eerder geweest in mijn dromen. Ik was toen pas zes en ik stond hier precies op deze plek, met z'n vijf meter van me vandaan aan vier kanten een grote eik, wat best raar was want de grond was te droog en de temperatuur veel te hoog voor eiken om te groeien. Plotseling hoor ik voetstappen op het zand. Ik herinner me dat dit 11 jaar geleden ook gebeurde, dus ik draai me om in de verwachting de zelfde onbekende vrouw te zien, in de lange witte jurk, maar in plaats daarvan stond mijn moeder daar in diezelfde jurk die er voor zorgde dat ze er een beetje spookachtig uitzag. Haar huid was bleek en haar lippen pik zwart, net als haar ogen. Geschrokken strompel ik een paar stappen achteruit en ik val op het zand dat hard en koud aanvoelt. Ik voel mijn enkel ,die is omgeklapt tijdens mijn val, kloppen in de nike sneakers die ik draag. Nog geen seconde later is de pijn volledig weg. Wat best wel raar is en ook best wel beangstigend, al is het nog niet zo beangstigend als mijn moeder zoals ik haar nu voor me zag. "Jij zult leven om nooit te sterven." Ik schrik van de woede die in haar stem klinkt. De woorden zijn echter dezelfde als de onbekende vrouw had gezegd. De enige verschillen zijn dat zij niet boos praten maar zachtjes had gefluisterd en dat zij daarna niks meer zij en gewoon in stof was opgelost. Maar mijn moeder praatte verder:" Terwijl wij onder de grond liggen om weg te rotten, loop jij hier vrolijk rond en You live to never die." En terwijl ze die woorden uitsprak zag ik langzaam hoe haar jurk verkleurde en versleten, hoe er hele stukken van haar lichaam wegrotten en er botten zichtbaar werden, en de ooit zo mooie vrouw veranderde in een angstaanjagend zombie achtig figuur. Dan word alles zwart en voel ik mijn schommel weer onder mij, ik ben me weer bewust van de frisse wind in mijn speeltuin en ik voel de warme zon op mijn wangen, wat betekent dat het al middag moet zijn. Dan word ik me ook bewust van wat mij gewekt heeft: Voetstappen die recht op mijn speeltuin afkomen, maar dit zijn geen kinder voetstappen. Nee dit zijn de voetstappen van een meisje van een jaar of 17. Ze is alleen dat weet ik zeker en ze moet me al gezien hebben...