Ik probeer me te focussen op het geluid van de voetstappen, maar het lukt niet. Steeds weer denk ik ineens aan die jongen en zie ik zijn gezicht weer voor me. Ik draai me om en kijk hem recht in zijn ogen, die diep zijn als een zee waar ik in verdrink. Weer veranderen mijn gedachten verbazend plotseling. Ineens herinner ik me een oude vriend: Jace, of eigenlijk Jason Everhard. Hij was een van de vrienden van mij en Dawn. Hij had altijd de macht gehad over mensen hun gedachten, hij kon iemand zomaar ergens aan laten denken en hij en gedachten lezen. Ik zie de blauwe ogen voor me en denk aan Jace, wacht! "Jace!? Wat ben jij veranderd zeg!" Ik merk dat er een glimlach op mijn gezicht komt terwijl ik opsta. "Jij bent anders ook niet echt hetzelfde gebleven, hoor Keet." "Haha, nee niet bepaald." "Waar was je ineens heen? ik heb je de laatste jaren nooit meer gezien." Hoe ga ik dit uitleggen? "Euhm, lang verhaal..." "Ik heb de tijd." "Nou kijk... Ik..." Plotseling veranderen mijn gedachten, die weer afgedwaald waren naar die blauwe ogen, opnieuw en ik denk aan hoe mijn ouders zijn vermoord, hoe ik ben ontvoerd, gevangen gehouden en getraind. Alles daarna tot ik in de avanger tower was. Ik denk aan alles wat er met me is gebeurd in al die jaren. Dat is iets waar ik al die tijd nauwelijks aan heb gedacht. "Hé, je speelt vals!" Hij doet net of hij me niet hoort. "Dat is verschrikkelijk. Nu snap ik waarom je niet wist wat je moest vertellen en waarom je er niet meer aan wil denken. Het spijt me ik had dit nooit zo gedaan als ik wist hoe diep het zat." Zijn stem klinkt zacht en vriendelijk en ik weet dat hij meent wat hij zegt. "Het is oké, maar ik moet nu wel echt terug, ze zullen wel klaar zijn met Kenza's verhoor." "Kenza?" "Hey als we nou eens morgen weer hier afspreken om dezelfde tijd, dan leg ik het wel uit, oké?" " Ja is goed, ik heb jouw oom nog een hoop te vertellen, oh en doe Dawn de groeten van me." En met die woorden vertrekken we allebei weer, hij veder het park in en ik en Rakker naar de uitgang. En voor het eerst sinds mijn ouders zijn gedood voel ik me echt gelukkig...