50 》 kita Flashback sampai muntah

Màu nền
Font chữ
Font size
Chiều cao dòng

"Aku hilang Ibu aku masa aku umur 12 tahun. Darjah 6. Dia lari dari rumah sebab... Ayah aku masa tu tak de kerja. Jadi Ibu aku yang banyak cari duit. Sebab Ibu aku lari, kitorang hilang punca pendapatan. Jadi adik-adik aku berhenti sekolah. Tapi aku tak nak berhenti sekolah sebab kalau aku pun berhenti, sape yang boleh diharapkan kan? Ayah aku stress dan dia ambik 'bendalah' tu. Kau tahu lah kan... ape benda tu. Ada satu hari tu, masa aku form 2, Ayah ada cakap sesuatu kat aku..."

...FLASHBACK...

Zara menutup pintu rumah setelah pulang dari sekolah. Idris yang berada di ruang tamu menghentikan langkahnya.

"Ha! Zara dah balik pun... Ayah ada benda nak cakap dengan Zara ni" ucap Idris teruja.

Zara pelik. Tak pernah tengok Ayahnya sebahagia itu. Namun senyum tetap juga terukir. Mungkin Ibu sudah pulang semula ke pangkuan mereka.

"Ayah... nak cakap apa?" Soal Zara pelik.

Idris terus saja menarik Zara agar duduk dengannya di atas sofa. Wajah Zara dipandang dengan senyuman.

"Nanti, Zara ikut Ayah tau. Ayah nak bawak Zara jumpa keluarga angkat Zara. Diorang kata diorang nak jaga Zara" ucap Idris lembut.

Zara diam.

Keluarga angkat? Maksudnya aku akan tinggalkan keluarga aku dan duduk dengan diorang?

"Jadi Zara duduk dengan diorang la? Dah tak duduk dengan Faris, dengan Adam, dengan Ayah?" Soal Zara sedih.

Idris mengeluh kecil. Diusap lembut kepala Zara.

"Mestilah. Tapi Zara jangan risau... diorang akan jaga Zara baik-baik punya. Diorang jaga Zara sebab nak tolong Ayah ringankan beban Ayah. Zara tahukan hidup kita macam mana?" Soal Idris bersungguh.

Zara menunduk. Memikirkan permintaan Ayahnya.

...ENDFLASHBACK...

"Aku pun percaya cakap Ayah aku dan pergi kat kelab tu. Masa tu aku takut sebab tengok orang mabuk, joget sana sini, bunyi bising. Tapi aku tetap tenang sebab aku ada Ayah aku. Aku percaya Ayah aku boleh jaga aku. Pastu Ayah aku jumpa orang, bawak aku pergi satu bilik ni dan tinggalkan aku sorang-sorang kat situ. Dia cakap... nanti Abang angkat aku datang. Jadi aku tunggu lah kat situ. Aku happy gila sebab family angkat aku letak aku kat bilik mewah. Tapi tu la... Zaman hingusan. Bodoh lagi kan? Lama aku tunggu sampai dekat tengah malam. Last-last masa aku nak tertidur tu, ada orang masuk bilik aku dan kunci pintu. Abang angkat aku ... rupanya Abang kau" ucap Zara perlahan.

Izz hanya diam. Mendengar dengan teliti. Perlahan matanya melirik ke arah Zara. Sayu saja wajah gadis itu.

"Pastu kau nak cakap Abang aku rogol kau? Dan pastu dunia kau pun berubah 360º darjah. Dan kau tersangkut kat situ sebab Abang aku?" Soal Izz sinis.

Zara tersenyum kecil. Dia tahu Izz mungkin akan melenting macam ikan belacak bila Zara sebut nama Abang dia.

"Memang pun. Pastu aku kena bawak pergi mana tah. Aku pun tak tahu kat mana sebab aku baru form 2 yang baru nak kenal dunia dah bawak jalan-jalan. Sedar je aku dah duduk kat bilik lain. Suasana pun sunyi je sebab seingat aku masa tu kat hutan mana tah. Kelakar kan? Pergi duduk bilik mewah. Sedar je dah macam kena campak kat rumah hantu. Aku pun cubalah bukak pintu tapi kunci. Jadi aku minta tolong. Pastu yang bukak nya Abang kau. Mula-mula aku ingatkan Abang kau baik sebab bagi aku makan, jaga aku semua. Tapi... sama je macam orang lain. Dia paksa aku layan dia. Buat aku macam patung. Sakit tahu tak. Aku rasa hina sangat. Rasa sedih sebab kena buat macam tu. Tak lama lepastu Aku... aku mengandungkan Anak Abang kau.."

Izz terdiam. Wajah Zara dipandang serius.

"Wei... ini dah lebih ni... sejahat mana pun Abang aku, dia masih lagi tahu hukum dosa semua tu... kau jangan buat cerita perempuan. Jangan sampai kau yang aku belasah nanti" ucap Izz keras.

Zara tergelak kecil.

"Heh! Ikut kau lah nak percaya ke tak kentot. Yang penting aku cakap betul. Dan lepas Abang kau tahu aku mengandung, dia paksa aku makan ubat dan gugurkan kandungan tu. Nak tak nak aku telan la jugak. Masa tu... sedih sangat. Aku rasa aku hilang semuanya. Aku hilang keluarga aku. Aku hilang adik-adik aku. Aku hilang diri aku.... dalam dua tiga bulan lepas tu, aku decide yang aku kena larikan diri. Tapi aku ditangkap balik. Begitulah seterusnya. Sampailah satu masa Abang kau kurung aku betul-betul dalam bilik kosong yang sempit. Tak de udara. Hanya dinding. Dan pintu. Rasa merepek? Nak buat cam ne? Realiti. Apa yang aku buat, aku cari cuba cari jalan keluar tapi... tak de. Pintu tu lagi kebal dari bilik yang sebelum ni. Ada satu hari tu Abang kau bawak aku keluar dari situ. Dia bagi aku makan, baju baru dan bilik baru. Bilik tu okay la sikit. Dua hari aku duduk bilik tu aku terus lari. Sampai la aku berhenti kat bandar mana tah. Aku dipandang macam orang gila kat situ. Rambut serabai, baju kotor, kaki Ayam. Sampai la aku terjumpa satu budak ni..."

...FLASHBACK...

BUK!

"Argh!"

"Ow!"

Zara memandang kehadapan. Satu budak lelaki yang dilanggarnya terjatuh di situ. Terus saja Zara bangun lalu membantu budak tersebut.

"Sorry awak. Sa... saya tak nampak. Awak okay?" Soal Zara lembut.

Budak lelaki itu hanya diam. Dia menarik tangannya dari memegang Zara. Perlahan dia menjauhkan dirinya dari Zara.

"Awak gila. Saya tak kawan dengan orang gila" ucap budak tersebut lalu berlalu.

Zara diam. Terasa betul bila orang cakap dia gila.

"Aku tak gila la! Aku cuma... sesat je... awak... boleh tolong saya tak?" Soal Zara perlahan.

Budak tersebut diam. Perlahan dia memaling je belakang. Wajah cengkung gadis itu sedikit sebanyak menimbulkan rasa kasihan.

"Tunggu kat sini! Jangan pergi mana-mana!" Ucap budak tersebut tiba-tiba.

Zara diam.

Dia nak tinggal aku ke? Aku... aku takut. Aku kena lari...

Zara terus saja duduk di kerusi panjang di situ. Lama dia tunggu tiada kelibat budak tadi.

Zara mengeluh kecil. Terus saja dia bangun untuk berlalu.

"Woi!"

Zara diam. Perlahan dia pusing ke belakang. Budak tadi menghampirinya.

"Mama cuma bagi seringgit je jadi saya cuma boleh beli roti. Boleh kan?" Soal Budak tersebut lembut.

Zara diam. Perlahan dia mengambil roti tersebut.

"Terima kasih.." ucap Zara perlahan.

Budak tersebut tersenyum.

"Sama-sama. Nama awak apa? Kenapa awak jadi macam gini? Mana Mama dengan Papa awak? Rumah awka kat mana? Awak kenapa? Awak sakit ke? Awak sesat ke? Macam mana awak boleh ada sorang-sorang kat sini?" Soal budak tadi bertalu-talu.

Zara tercengang.

Apesal banyak pulak soalan dia? Aku nak jawab mana satu ha?

"Nama saya Za..."

Zara terpandang lelaki yang tidak jauh dari kedudukan mereka. Matanya mulai membesar.

"Za? Kenapa nama awak... Eh! Awak nak pergi mana? Awak!!" Laung budak tadi.

Zara terus saja berlari tanpa memandang kebelakang. Budak tadi tercengang.

"Adik? Adik, Adik buat apa kat sini? Kan bahaya sorang-sorang cam ni. Kalau adik hilang macam mana? Mama dengan Papa mana? Berani kan Adik jalan sorang kat tengah bandar cam ni?" Soal Hariz geram.

Izz hanya mencebik.

Tak suka digelar Adik. Dia dah besar! Dah 14 tahun dan hampir menginjak 15 tahun. Apa ni?!

"Jangan panggil aku adik boleh tak? Aku dah besar la!" Ucap Izz geram.

Hariz hanya memutarkan bebola matanya. Ditarik saja adiknga agar mengikutinya.

Perlahan dia menoleh kebelakang mencari kelibat gadis tadi.

Kau takkan lari jauh Zara kalau aku dah kat sini.

...ENDFLASHBACK...

Izz diam. Dipandang wajah Zara.

Macam iras dia. Tapi budak tu memang kurus betul. Zara ni macam gemuk sikit.

"Kau... langgar budak tu dan dia bagi kau roti?" Soal Izz ingin kepastian.

Perlahan Zara mengangguk. Izz terdiam.

Tak mungkin tu Zara!

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen2U.Pro