dinsdag 10 oktober, 18u25

Met lange en wat ruwe bewegingen borstelde Eva haar lange bruine haren. Ze liep naar de badkamer terwijl ze het elastiekje, dat tot dan toe om haar pols had gezeten, rond haar dikke paardenstaart trok. De badkamerdeur ging met een grote zwaai open en meteen viel haar oog op het half lege plankje boven de wasbak. Op één helft van het plankje stonden nog haar tandenborstel, haar parfum, haar deodorant en de hoogstnodige make-up. Maar de andere helft van de plank was leeg.
Daar hadden zijn tandenborstel, zijn deodorant, zijn after-shave gestaan.
Die man is zelfs zo ijdel dat hij dagcrème smeert.
Opnieuw vulde haar nog maar net gedroogde ogen zich met tranen en snikkend verbeet ze haar innerlijke pijn. Zich bewust van het feit dat ze moest voortmaken, keek ze nog even snel naar zichzelf in de spiegel. Haar ogen stonden vochtig, rood doorlopen en grauw. Haar huid was bleek en haar wangen waren lichtjes ingezakt. Onder haar ogen stonden de wallen die verraadde dat ze de laatste dagen niet meteen de beste nachtrust had gehad. Geschrokken van haar eigen spiegelbeeld, opende ze snel de tube foundation en smeerde een veel te dikke laag op haar anders zo gave huid. Snel probeerde ze ook haar ogen wat op te fleuren met een likje mascara, maar eigenlijk wist ze nu al dat het een maat voor niks was. Ze wist nog steeds niet wat ze zo dadelijk op de introductiecursus ging vertellen.
Ik vertel hen gewoon een smoes... .
Dat Wolfs werd opgeroepen voor het werk ofzo... . Dan heb ik tenminste nog een week extra de tijd om mezelf erbij neer te leggen. Langs de andere kant is dat alleen maar een week extra zelfpijniging. Ik kan maar beter meteen vertellen dat ik de handdoek in de ring moet gooien. En dat nog voor de selectieprocedure pas echt begonnen is.

Wolfs was er wel bijna twintig minuten te vroeg. Gelukkig was de deur van het buurthuis al open.
Schichtig keek hij om zich heen in de hoop Eva te zien, maar daarvoor was hij hier natuurlijk veel te vroeg.
Eva is nooit te vroeg. Eva is altijd nét op tijd. Waarom sta ik hier dan zo vroeg in de kou?
De gure herfstwind maakte een boeltje van zijn haardos en hij besloot dan toch maar naar binnen te gaan. Terughoudend liep hij het zaaltje in en meteen zag hij daar een man die de tafels en stoelen aan het klaarzetten was.
'Goedenavond, kan ik u helpen?' vroeg de man nieuwsgierig.
'Euh... ja... is hier dadelijk een introductieles van Pleegzorg Nederland?' vroeg Wolfs met veel minder zelfvertrouwen dan hij normaal gesproken had.
'Ja hoor! Klopt, maar het spijt mij, de introductielessen zijn volzet. U moet er zich op voorhand voor inschrijven. Of u kan uw naam en contactgegevens hier ook even achterlaten, dan zal ik u zo spoedig mogelijk contacteren als er nieuwe lessen worden georganiseerd.'
'Oh, juist ja.  Maar... ik dacht dat ik hier werd verwacht.' antwoordde Wolfs voorzichtig.
'Oh, nou, dat is gek...' mompelde de man een beetje in de war.
Opeens besefte Wolfs dat hij zich niet had voorgesteld. Eva had hem verteld dat de lesgever had gezegd dat ook Wolfs de volgende sessie moest meekomen. Dus hij wist wel zeker dat, als dit die bewuste lesgever was, hij zeker ook zijn naam zou kennen.
'Ik ben Floris Wolfs, aangenaam. Ik dacht dat u Eva gevraagd had of ik mee wou komen...?'
'Oh, juist ja! U bent die mysterieuze meneer Wolfs waar Eva het over had! Nou, welkom. Ik ben Hans, de begeleider van deze introductiesessies.' riep Hans nu toch uitgelaten. Wolfs glimlachte en kon voor het eerst een beetje ontspannen. De twee mannen schudden elkaars hand terwijl Hans zoekend om zich heen keek.
'Is Eva er niet bij?' vroeg hij toen argwanend.
'Nee... nou... die komt nog... hoop ik.' mompelde Wolfs ongemakkelijk.
'Goed zo! Gaat u dan alvast maar zitten!'

Wiebelend zat Wolfs op zijn stoel. Het was ongemakkelijk. Hij werd door de rest van de groep aangestaard alsof hij een zeldzame diersoort was. Een vrouw die zich had voorgesteld als Sylvia zat hem met een mysterieuze glimlach aan te staren en ook de twee mannen die zonet hand in hand waren binnengekomen keken met een niet mis te begrijpen grijns naar hem.
Jeetje, vooral die ene is mij zowat met zijn ogen aan het uitkleden.
Het was al vijf na zeven en de kans dat Eva nu nog zou komen was klein.
Eva komt nooit te laat.
Hans had net besloten toch maar met de les te beginnen toen opeens de deur van de zaal open zwaaide. Vloekend omdat haar jas achter de deurknop bleef haken, kwam Eva binnengestormd. Door haar ongeduld en onhandigheid leek ze zich maar niet van de deur te kunnen losmaken en heel de groep draaide zich naar haar om. Buiten Eva's geïrriteerde gemompel werd het muisstil. Eva voelde hoe de ogen van zoveel bijna-onbekenden op haar rug brandde en toen ze zich eindelijk uit haar hachelijke situatie had bevrijdt, moest ze zichzelf moed inspreken om zich toch naar hen toe te draaien. Maar zoals alleen Eva van Dongen dit kan, trok ze snel het masker van de stoere en zelfverzekerde politievrouw op en vastberaden liet ze haar ijzige ogen over de groep glijden. Tot ze een bekend paar ogen vond en haar adem stokte.
Dit kan niet.
Dit meen je niet.
Dit gebeurt niet.
Eva voelde haar hart opeens tot in haar keel. Het zweet brak haar uit, maar toch kon ze haar ogen maar niet losmaken van die ene man in zijn zo bekende grijze pak. Wolfs keek haar strak maar verontschuldigend aan en onzichtbaar vroeg hij met zijn ogen of ze alsjeblieft dichterbij wou komen.
Hans merkte helemaal niets van Eva's verlamming en riep vrolijk:
'Juffrouw van Dongen! Welkom! Blij je toch nog te mogen begroeten! Ik begon al te vrezen dat er iets was gebeurd ofzo...'
'Nee, nee, ik kon gewoon niet vroeger komen omdat ik... omdat ik... euh...' stamelde Eva overdonderd.
'Ze was ziek. Griep. Ze voelde zich niet goed.' flapte Wolfs er meteen een goedkope smoes voor haar uit. Eva keek hem strak en geschrokken aan en Wolfs staarde indringend terug. Om haar te overtuigen hem nou gewoon niet tegen te spreken, schonk hij haar een voorzichtige glimlach.
'Maar nu is het beter, toch, Eef?' vroeg hij zacht terwijl hij de lege stoel naast hem uitnodigend naar achter schoof.
Zonder nog wat te zeggen of het oogcontact te verbreken ging Eva als verdoofd naast hem zitten. Ze had zelfs de moed niet om die klootzak tegen te houden toen die haar maar wat graag hielp bij het uittrekken van haar jas. Zwijgend staarde ze nog even naar het tafelblad, terwijl ze Sylvia bezorgd hoorde ratelen over het feit dat ze er inderdaad wel helemaal niet zo best uitzag.

Het onderwerp van deze les was alles behalve luchtig. Vorige les hadden ze eerder als een opstapje wat uitleg gekregen over wat er van pleegouders in het algemeen zoal werd verwacht. Vandaag kregen ze meer uitleg over de thuissituaties waaruit pleegkinderen vaak komen en wat daar de eventuele psychische gevolgen van kunnen zijn. Er werd gesproken over kinderen die plots wees werden en die door omstandigheden niet bij hun toeziend voogd konden verblijven. Of over kinderen die in moeilijke opvoedingssituaties de ondersteuning van een goed functionerend gezin wel kunnen gebruiken. Er werd ook uitgebreid gesproken over kinderen van ouders met psychische problemen. Ook in dat geval was het pleeggezin vaak een veilige opvangplek. Maar de echte zware brok had Hans als laatste gehouden. Kinderen die uit een omgeving van verwaarlozing en misbruik kwamen. Fysiek of mentaal. Of seksueel. Hoewel Eva hem tot dan toe een hele les had genegeerd, kon Wolfs het niet laten om langs zijn ooghoeken te peilen naar haar reactie. Zelfs hij werd duizelig en misselijk als hij aan misbruikte kinderen dacht, dus wat moest Eva dan op dat moment wel niet voelen? Hij zag hoe ze haar handen op tafel samenvouwden. Ze balde haar vuisten en perste haar lippen in een bleek streepje op elkaar. Haar schouders hingen beteuterd naar beneden en angstig trok ze haar handen veilig tegen haar lichaam onder de tafel. Hij kon bijna letterlijk de paniek in haar hoofd voelen.
Ik moet iets doen. Ik kan niet zomaar naast haar zitten en niks doen. Ze gaat kapot vanbinnen en ik zou hier gewoon lijdzaam moeten toekijken?
Zachtjes schoof hij zijn handen van de tafel. Hij legde ze eerst afwachtend op zijn eigen schoot, maar toen hij merkte dat Eva van die beweging niet nog meer in elkaar stuikte, besloot hij het erop te wagen. Langzaam en heel voorzichtig reikte hij met zijn hand naar de gebalde vuist in haar schoot. Zachtjes liet hij zijn vingertoppen contact maken met haar pols waar hij geruststellende cirkelvormige bewegingen maakte. Heel eventjes leek Eva te ontspannen. Het was een vertrouwd gevoel. Ook als ze een moeilijk verhoor hadden, deed hij dit wel eens om haar gerust te stellen. Net als altijd opende ze in een reflex haar vuist, maar net op het moment dat Wolfs zijn vingers door de hare liet glijden, schrok ze op.

Waarom doe je nou zo lief, Wolfs? Waarom ben je hier eigenlijk? Jij hebt me toch gezegd dat je dit niet wil? Waarom ben je hier dan? Ik heb je mijn huis uit gegooid en heb me bij Mechels al twee dagen ziek gemeld... ben ik dan niet duidelijk genoeg over hoeveel pijn je mij hebt gedaan? Denk je nou echt dat ik op deze manier ga vergeten hoe een ongelofelijk wantrouwig klootzak je bent? Hoeveel pijn het deed toen je me duidelijk liet verstaan dat je geen pleegkind met me wil? Dus waarom ben je hier dan?

Met een flinke ruk trok ze haar hand uit Wolfs' greep en draaide haar hoofd richting hem. Haar ogen stonden opnieuw woedend en ze wist niet meer wat ze moest doen. Het liefste zou ze hier een scène schoppen, maar ze wist dat ze dat niet kon maken. Dus sprong ze op van haar stoel en haastte zich paniekerig richting de toiletten. Hans en de rest van het gezelschap keken haar na.
'Eva?' vroeg Hans verbaasd waarna hij vragend naar Wolfs keek.
'Euh... ik denk dat ze onwel werd... ik euh... ga even... kijken.' stotterde Wolfs die nu zelf ook van zijn stoel veerde. En zo snel mogelijk liep hij achter Eva aan.